Norðurljósið - 01.01.1980, Síða 47

NORÐURLJÓSIÐ
47
gat það bætt álitshnekki hans í mannfélaginu og að
vinir hans og jafningjar yfírgáfu hann reiðir?
Ekki var vafí á því, að Hsi, þegar hann gerðist
kristinn, hafði móðgað sveitungana. Tignarstaða hans
áður jók á hneykslið. Heldra fólkið hætti að telja hann í
sínum hópi, er þetta varð kunnugt. Þjóðfélagslega var
hann „búinn að vera“. En hafí þess verið vænst, að
þetta gæti komið vitinu fyrir hann, urðu það ekkert
nema vonbrigði. Skömmu síðar kvisaðist það, að hann
hafði jafnvel gengist undir „þvotta-helgisiðinn."
(Kínverjar nefndu skímina þetta.). Þar með hafði
hann alveg gengið í flokk „útlendu djöflanna.“ Orð-
rómurinn um þennan leyndardómsfulla sið breytti
engu á betri veg. Örvæntu nú þorpsbúar um endur-
heimt hans.
Eitt er þó alveg víst. Hvað, sem hann gerði til þess,
gæti þessi fráfallni lærdómsmaður aldrei umflúið dóm
himinsins. Hann gæti að vísu gert það, sem honum
sýndist, en guðirnir mundu hefna sín á honum. Kæmi
það niður á honum sjálfum, fjölskyldu hans eða
eignum. Bráðlega mundi það koma í ljós, hve hræði-
lega illa hann hafði breytt.
Meðan allt þetta var spjallað, hélt Hsi hljóðlega
braut sína, nýr maður í nýjum heimi. Honum var upp
runnið mikið ljós, bjartara sólinni. Allt var það horfið,
sem olli honum vandræðum á fyrri árum. Efasemdir
hans og sársaukakenndar spumingar, byrði synda
hans, ótti hans við dauðann og hið Ókunna handan við
hann var allt horfíð. Ópíums-fjötramir voru fallnir af
honum. í anda var hann orðinn sem lítið bam, hjarta
hans var fullt af gleði og kærleika. Hann var farinn að
ganga inn í dýrðarfrelsi barna Guðs.
Einangraðar í bústað forfeðra sinna urðu konurnar
fyrstar til að meta þessa breytingu. Alveg vom þær
eins fullar af hleypidómum og kunningjar hans. En
þær höfðu betra tækifæri til að sjá breytinguna, sem
nýja trúin hans gerði, og að dæma um hana. „Hin
fyrirlitlega í innri íbúðinni", hógværa, smávaxna
konan hans, sá hana og fann hana mest af öllum. Lífið
hafði fært henni hræðileg vonbrigði. Ekki er hægt að
hugsa sér meiri ógæfu í Kína en þá: að eiga engan son.
Fyrir þá sök hefur verið skilið við marga konuna eða
hún seld í þrældóm. Einkabam hennar, sonur, hafði
dáið í frumbernsku. Hvílt hafði lengi yfir lífi hennar
þessi skuggi sorgar og smánar. En maður hennar var
ólíkur öðrum mönnum. Hann seldi hana ekki né tók
sér aðra konu. Auðvitað var honum frjálst að gera það,
hvenær sem var. Skolfið hafði oft hjarta hennar við þá
hugsun. Bráðlyndur og ráðríkur, jafnvel þegar best lá
á honum, var hann maður, sem mátti óttast. Reiðiköst
hans voru skelfileg. Nú var hann orðinn dásamlega
breyttur, ný ljúfmennska í öllu, er hann sagði og
gjörði, nýtt vald yfir sjálfum sér og umhyggja fyrir
öðrum og ný ástúð og umönnun gagnvart henni, svo
að hún skyldi taka þessa nýju trú.
Er hún gaf þessu gaum dag eftir dag, gat ekki farið
hjá því, að frú Hsi yrði að minnka dálítið háðið og þá
fyrirlitningu, er hún sýndi fyrst. Þó að honum
skjátlaðist, var þó maður hennar sjáanlega einlægur.
Aðrir máttu gera gys, en hún fór að verða forvitin,
hver væri þessi leyndardómur, sem engum hafði tekist
að finna. Er hún vaknaði á nóttum, undraðist hún oft
að sjá hann sokkinn niður í Bókina sína. Eða þá, að
hann kraup niður og gaf engu gaum nema því: að tala
við þennan ósýnilega Guð sinn, er virtist vera honum
svo raunverulegur. Og hvemig var unnt að gera grein
fyrir því, að hann krafðist þess: að heimilisfólkið kæmi
allt og væri viðstatt daglega, er tilbeiðslan þessi nýja
færi fram, nema hann vænti þess, að eitthvað gott
leiddi af því?
En er öllu var á botninn hvolft, þá var þetta það,
sem var mest þreytandi. Ef hann gæti aðeins geymt
þetta með sjálfum sér. Hví lét hann trúskipti sín verða
svona augljós öllum? Ekki var furða, þótt grannar
þeirra gerðu gys að þessu.
Auk alls þessa hafði hann tekið sér nýtt nafn, alveg
sérstakt nafn. í krafti þessa Guðs, er hann tilbað nú,
var langt frá því, að hann væri hræddur við illa anda,
eins og hann var áður. Hann hafði gefið sér nafnið:
„Demóna (illra anda) sigrari." Hvað gat verið meira
kæruleysi, betur tryggt, að hann leiddi ógæfu yfir sig?
Ekki mundi nokkur maður, með öllum mjalla, voga
sér að tala um slíkar verur, hvað þá að vekja reiði
þeirra. Þetta væri nóg til, að þeir létu hefnd koma nið-
ur á honum.
Ekki var það af anda sýndarmennsku, að
Konfúsíus-trúar maðurinn fyrrverandi tók sér svo
einkennilegt nafn. Hann hafði verið þræll ávana, sem
hann hataði, verið undir harðstjórn valds, sem
sterkara var en bestu áform og ákveðnustu tilraunir
hans að losna. Haim hafði sokkið ofan í djúp þjáninga
og niðurlægingar, sem þeir einir þekkja, er gengið hafa
þennan sama veg. Er hann loksins fann hjá lifandi
Kristi frelsunar von, þá sneri hjarta Hsi sér að honum í
fölskvalausri trú, sem færði honum kraft máttar Guðs
til lausnar. Þar sem hann hafði öðlast svo mikla lausn,
var hann með þessu að tjá traust sitt á Anda Guðs, er
bjó í honum. Hann sýndi með þessu, að hann væri
kominn í ævilangt stríð, sem ekki var „við hold og
blóð,“ er hann nefndi sig „Demóna sigurvegari.“
Nú á dögum hneigjast margir að þeirri skoðun, að
persónulegur djöfull sé ekki til, illgjarn andi illskunn-
ar, sem hafi herskara illra vera í þjónustu sinni. Ef til
vill þarf ekki að furða sig á þessu í kristilegum þjóð-
félögum, þar sem kraftur Satans er takmarkaður, enda
líka greinilega verra fyrir hann, að hann sýni á sér