Norðurljósið - 01.01.1980, Síða 61

NORÐURLJÓSIÐ
61
halda reglubundnar samkomur á sunnudögum í þorp-
inu, sem voru vel sóttar. Kristniboðamir komu oft úr
borginni og styrktu hendur hans.
Er starfíð óx og nágrannar hans fengu meiri áhuga
fyrir því, mætti hann nýjum og alvarlegum erfíðleika.
Hann komst að því, að margir, sem voru leitandi, og
mestar vonir tengdar við, voru allt of margir stöðugir
ópíumsreykjendur. Meðal þeirra fannst ekki maður,
sem reyndi að verja þennan ávana. Allir voru þeir
sannfærðir um, að hann væri óskaplegur og vansæm-
andi. Þeim datt aldrei í hug, að þeir gætu gerst kristnir
og haldið þessum ávana áfram. En þeir þekktu engin
ráð til að losna. Niðurstaðan hryggilega virtist sú, að
vonlaust væri um þá. Aldrei gætu þeir talist meðal
fylgjenda Jesú.
Þessu vildi Fan ekki trúa. Erfíðleikann þekkti hann
fullvel. En það hlaut að vera einhver leið til þess, að
ópíums-reykjendur gætu frelsast. Hafði ekki sonur
Guðs komið til að „leita hins týnda og frelsa það?“
Vegartálmar voru margir. Hann gat ekki farið með
alla þessa leitendur heim til Hsi eða til kristniboðanna
í borginni. Þar var ekkert húsrúm handa þeim. Sjálfur
var hann ekki læknir og gat því ekki haldið áfram með
lækningu þeirra, jafnvel þótt hann hefði lyfin, sem
þörf var á. En hvemig gat hann farið til þessara
manna, er hann vissi nú, að til voru lyf handa þeim, og
sagt, að þeir yrðu nú einir að heyja hræðilegu barátt-
una? Flestir mundu þeir gefast upp samstundis. Nei,
hann fann, að Guð hafði gefíð honum verk að vinna,
en hvemig?
Er hann bað um þetta, rann sú hugsun loks upp hjá
honum, að kannski gæti læknirinn komið til þeirra,
þótt þeir gætu ekki komið til læknisins. Herra Drake
átti lyfín til og vissi, hvemig átti að nota þau. Hann var
líka góðhjartaður. Heimili Fans sjálfs, er var íbúðar-
hellir, var nógu stórt til að hýsa tólf til tuttugu manns í
einu. Sjálfur gæti hann bæði hýst lækni og sjúklinga
eins lengi og talið væri nauðsynlegt. Þannig gætu allir
sem óskuðu þess, fengið tækifæri til að verða frjálsir.
Mr. Drake leist vel á þessa nýju hugmynd. Áhugi
hans fyrir Fan og þorpinu var mikill. Hann samþykkti
að dvelja þar í mánuð og lækna til fulls alla þá, sem
fælu sig umsjá hans. Þetta var góð byrjun.
í fyrstu voru aðeins tveir menn, sem höfðu kjark til
að láta meðhöndla sig. Hinir troðfylltu gestaherbergið
og garðinn framan við húsið. Þar biðu þeir frá morgni
til kvölds til að fylgjast með framvindu lækninganna.
Húsið var einfalt að byggingarstíl, var með þremur
löngum herbergjum hlið við hlið, er líktust jarðgöng-
um, eftirmyndir hella-bústaða, sem algengir voru í
fjöllunum. Framhliðarveggur var gerður úr leðju-
múrsteinum. Hann var með glugga á hliðarherbergj-
unum tveimur. Dyrnar voru á miðherberginu, sem
var gestasalurinn. Svefnherbergi voru til hægri og
vinstri. Annað þeirra fékk kristniboðinn og sjúklingar
hans. En ekki var hann mikið út af fyrir sig, því að
þangað sást inn bæði að utan frá og innan.
Fan var nú í essinu sínu. Hann horfði á meðferð
sjúklinganna, bjó til mat og te handa gestunum og
predikaði allan daginn fyrir mannfjöldanum í garðin-
um og gesta-herberginu. Eftir því sem lækningin hélt
áfram, hélt áhugi þeirra, er horfðu á, áfram að vaxa.
Þá langaði svo til að vera með í þessu. En var unnt að
standast þjáningamar?
Annar þessara manna var einlægur leitandi sann-
leikans. Kvalir hans urðu að lokum svo miklar, bæði á
huga og líkama, að hann gat ekki afborið þær lengur.
Komið var miðnætti, en hann vakti Fan og bað hann
að hrópa til Guðs og biðja um létti handa sér. Eftir
andartak var Fan kropinn á kné við rúm hans, öruggur
um, að bænin mundi veita þá hjálp sem lyfin ein gátu
ekki veitt. Allt hafði verið gert, sem unnt var. Nú fólu
þeir sig krafti og miskunn frelsarans, sem þeir trúðu,
að væri svo nálægur. Ennþá færði snerting handar
hans lækningu. Þjáða manninum létti og gat varla
beðið til morguns með að segja öðrum frá, hve
skjótlega þrautir hans höfðu horfíð. Allur hans ótti var
horfínn líka.
„Vissulega eru lyfin góð,“ hugsuðu áhorfendur,
„og það virðist, að bænin hjálpi alls ekki lítið.“
Arangurinn varð, að hinir og aðrir báðu nú um
læknismeðferð, ims Drake og áhyggjufullur lautinant
hans höfðu nítján manns undir höndum það sem eftir
var mánaðarins.
Til að dreifa hugsunum þeirra og nota tækifærið,
kenndi kristniboðinn þeim sálma og greinar úr
ritningunni, hafði samkomur kvölds og morgna, lét
syngja mikið og læra vers utanað eftir réttri kínverskri
tísku. Hver maður endurtekur námskafla sinn
stundum saman með háum, sönglandi tónum og rær
fram og aftur með líkamanum. Hávaðann er auðveld-
ara að ímynda sér en lýsa honum. En árangurinn
nægði öllum, sem áttu hlut að máli.
Dagarnir skreiddust áfram, uns viðleitnin krýndist
góðum árangri. Sjúklingarnir læknuðust og fóru heim
sem nýjir menn á sál og líkama. Mr. Drake sneri aftur
heim til borgarinnar þreyttur, en fagnandi. Fan varð
eftir, fullur þakklætis, en með vaxandi starf, sem varð
að sinna.
Við þá hreyfingu, sem nú var komin, var ekki unnt
að hætta. Öpímusreykjendur alstaðar umhverfís
heyrðu þessa sögu og báðu Fan um hjálp. Mr. Drake
sendi til strandar eftir lyfjum, og hælið var starfrækt
allt árið. Sterk, andleg áhrif jukust líka, því að Hsi frá
Vestur Chang þorpinu, kom þama oft í heimsókn.
Fannst honum lítið til um ferðalagið yfir sléttuna.