Norðurljósið - 01.01.1980, Síða 25

NORÐURLJÓSIÐ
25
Þórður M. Jóhannesson:
r
Frá Islands svölu sundum
að Suður-Indlands grund.
Það var 15. júní 1978, sem gamall draumur rættist.
Hann var jafngamall því, að ég fór að hugsa um að
styrkja fátæka trúboða-fjölskyldu á Indlandi. Ég hafði
hlustað á útlendan mann, sem sagði frá því, hversu
mjög Indland þarfnaðist þess, að fagnaðarerindið væri
boðað þar. Það þarfnaðist líka efnalegrar hjálpar.
Mörgum fannst, að ráðist væri í nokkuð mikið af
gömlum manni sem mér, að ég færi þessa löngu ferð
án þess að fara með ferðamanna hópi eða sérstökum
leiðsögumanni. En það voru líka margir, sem sögðu:
„Þetta mun lánast hjá þér. Þetta verður skemmtilegt.
Við biðjum fyrir þér.“ Fyrir þetta þakka ég þeim og
bið Guð að blessa f)á alla.
Ég fann líka, að bænir þeirra greiddu veginn fyrir
mér. En svo var það fyrst og fremst Guð, sem hjálpaði
mér og hughreysti mig með orði sínu. Það voru margir
ritningarstaðir, sem komu til mín, og tilgreini ég hér
nokkra þeirra:
„Hjarta yðar skelfíst ekki, trúið á Guð og trúið á
mig.“ (Jóh. 14.1) „Óttast ekki, því að ég er með þér.
Lát eigi hugfallast, því að ég er þinn Guð; ég styrki
þig, ég hjálpa þér, ég styð þig með hægri hendi réttlæt-
is míns.“ (Jesaja 10.41.) „Hef ég ekki boðið þér: Ver
þú hughraustur og öruggur? Lát eigi hugfallast óttast
eigi, því að Drottinn Guð þinn er með þér í öllu, sem
þú tekur þér fyrir hendur.“ (Jósúabók 1.9.)
Út á flugvöllinn fór ég 15. júní með dóttur minni,
sem ók mér að Loftleiða-hótelinu. Þar beið langferða-
bíll, sem átti að flytja farþegana á Keflavíkur-flugvöll-
inn. Þar beið flugvél frá Loftleiðum, sem átti að flytja
farþegana til London.
Ég hafði áður látið prenta bókmerki á ensku. A það
var prentuð greinin: Jóhannes 3.16. „Því að svo
elskaði Guð heiminn, að hann gaf son sinn eingetinn,
til þess að hver, sem á hann trúir, glatist ekki, heldur
hafí eilíft líf.“ Ég byrjaði að gefa samferðafólkinu það
og hélt því áfram alla leið til Madras á Indlandi, svona
við og við. Ég vil nota tækifærið og þakka þeim, sem
prentaði bókmerkin fyrir mig fyrir lítið verð. Hann
heitir Hilmar Guðlaugsson. Hann hefur prentsmiðju
á Skemmuvegi.
Ég vil líka geta þess, að flugþjónustufólkið var mjög
alúðlegt, þegar það vissi, hvert ég var að fara. Reyndi
það að greiða fyrir mér eins og hægt var. Þegar ég kom
til London, fylgdi það mér til starfsfólksins hjá
„British Airways.“ Það flugfélag hefur flugstöð á
sama flugvelli (Terminal 3). En íslenska vélin lenti á
Terminal 2, held ég. íslenskur herramaður var þama
líka á stöðinni. Virtist hann verða glaður að sjá mig.
Þar sem hann sá líka, að ég hafði íslenska fánann í
barminum, rann honum blóðið til skyldunnar. Ók
hann mér til næstu deildar hjá Breska flugfélaginu
(British Airways.) ásamt stúlku frá Loftleiðum. Þau
létu mig í hendur stúlku frá British Airways. Hún
leiðbeindi mér að lokum út í stóra svonefnda Jumbó-
þotu, að ég held. Hún tók 400 manns í sæti. Þar voru
margs konar þægindi, meðal annars banki, þar sem
hægt var að fá skipt peningum.
Það var eins með starfsfólkið í þessari flugvél. Þegar
það vissi, að ég var einn á ferð og Islendingur, tók það
mig eins og að sér. Ég fékk sæti hjá Indverskum
unglingi, sem var mjög kurteis og þægilegur. Hann
var líka fróðleiksfús, og gátum við sagt hvor öðrum
ýmislegt þar sem við töluðum báðir dálítið ensku.
Ofurlítið var ég ruglaður í tímanum. Klukkan á
Indlandi er 5-6 klt. á undan klukkunni hér og í
Englandi.
Þegar kom til Bombay, gekk allt svipað til. Fólk úr
áhöfnum Jumbo þotunnar fylgdi mér á indversku
flugstöðina og lét mig í hendur indverskrar stúlku,
sem leiðbeindi mér. En dótið, sem ég var með, var
óheyrilega lengi í tollstöðinni, svo að ég missti af
flugvélinni, sem ég ætlaði með til Madras. Varð ég
mjög áhyggjufullur útaf þessu. Stúlkan, sem átti að
leiðbeina mér, var búin með vaktina sína. En hún kom
þá með aðra stúlku til að hjálpa mér. Hún var mjög
myndarleg í fasi og framkomu. Minnti hún á sjálfa
Indiru Gandhi. Hún sá víst, að ég var áhyggjufullur út
af þessu, svo að hún leit til mín og sagði hughreyst-
andi: „Ég ætla að hjálpa þér.“ Það gerði hún mjög
rösklega.
I flugstöðinni var mikill fjöldi fólks. Fór ég þá að
hugsa um, hvort ekki væri rétt að nota tímann til að
dreifa út smáritum (bókmerkjunum). Þegar ég var
nýbyrjaður, kom til mín unglingspiltur. Bauðst hann
til að hjálpa mér. Þá komst ég að því að hann hafði
verið í sunnudagaskóla og játaði trú sína á Drottin
Jesúm. Gaf hann mér að lokum heimilisfang sitt, og
skildum við svo með miklum kærleikum.
Flugvélin, sem flutti okkur til Madras, var nú
komin. Það tók, held ég, um tvo eða þrjá klukkutíma
að fljúga frá Bombay til Madras. Bróðir Selvaray og
fjölskylda hans beið mín í flugstöðinni í Madras. Varð
ég þá mjög feginn og hresstist í huga. Móttökurnar
voru líka frábærar. Blómsveigur var hengdur um háls
mér og blómvöndur látinn í hönd mér. Slíkt hafði ég
aldrei reynt áður.
Ég var hjá þessari góðu, kristnu fjölskyldu í nærri
því þrjár vikur. Fólkið reyndi eins og það gat að gera
mér allt til hæfís.