Norðurljósið - 01.01.1980, Síða 5

NORÐURLJÓSIÐ
5
Maðurinn, sem hvarf
Eftir C. H. Simeon (að mestu leyti).
í fyrstu bók biblíunnar segir frá mannshvarfí. Frá-
sagan er í 5. kafla I. bókar Móse. Vafalaust hefur þetta
mannshvarf þótt tíðindum sæta. Menn hverfa nú á
dögum með ýmsum hætti, en enginn eins og þessi
maður, svo að menn viti þess dæmi. Guð tók þennan
mann lifandi til sín. Þannig hvarf Enok sjöundi maður
frá Adam.
Hvers vegna lét Guð hann hverfa? Af því að hann
var náinn vinur Guðs. „Enok gekk með Guði,“ segir
heilög ritning. Þegar hann hvarf, hafði hann gengið
með Guði í þrjú hundruð ár, eða síðan hann var 65 ára
gamall. Hann hafði getið sonu og dætur og átti sjálf-
sagt fjölda niðja. Umhverfís Enok var synd og spilling
niðja Kains, er myrt hafði Abel bróður sinn. En Enok
var niðji Abels. Oft er að sjá, að vantrú annars vegar
og trúhneigð hins vegar gangi í ættir.
Enok hafði erft syndugt eðli frá forföður sínum,
Adam. Þetta synduga eðli er í óvináttu við Guð. En í
ætt hans geymdist sagan af því fyrirheiti, sem Guð
hafði gefíð, um þann, er mundi koma og sigra óvin
mannanna. A þennan komandi sigurvegara setti Enok
traust sitt. Þá hóf hann göngu sína með Guði.
Tveir menn verða naumast samferða, nema báðir
samþykki það. Er þeir ferðast saman, tekst með þeim
kunningsskapur. Upp úr honum sprettur síðan vin-
áttan, sem verður á milli þeirra. Innsti kjarni vinátt-
unnar er kærleikur. An kærleiks í einhverjum mæli
verður ekki vinátta til. Vinir taka þátt í sorgum og
gleði hvors annars. Með djörfung og trausti getur
hvor um sig gengið inn í bústað hins. Vin okkar meg-
um við biðja um hvers konar greiða. Gagnkvæmt
kemur líka vinurinn til okkar, nýtur sömu réttinda,
hlýtur sömu viðtökur og við hjá honum.
Astúð er innsta eðli vináttu. Kunningsskapur án
hennar hefur lítið gildi. Enok elskaði Guð sinn, ef ég
má orða það þannig: af öllu hjarta sínu og sálu, huga
og mætti. Hann gekk til að mæta Guði, eins og Adam
hafði gjört á tíma sakleysis síns. Enok hlakkaði til
þeirra stunda, er hann á ný gæti notið samfélags
Guðs. Hann forðaðist allt, sem á einhvem hátt gæti
hryggt Guð. Markmiðið mikla hjá Enok var þetta: Að
vera Guði þóknanlegur.
Hvernig Guði geðjaðist þessi framkoma Enoks,
getum við séð af laununum, sem hann gaf honum.
Hver voru þau? Guð lét hann ekki deyja. I raun og
veru má segja, að samfélagið, sem Enok hafði við Guð,
hafí verið ríkulegt endurgjald, sem Guð veitti honum
fyrir þá sjálfsafneitun, er hann sýndi til þess að þókn-
ast Guði. En Guð gaf honum meiri laun en það.
Guð tók Enok til sín, líkama hans og sál, þangað
sem hann gat notið enn meiri gleði af nálægð hans.
Sæla Enoks, í samfélagi við Guð hér á jörðu, var sjálf-
sagt mikil, ákaflega mikil. En þegar hann var kominn í
sjálfa dýrðina hjá Guði, hlýtur hún að hafa verið þeim
mun meiri, sem hádegissólskin er dagrenningu bjart-
ara.
Guð elskar alla þá, sem samfélags leita við hann.
Enok er heiminum minnismerki um það. Vér megum
líta á laun Enoks eins og tryggingu þess, að vér hljót-
um einnig laun, ef vér leitumst við að ganga með
Guði. Hvort sem vorar núverandi kringumstæður eru
ríkar af gleði eða ekki, förum vér ekki á mis við laun
vor í veröld eilífðar.
Hvað lærum vér af þessari frásögn?
Við lærum þetta: Sannkristinn maður er heiðraður
maður.
Vér lítum þannig á, að þeir menn njóti heiðurs, sem
eru í nánum félagsskap við stórmenni þessa heims.
Sannkristinn maður nýtur þó meiri heiðurs en þeir.
Hann gengur með Guði, og Guð blygðast sín ekki
fyrir að kalla hann vin sinn. I vissum skilningi er
sannkristinn maður kominn nú þegar í konungsríki
Guðs, í félagsskap heilagra og englanna, eins og segir í
bréfínu til Hebrea.
Vér ættum því að hegða oss eins og sæmir hárri
köllun vorri. Vér eigum að leitast við að ná því, að vér
fáum notið þessara sérréttinda í æðstu fullkomnun
þeirra.
Sannkristinn maður er sæll maður.
Þetta, að hann fylgir ekki fjöldanum, getur vakið
óvild mikla og ofsókn. En hvað þarf sá maður, sem
nýtur samfélags Guðs, að óttast grettur og hatur
manna? Eitt bros frá almáttugum vini hans - það
nægir til að vera eins þungt á metunum og öll sú óvir?
ing, sem heimurinn getur með nokkru móti sýnt hon-
um. Sú sæla, sem hann getur notið í þessum heimi, er
aðeins lík þeim dropa, sem dettur á undan skúrinni.
Þegar mælir hlýðni hans er fullur, tekur Guð hann
heim til sín. Englaflokkur verður sendur til að flytja
sál hans til þeirra sviða, þar sem dvelja andar réttlátra.
Það má ekki segja um sannkristinn mann: „Hann
deyr,“ heldur aðeins: „Guð hrífur hann heim,“ heim
frá synd og eymd inn í heim sælu og dýrðar. Guð gefi,
að þetta verði hlutdeild vor allra til eilífðar! Amen.
Ef einhver spyr: „Hvernig verða menn sannkristn-
ir?“ Þá má minna á orð Páls postula, er hann var
spurður: „Hvað á ég að gera, til þess að ég verði hólp-
inn?“ - það er: sannkristinn. Svarið var: „Trú þú á
Drottin Jesúm, og þú munt verða hólpinn.“
(S. G. J. þýddi.)