Norðurljósið - 01.01.1980, Side 66

66
NORÐURLJÓSIÐ
„Hann gerði það, þegar hann var á jörðunni,“
sögðu þeir. „Og nú er ekkert sem heitir nær eða fjær,
því að hann er alstaðar.“
Frú Liu hafði verið að velta fyrir sér, þar sem hún
var í fjaUaþorpinu hvað af manni hennar væri orðið.
Hún elskaði hann, þrátt fyrir vonda breytni hans. Var
hún einmana í fjarveru hans, sömuleiðis bæði sjúk og
hrygg. Henni barst til eyrna sá orðrómur, að vel gengi
með hann. Hvort sem það var nú þetta eða blátt áfram
löngun hennar, að hún yrði svo hraust, að hún gæti
gert heimilið eitthvað skemmtilegra fyrir hann, er
hann kæmi aftur, en henni batnaði heilsan mikið,
sjálfri henni til undrunar.
Er tækifærið fyrsta gafst, fóru þeir Liu og Fan til
So-pu til að sjá, hvernig bænum þeirra hafði verið
svarað. Ekki bjóst Liu við mikilli breytingu og gekk á
undan ixm í litla forgarðinn framan við hellinn.
„Eg skammst mín fyrir að bjóða þér inn, bróðir
Fan. Vertu svo vænn að hlæja ekki að óvirðulegum
bústað okkar.“
En er hann leit auglit konu sinnar, gleymdist allt
annað vegna gleði og undrunar. Jafnskjótt og hann leit
hana, sá hann, að hún var betri. Þegar hann sá hana
flýta sér að kveikja eld og búa sjálf til te, sem hún hafði
ekki gert, svo að hann vissi til, árum saman, varð
undrun hans algjör.
Þetta sýndist nálega vera kraftaverk í raun og veru.
Liu gat ekki sagt, hvemig hann ætti að líta á þetta.
Hann sneri aftur með Fan til Hælisins og heyrði hina
kristnu enn lofa Guð, sem og sárbiðja hann um bless-
un yfír Liu og konu hans. Ennþá gat hann samt ekki
beðið. Sálm nokkum sungu þeir oft. Hann byrjaði
þannig: „Æ, mitt hjarta er allt í myrkri.“ Þetta virtist
lýsa því, hvemig var ástatt fyrir honum. En þar sem
hann komst aldrei lengra með hann, þá hjálpaði þetta
ekki mikið.
Skömmu seinna, er hann hafði læknast til fulls, fór
hann og þó nokkrir aðrir leitandi menn í Hælinu niður
til P’ing-yang. Hitti hann þar Hsi í fyrsta sinn. Þar
sem Hsi hafði heyrt sagt af Liu, að hann hafði verið
fjárhættuspilari, frægur fyrir óráðvendni og dirfsku,
var honum unun að hitta Liu lausan við reykingar
ópíums og sjáanlega áhyggjufullan um velferð sálar
sinnar. Með þolinmæði reyndi hann að leysa úr erfið-
leikum hans og leiða hann til friðar. Arangurinn varð,
að Liu hélt aftur til Hælisins, er trúaðramótið var liðið
hjá, fagnandi yfír fullkomnu hjálpræði.
Tíminn var nú kominn, að hann skyldi yfírgefa
þessa nýju vini sína. A einni af síðustu samkomunum
ræddi Fan um hreinsun tíu líkþráu mannanna. Aðeins
Samverjinn einn sneri aftur til að þakka fyrir sig. Þetta
hafði mikil áhrif á Liu. Hann fann, að hann hafði verið
frelsaður frá ástandi, sem var að minnsta kosti eins
vont og þeirra.
„Níu menn af tíu,“ hugsaði hann, „gleymdu hon-
um, sem hafði hreinsað þá. Ég skal verða sá, er sneri
aftur og þakkaði Guði fyrir náð hans.“
Hann flýtti sér heim og sagði konu sinni allt, sem
honum bjó í hjarta. Hann lofaði og vegsamaði Guð
fyrir þá dásamlegu gæsku, sem hann hafði auðsýnt
þeim. Frú Liu fann bráðlega frelsarann. Svo mikill
varð þróttur líkama hennar, að maður hennar lýsti
yfír, að þau „vteru eins og tvær manneskjur, reistar
upp frá dauðum.“ Frá heimilinu gjörbreytta í So-pu
skein ljós svo bjart og uppörvandi, að það færði von
mörgum myrkvuðum hjörtum, sem voru meðal fjall-
anna.
„Eldri bróðir, hvað hefur umbreytt þér svo mikið?“
Er nokkur von um mig“? Þetta var algeng spuming.
Heimsókn þeirra Hsi og Fans, er komu þangað eins
fljótt og þeir gátu komið því við, til þess að líta eftir
þessum manneskjum svo ungum í trúnni, hafði áhrif á
Liu, sem aldrei gleymdust. Þetta var í fyrsta sinn, sem
Hsi hafði komið heim til þeirra. Ritningarnar las hann
og bað með þeim, gjörði allt, sem í hans valdi stóð, til
að styrkja trú þeirra á Krist. Er bæn hans lauk, bað Liu
á eftir honum. En þá, öllum til undrunar, bað kona
hans líka. Hjarta hennar var yfírfullt af gleði í Drottni.
Hsi varð undrandi yfír þeim framförum, sem hún
hafði tekið í andlegum efnum, og kallaði aftur og aftur:
„Sannarlega er þetta náð Guðs!“
Erfítt var að ljúka þessari heimsókn. En loksins
lagði Liu af stað með gestum sínum og fylgdi þeim
nokkum spöl. Áður en þeir skildu krupu þeir niður, og
ennþá einu sinni fól Hsi þessi nýju trúarsystkini náð
Guðs. En meðan hann var að biðja, fór hann að gráta.
Þetta var Liu mikil ráðgáta, því að hann var fullur af
gleði. En seinna meir sagði Hsi honum, að hann hafði
grátið hans vegna sökum yfirþyrmandi kvíða fyrir því,
að djöfullinn mundi með vélabrögðum sínum ná hon-
um í snöru sína og leiða hann á brott frá Kristi.
Fáum dögum síðar hélt Hsi ræðu í Hælinu. Hún var
minnisverð og var um: að ávinna sálir. Liu var við-
staddur, sú sannfæring greip hann, að við erum ekki
frelsuð til þess eins, að við séum sæl, heldur til þess að
bjarga öðrum. Með þennan nýja innblástur fór hann
heim til konu sinnar. Sameinuð fóru þau að hugsa og
biðja fyrir fólkinu, sem var umhverfís þau.
Þar sem þau fundu þörf á því, að einhver í þorpinu
yrði þeirra samstarfsmaður í So-pu, báðu þau Drottin
ákveðið, að hann leiddi einhvern til sín í þorpinu, sem
gæti starfað með þeim. Ekki hafði beiðni þessi lengi
hvílt á hjörtum þeirra, er þau urðu forviða yfír því, að
nágranni þeirra einn kom til þeirra. Hann hafði verið í
opinberri óvináttu við Liu.