Norðurljósið - 01.01.1980, Qupperneq 48

48
NORÐURLJÓSIÐ
réttan lit. Til okkar kemur hann í ljósengils mynd (2.
Kor. 11.14., 15.)ogdylurmeðfrábærrileikninærveru
sína. Þessa harf hann ekki í heiðingja löndum. Þar
deilir enginn við hann um yfírráð hans. Þar eru her-
brögð hans opinber og markmið hans augljós. Það, að
efast um tilveru illra anda, dytti engum Kínverja í
hug. Til þess fær hann oftíðar sannanir, að þeir eru
máttugir. Við getum litið á þetta sem hjátrú og hafnað
því án þess að hugsa meir um það. En staðreyndin
stendur óhögguð og staðreyndir eru þrákálfar.
Þegar því Hsi kjöri sér nafnið „Demóna sigrari, þá
lét hann í ljós afstöðu, sem auðkenna mundi allt hans
líf sem kristins manns. Honum var Satan persónuleg-
ur óvinur ávallt, árvakur, máttugur andstæðingur,
skarpur að sjá sér tækifæri, alltaf að búa sig til árásar
innra eða utan frá. En svo raunverulegur var
honum kraftur Krists, að hann var látinn fá meira en
sigur, ekki samt án tíðra bardaga og ósigurs einstöku
sinnum. En fullvissa hans jókst því meir, sem hann gaf
sig á vald heilags Anda.
Þar eð sannfæring hans var slík, þarf engan að
undra, þótt reynsla hans frá byrjim væri af erfiðara
tagi. Bænin var honum nauðsyn. Hann uppgötvaði
snemma gagn þess: að fasta öðru hvoru til að þjóna
Guði betur. Að eðlisfari var hann mjög ákveðinn
maður, og við aðstæðurnar nýju breytti hann af sömu
ákveðni. Líkaminn skyldi vera látinn hlýða og hrósað
skyldi sigri yfír sérhverri synd og erfiðleika, í krafti
heilags Anda. Þetta varð nú ástríða lífs hans ásamt
óslökkvandi löngun: að kunngera þetta dásamlega
hjálpræði.
Þess vegna var það ómögulegt, að Hsi gæti þagað
um frelsara sinn. Það mætti eins vel halda sólinni frá
að skína og hjarta, sem elskar og er elskað, frá því að
fagna. Hsi gat ekki annað en talað um Jesúm. Hann
talaði líka um Jesúm allt til síðasta andartaks. Hann
var alveg sannfærður um, að Guð hafði kallað hann til
að predika Krist fjær og nær. En hann gerði sér ljóst
frá byrjun: að ávinna sálir verður að byrja heima.
Vitnisburður lífemis hans varð að geðjast móður,
konu og vinum. Þörf var á kærleika og þolinmæði til að
ná þessu marki.
Það var engin smáræðis undrun, sem það vakti hjá
konunum í fjölskyldu hans, hvað hann var ákafur, að
þær skyldu skilja þetta. A fyrri dögum hafði hann
aldrei hugsað um að kenna þeim nokkuð. Þær gátu
hvorki lesið né skrifað, hvað þá að þær gætu skilið nám
hans í fræðum Konfúsíusar. En þessi nýja kenning -
væri hún mesti auður í heimi, gæti hann ekki lagt
meira kapp á, að þær eignuðust hann!
Samt sem áður, þótt það virtist einkennilegt, þá var
þetta, sem hann talaði um, stundum mjög fagurt. Það
virtist óvænt uppfylla kröfur hjartans. Bókin, sem
hann las, var ekkert lík öðrum bókum. í henni voru
huggunarrík orð, sem eigi var unnt að gleyma. Þar
voru sögur af fólki, sem var svo líkt því, sem við erum
nú. Ókunn, hlý tilfinning virtist snerta hjartað, er
bókin sagði frá, þegar Jesús blessaði bömin, tók þau í
faðm sinn. Hann sagði við ekkjuna: „Grát þú eigi,“ og
hann gaf henni soninn aftur. Hann sá líka um, að
brúðkaupsveislan misheppnaðist ekki. Með við-
kvæmri snertingu læknaði hann marga sjúka og
sorgbitna.
Ekki var annað hægt en að elska Jesúm. Ekki varð
bundist tára, er dásamlega sagan hermdi frá
krossinum. Hví skyldi svogóður maður deyjaþannig?
Gætu ekki guðimir hafa bjargað honum? Hvað gat
verið merking þess, að hann reis upp úr gröfinni eins
og bókin sagði? Og þetta, að hann væri nú lifandi og
nálægur okkur, hefði enn hinn sama kraft og kærleika?
Einkennileg voru þau og aðlaðandi þó þessi útlendu
trúarbrögð. Hver gat skilið þau? Þó var það svo: að því
meir, sem einhver heyrði, því meir langaði hann til að
heyra fleira.
2. KAFLI
„Djöfla-Sigrari.”
Nú kom eitthvað fyrir, sem fylgdi mikill sársauki. í
nokkra mánuði hafði allt gengið vel á heimili hins
fyrrveranda fylgismanns kenninga Konfúsíusar.
Uppþotið, sem afturhvarf hans olli, hafði nokkuð
hjaðnað. Það virtist sem hann gæti á ný aflað sér
lýðhylli, að minnsta kosti að nokkm leyti. Þetta var
mjög að þakka því, hvernig hann lét kenningar Krists
ráða í daglegum málefnum.
Hvað hugsaði hann fyrst um, er hann var orðinn
kristinn? Það var að leita upp gamla stjúpu sína. Hún
hafði verið rekin af heimili hans - og það fyrir mörgum
ámm. Hún lifði enn, fátæk og vanrækt.
„Komdu aftur til okkar, móðir,“ hvatti hann hana,
„og sjáðu, hve hjarta mitt er orðið breytt. Allt, sem
stendur í valdi mínu mun ég gera, til að bæta fyrir hið
liðna. Þú skalt fá hið besta, sem heimili okkar getur
látið í té, og fallegustu líkkistuna og útförina, sem ég
get séð um.“
(Er foreldrar verða miðaldra í Kína, er það fyrsta
skylda sonarins að gefa þeim fallegar líkkistur. Eru
þær tákn um sonarlega elsku. Þær em mikils metnar
og settar í gestastofuna. Gamla fólkið vekur oft athygli
á þeim með mikilli ánægju.)
Gamla konan var í fyrstunni hrædd og hélt, að hann
væri orðinn brjálaður. En smám saman varð henni