Norðurljósið - 01.01.1980, Síða 4

4
NORÐURLJÓSIÐ
hitta skókaupmenn að máli. Klukkan 12 borðum við
hádegismat hjá Sólrúnu og Eyfinni. Strax að honum
loknum fer ég til upptöku hjá Eyfinni. Fór hún fram
í Ebeneser, en þar er mjög fullkomin aðstaða til slíkra
hluta.
Upptökunni er lokið um kl. 17. Fann ég þá, að ég
var orðinn þreyttur eftir svo látlausa áreynslu. En
áfram skal haldið, því að 20.30 er samkoma í Götu hjá
bróður okkar Zacharías Zacharíassen. Samkomusalur-
inn þar heitir Fíladelfía. Er hann nýbyggt, afarmynd-
arlegt hús á allan hátt.
Þarna kom margt fólk, og sumt, meðal annars, frá
Þórshöfn. Þetta kvöld sýnum við myndir. Er sam-
komunni var lokið, var komið snöggvast heim til
Zacharíasar. En ég held, að þennan dag hafi ég sett
persónulegt met í ræðuflutningi, 10 í Þórshöfn og 1 í
Götu.
Við dvöldum stutta stund heima hjá foreldrum
Zacharíasar og nutum þar góðrar gestrisni. Er við
stóðum upp, ekur Zacharías okkur til Lorvíkur. Þá var
ferjan búin að fara síðustu ferð sína.
Þá komu vinir okkar úr Klakksvík á hraðbáti og
sækja okkur. Var sú ferð eitt gott ævintýri fyrir okkur:
að fara í fyrsta sinn á ævinni í hraðbáti.
8. júní. Við förum nú að kveðja vini okkar í Klakks-
vík, sem eru margir. Við Jógvan förum nú með tösk-
urnar með sýnishornunum í skrifstofu tollstjóra í
Klakksvík og látum skoða þær og innsigla. Þá er næst
að fara og fá trygginguna greidda. Fórum við í opin-
bera skrifstofu í Klakksvík. Nú kemur í ljós, að enda
þótt afgreiðslufólkið sé allt af vilja gert, þá neita toll-
yfirvöld í Þórshöfn, að þetta sé gert nema þar og þá
um leið og við förum um borð í Smyril.
Við kveðjum alla, sem unnt er að ná til, og um
klukkan 6 leggjum við af stað með ferjunni. Kveðjum
við Klakksvík með saknaðartárum, en í von um, að
ekki líði allt of langt til næstu samfunda.
Ferðin gengur vel til Þórshafnar. Er nú okkar fyrsta
verk að fara í tollinn og freista þess að fá endurgreidda
trygginguna. Eftir miklar símahringingar er okkur
tjáð: að reyna aftur kl. 11 eða einni klukkustund áður
en farið er. A meðan heimsækjum við systur Jógvans,
sem býr skammt frá Þórshöfn og litum þar inn í fáein-
ar mínútur.
Þá fer nú að nálgast brottför. Enn einu sinni reyn-
um við að fá trygginguna, og nú loksins tekst það.
Finnst mér, að hér mætti úr bæta.
Klukkan er rúmlega 12 á miðnætti, þegar við förum
frá bryggjunni í Þórshöfn. Hafinner síðasti þátturinn,
sem er heimferðin. Við fáum góða klefa. Nú, í fyrsta
sinn á ævinni, fer ég siglandi yfir öldur úthafsins, sem
taka mér með mikilli rósemi. Eg nýt góðrar hvíldar.
9. júní, laugardagur er kominn. Hugur okkar er
heima á íslandi. En þar var mikill snjór, þegar við fór-
um til Færeyja. Nú er spurningin, hvort fært sé yfir
fjöllin til Norðurlandsins?
Ferðin með Smyrli var mjög þægileg. Um kl. 17.30
leggjumst við að bryggju á Seyðisfirði. Með okkur er
færeyskur piltur, Óli Jakup Hansen að nafni. Hann er
með bílinn með sér. En hann er að koma til að hjálpa
okkur við Ástjörn. I afgreiðslu tollsins fáum við miða.
Á honum er sagt, að fjöllin séu algerlega ófær öllum
bílum.
Nú var ekki gott í efni. Við göngum að fjallabíl, sem
flytur farþega til Egilsstaða. Eftir nokkrar samræður
sér bílstjórinn, sem var á allan hátt mjög lipur maður,
að stór hópur ferðafólks var strandaður þarna. Auk
okkar voru margir útlendingar, þar á meðal nokkrir
Japanar á norðurleið.
Bílstjórinn sótti nú um leyfi til vegagerðarinnar, og
fékkst það.
Kl. um 9 að kveldi var lagt af stað. Við skröngluð-
umst yfir ótrúlegustu torfærur. Klukkan um 6 að
morgni vorum við komnir til Akureyrar. Þori ég að
segja, að ferðin jdir fjöllin var bæði glæfraleg og ævin-
týraleg. Mun okkur seint gleymast snilli þessa ágæta
bílstjóra.
Ferðinni var nú lokið. Öll vorum við sammála um,
að ferðin væri ógleymanleg. Er gott að geyma í huga
sér góðar minningar, sem vermi og lýsi á löngum og
dimmum nóttum íslenskrar náttúru. Sérstaklega er
ómetanlegt: að geta minnst þeirrar miklu hlýju, sem
við urðum aðnjótandi hjá grönnum okkar í Færeyjum.
Við biðjum Guð að blessa ykkur öll og launa ykkur
kærleika ykkar.
„Það gleður mig að sjá þig!“
“Það gleður mig að sjá þig!“ Oft segir fólk þetta, er
ekki svo? Hví að vekja eftirtekt á orðum þessum? Þau
sagði maður, er smám saman missti sjónina. Nýlega
var hann heimsóttur. Náfrænka hans gerði það. Mörg
ár voru liðin, síðan hann gat séð þessa náfrænku. Með
líkamans augum gat hann ekki séð hana. En hvemig
hann heilsaði henni, benti ekki til þess.
Orðin þessi: „Það gleður mig að sjá þig,“ eru merk-
ingarmikil. Maður, sem ekki hefði lagað sig eftir
kringumstæðunum, mundi fremur hafa sagt: „Ég
vildi óska, að ég gæti séð þig. En ég verð að bera þetta:
að vera blindur.” Hér var ekkert af því tagi. Náfrænka
hans sagði, að geislaði af honum, svo heilbrigð væri
afstaða hans til lífsins. Hver voru áhrifin? Náfrænkan
sagði: „Hvað ég skammast mín fyrir það: að hafa
nokkru sinni kvartað yfir nokkrum hlut.“ (Þýtt úr
„The Sword of the Lord.“ Sverði Drottins.)