Norðurljósið - 01.01.1980, Qupperneq 59

NORÐURLJÓSIÐ
59
Vingjarnlegir voru þeir og kurteisir og virtust meta
stöðu hans sem trúarlegs leiðtoga. Þeir töluðu frjáls-
lega um eilíft líf, hættuna, sem ófrelsaðir væru í, og
gleðina yfír fyrirgefningu syndanna. En mikið af því,
sem þeir sögðu, var leyndardómur áheyrandanum,
sem var ekki slíku tali vanur. Og kristniboðarnir urðu
að fara áður en þeir höfðu getað gert honum allt skilj-
anlegt.
Vonbrigða tilfinning greip Fan. Hann tók undir
hjartanlegar kveðjur þeirra. Þó að Song og aðrir
leggðu honum: að vera kyrr og heyra meira, bað hann
þá að afsaka sig, en hann yrði að hverfa heim. Verið
gæti, að hann kæmi aftur einhvern tíma seinna.
Þetta ofbauð hermanninum hjarthlýja, honum
Cang.
„Ó, láttu þér ekki detta í hug að fara!“ hrópaði hann
upp yfír sig. „þú ert varla farinn að skilja enn þessa
dásamlegu kenningu. Komdu með mér til Vestur
Cang þorpsins. Það eru aðeins fáeinir km. yfír slétt-
una, og það gleður Hsi svo að sjá þig.“
Fan samþykkti þessa óvæntu uppástungu. Þeir
lögðu af stað í áttina til fjallanna. Með vaxandi ánægju
hlustaði Fan á allt, er Chang sagði honum af mannin-
um, sem þeir mundu bráðum hitta. Hér yrði hann þó í
kunnuglegum kringumstæðum að minnsta kosti. Var
ekki Hsi fræðimaður á Konfúsíusar vísu, sem kenndi
velgerða starfsemi eins og hann sjálfur? Brátt mundu
þeir verða sem bræður. Sjálfur átti hann besta töfra-
gripinn, sem þörf var á til að fá að komast að leyndar-
dómum sérhvers trúflokks.
Er hann var sestur í gestasalinn hjá Hsi, fannst hon-
um sem væri hann heima hjá sér. Satt var það, hér
voru engin einkunnarorð eða myndir guðunum til
heiðurs, eins og hann hafði vanist, ekki heldur for-
feðra-töflurnar. í stað þessa voru bókfell með áletrun-
um, sennilega kaflar úr sígildum, kristnum bók-
menntum. En allt var þetta þáttur í því, einfaldar voru
trúarskoðanir þeirra. Dóminn um þetta lét hann bíða,
en beið eftir komu húsbóndans.
Chang hafði frætt Hsi á því, hver væri tilgangur
þessarar heimsóknar. Hann flýtti sér og heilsaði gest-
inum vinsamlega og lagði að honum að gista svo að
þeir hefðu tíma til að ræða saman mikilvæg mál.
Þetta geðjaðist Fan. Við þessu hafði hann búist.
Hins vegar var honum óhagræði að því, að Hsi hafði
ekki gefíð honum tækifæri til að gefa honum ávísun-
ina, sem hann hafði komið með. Auðsætt var, að hann
var ekki eini maðurinn, sem kominn var til að læra
þarna. Margir komu og fóru, sem virtust vera heim-
ilisfólk. Ólíklegt væri, að nokkur hinna nemendanna
hefði borgað eins ríflega fræðsluna eins og hann ætlaði
að gera. Svo beið hann síns tíma.
Hsi lagði loksins önnur skyldustörf til hliðar og
bauð gesti sínum inn í hljóðlátt herbergi. Með kurteis-
legum afsökum, hvað gjöf hans væri lítil rétti hann
fram þessa stóru ávísun. Hsi skildi undir eins
kringumstæðurnar og andmælti:
„Hvað! Lítur þú á náð Guðs sem eitthvað, er verði
keypt með peningum? Herra, þú verður óðar að iðrast,
að syndir þínar geti orðið fyrirgefnar og hjarta þitt
endumýjað, eingöngu vegna trúar á verðleika frelsar-
ans.“
Undrandi mjög og ráðþrota tók Fan peningana.
Hann bað þennan nýja vin sinn: að skýra þetta fyrir
sér, hvernig, á hvaða grundvelli hann gæti komist inn í
kristnu trúna. Þetta var ekki unnt að gera á andartaki,
svo að Hsi hélt honum hjá sér sem gesti sínum í þó
nokkra daga.
Samtöl þeirra voru löng og einlæg. Fan hlustaði á
með áhuga. Hsi fann að lokum, að frekari fræðslu væri
ekki þörf. Hann reis á fætur, gekk þangað, er Fan sat,
og lagði hendur á höfuð honum, bað fyrir honum í
hljóði.
Hsi minntist á þetta löngu síðar: Þá varð Fan af
hjarta hrærður. Hann grét upphátt samtímis því, að
hann fagnaði og lofaði Guð. Allir, sem sáu þetta, urðu
hræddir. En ég hughreysti þá og sagði: ,Astæðulaust
er að óttast. Það er kraftur heilags Anda, sem komið
hefur yfir hann.“
Þetta reyndist svo í raun og veru.
Næsta morgun, jafnskjótt og hann vaknaði, var Fan
fylltur dásamlegri gleði.
Hann lýsti yfír, að hann væri trúaður maður.
„Eg skil þetta allt nú!“ hrópaði hann. „Skurðgoðin
em fölsk og gagnslaus. Himneski Faðirinn okkar er
hinn sanni, lifandi Guð og Jesús frelsarinn eini.“
Hsi taldi hann á að dveljast þar dálítið lengur, svo að
hann gæti numið meira um bæn og kristilegt líferni.
Hann lét hann síðan fara leiðar sinnar, glaðan og
ákafan að segja góðu fréttimar heimahjá sér. Þakklæt-
is fullur sneri Fan til borgarinnar og dvaldi einn eða
tvo daga hjá kristniboðunum sem gáfu honum nýja
testamentið og hvöttu hann til að koma aftur, er byðist
fyrsta tækifæri. Hann lofaði þessu fúslega og vonaði,
að hann gæti komið með nokkra af fylgjendum sínum
með sér. An vafa yrði fyrst misskilningur og tor-
tryggni, ef til vill. En hann var fullviss um, að þeir
mundu læra að meta gleðiboðskapinn áður en langt
um liði. Æ-i, hann vissi ekki hve bitur yrði mótstaðan
né hryggileg orsök hennar.
Hann kom undir kvöldið til Fan-ts’uen og kom
auga á heimkynni sitt, þar sem hann hafði skilið eftir
konu og börn fáum dögum áður. En lítil böm komu
ekki hlaupandi til að fagna honum. Ekki var hann
vingjarnlega boðinn velkominn heim aftur, er hann
gekk strætið í þorpinu. Sjáanlega var eitthvað að. Það