Norðurljósið - 01.01.1980, Qupperneq 49

NORÐURLJÓSIÐ
49
ljóst, að honum var alvara. Glöð og undrandi fór hún
með honum og var aftur tekin í gamla heimilið.
„Sjáið þið,“ sögðu konumar í þorpinu, „það getur
ekki verið svo slæmt að vera kristinn, þegar öllu er á
botninn hvolft!“
Þannig vann trúin nýja smám saman á. Kínverjinn
kann að meta góðan hlut, þegar hann sér hann.
Venjulega tekur það samt nokkum tíma, að augu hans
opnist. En allan þann tíma, sem það tók, var Hsi að
boða fagnaðarerindið bæði í orði og verki. Guð-
ræknistimdin, sem haldin var daglega á heimilinu, var
orðin að lítilli samkomu, sem fólk utan heimilis sótti
oft. Vaknaður var áhugi margra á heimili hans. Kona
hans og stjúpa vom næstum tilbúnar að lýsa yfír því,
að þær væru kristnar.
Þá komu nýir erfiðleikar, hið einkennilegasta og
óvæntasta, sem gat komið fyrir.
Það var frú Hsi, sem átti hlut að máli og hitti þetta
því viðkæmasta blettinn á manni hennar, jjví að hann
hafði verið fylltur gleði og von um hana. Avallt fús að
taka á móti og gáfuð, hafði hún skilið sannleikann
greinilega. Ævi hennar varð bjartari og rýmra hjarta
hennar uns það virtist svo, að hún yrði manni sínum
starfsfélagi sannur og vinur.
Skyndilega breyttist allt. Sjálft eðlisfar hennar
virtist gerbreytt líka. Fyrst var hún vanstillt og
eirðarlaus. Síðan greip hana þunglyndi mikið á víxl
við sára æsingu. Brátt kom að því, að hún gat varla etið
eða sofíð. Heimilisstörfín voru vanrækt. Andstætt
sínu eðlisfari og alveg á móti vilja hennar, var hún
kvalin af illum hugdettum, meðan hryllingur eins og
hræðileg martröð virtist alveg ná valdi yfír henni. Hún
var ekki líkamlega sjúk og vissulegaa ekki gengin af
vitinu. En hvernig sem hún reyndi, gat hún ekki haft
stjórn á hugsunum sínum og athöfnum. Hún virtist
undir valdi einhvers ills máttar, þrátt fyrir gagnslausa
mótspymu.
Sérstaklega bar á því, er haldin skyldi daglega
guðræknistundin, að hún fékk flogaköst óstjómlegrar
reiði. Olli þetta henni jafnt sem manni hennar
undrunar og leiðinda. Reyndi hún fyrst að hafa vald á
óskaplegu andúðinni, sem hún vildi ekki fínna til. En
smám saman missti vilji hennar allan kraft. Hún
virtist komin úr sambandi við sjálfa sig. Er köstin
komu og fjölgaði, notaði hún orðbragð, sem skelfílegra
var en nokkuð það, sem hún gat hafa heyrt á ævinni.
Stundum þaut hún inn í stofuna eins og brjáluð
manneskja og gerði framhald samkomunnar ómögu-
legt. Eða þá að hún féU meðvitundarlaus á gólfíð og
engdist þar í flogaköstum sem væri hún sjúk af
flogaveiki.
Einkenni þessi og önnur þekktu æstir nágrannar allt
of vel. Þeir söfnuðust saman þar í kring og hrópuðu:
„Höfum við ekki aUtaf sagt þetta frá upphafí! Þetta
er kenning djöfla og nú eru illu andamir komnir yfír
hana. Vissulega uppsker hann laun sín nú!“
Almennings álitið snerist alveg við. í raunum hans
var Hsi engin samúð sýnd. í þorpinu fannst ekki karl
eða kona, sem trúði öðru en því, að konan hans væri
haldin af iUum öndum. Væri sá dómur yfír hann
fallinn, af því að hann hafði syndgað gegn guðunum.
„Frægur ,Demóna-sigrari!‘ “ hrópuðu þeir. „Við
skulum sjá, hvað trúin hans getur núna!“
Um tíma virtist sem trúin gæti ekkert. Þetta var
allra beiskasta undmnarefnið. Læknar á staðnum gátu
ekkert gert. Hver sú læknis-meðferð, sem honum gat
dottið í hug, var gagnslaus. En bænin gat hjálpað
vissulega? En hvernig sem hann bað, versnaði
sjúklingnum. Örmagna orðin af æ tíðari flogum, sagði
áreynslan alvarlega til sín. Kraftar hennar virtust vera
að fjara út.
Þá leitaði Hsi Guðs á ný af alhuga. Erfíðleikar
þessir, hverjir sem þeir vom, komu frá hinum mikla
óvini sálnanna og hlutu því að lúta valdi Jesú. Hann
lét heimilisfólkið allt fasta í þrjá sólarhringa. Sjálfur
gaf hann sig að bæninni. Líkamlega magnlítill, en
sterkur í trú, greip hann fyrirheit Guðs trúartaki og
krafðist algerrar lausnar. Hann gekk síðan hiklaust til
konunnar sinnar hrjáðu, lagði hendur yfír hana, en
bauð 'f Tesú nafni illum öndtmum að fara burt og kvelja
hana aldrei framar.
Þá kom breytingin. Öllum til undrunar, nema
manni hennar, fékk frú Hsi lausn þegar í stað. Þótt
hún væri máttvana, gerði hún sér ljóst, að sigraðir
vom erfíðleikamir. Og úr skugga um það gengu
grannamir skjótt.
Hve algjör var lækningin, það sýndu síðari atburðir.
Hún þjáðist aldrei framar á þennan hátt. Svo djúp
voru áhrifín, að hún lýsti yfír þegar í stað að hún væri
kristin og sameinuð manni sínum í ævistarfí hans.
Ahrifin á þorpsbúa vom snörp. Þeim var kunnugt
um fólk, sem talið var, að væri haldið illum öndum,
þótt þeir léku það misjafnlega illa. En fólkið hafði
aldrei heyrt né séð, að nokkur hafði hlotið lækningu og
bjóst heldur ekki við því. Hvað var hægt að gjöra
gagnvart illum öndum? En hér höfðu þeir séð með
eigin augum sönnun þess, að sterkari máttur var til.
Þetta virtist nærri því vera kraftaverk.
„Hver getur þessi Jesús verið?" var spuming
margra hjartna. Það var engin furða, að þau vildu, að
við tryðum á hann líka og tilbæðum hann.“
Sumir fylgdu dæmi frú Hsi og sneru sér til Drott-
ins. Haldnar vom guðsþjónustur stöðugt á sunnu-
dögum. Skurðgoðadýrkunin, sem mótstöðulaust
hafði haldið fólkinu föstu, tók nú að linast í tökunum á
því.