Norðurljósið - 01.01.1980, Side 74

74
NORÐURLJÓSIÐ
bræðrunum. Vinir hins særða efldu, af ásettu ráði,
þrætuna. Þá var það, að sumir hinna kristnu, alvarlega
hræddir, létu sendimann fara til Vestur Chang þorps-
ins.
Er Hsi kom á ófriðarstaðinn, sá hann, að útlitið var
ennþá verra en hann hafði gert sér í hugarlund.
Ógerningur var að sætta Chang-bræðurna. Flokkur
Koh’s er sá, að hann gat grætt á þessu, gerði alveg
geysiháar skaðabótakröfur. Verst af öilu var það, að
málefni Krists hafði mætt opinberum vanheiðri í aug-
um heiðingja. Satan hafði hrósað sigri. Ógemingur
var að vita: hvað úr þessu gæti orðið.
Allra augu horfðu á Hsi. Hvað mundi hann segja?
Hvemig mundi hann meðhöndla málið? Allt virtist
komið undir leikni hans og þrótti. Óviðeigandi orð
yrði sem neisti í púðurtunnu. Sæist á honum nokkur
einkenni ótta eða veikleika, mundi það gera málin
verri. Hsi þekkti nógu vel hættuna í kringumstæðun-
um. Gamall fjandskapur og þorpsdeilur voru að vakna
á ný. Málaferli yfirvofandi, ef til vill mörg, með öllum
mútugjöfum og kúgun. Hvað leiðir af öðru í Kína, og
keðjan virðist endalaus.
Meira var í þessu en þetta. Hann vissi, hvað lá á bak
við þetta allt. Slík reiði gefur djöflinum færi, eins og
segir í Efesusbréfínu: „Ef þér reiðist, þá syndgið ekki.
Sólin má ekki setjast yfir reiði yðar: og gefið djöflin-
um ekkert færi.“ (Það er eftirtektarvert, að megin-
þorri þeirra tilfella í Kína, þegar talið er að fólk sé
haldið illum öndum, má rekja til slíkrar byrjunar,
ofsareiði eða hryggðar, sem ef til vill varaði dögum
saman. Og gegn vélabrögðum djöfulsins vissi Hsi, að
hann hafði engan mátt.
Talsverður tími leið, þangað til Hsi lét sjá sig
aftur. Þegar hann loksins kom, varð forvitnin
að sjá, hvað hann mundi gera, næstum því að
spenningi. Því að í stað þess að ávarpa hina reiðu
þrætuparta eða að reyna að friða ættingja Kohs, gekk
hann hljóðlega út í homið, þar sem særði maðurinn
sat, vanræktur vegna þessarar almennu æsingar. Bað
hann leyfis að mega gera eitthvað fyrir þennan þjáða
lim.
Þetta verkaði þannig, að hugsanir og tilfinningar
tóku nýja stefnu. Þegar svo Hsi bjó um sárið með lyfj-
um, sem hann hafði meðferðis, talaði hann vingjarn-
lega við sjúklinginn á meðan. Jafnvel þeim, sem
horfðu á, gat ekki annað en fundist, að þeir hefðu að
meira eða minna leyti rangt fyrir sér.
Meðan hann var enn önnum kafinn að sýsla við
Koh, fór Hsi að láta í ljós djúpa sorg yfir öllu því, sem
hafði gerst. Skömmmin af því hvíldi á honum sjálfum
og þeim, sem kölluðu sig kristna. Er hér var komið,
hafði hann hlotið samúð mannfjöldans og gat sagt
nálega hvað, sem hann vildi. Hægt hélt hann áfram, en
taldi sig alltaf sem einn af þeim, er hneykslun höfðu
valdið, er viðstaddir voru og kölluðu sjálfa sig kristna.
Flutti hann nú málið yfir á annað svið. Þessi synd var
ekki einungis gagnvart þeim hvorum öðrum eða sam-
félagi í þorpinu, heldur gagnvart Honum, sem elskaði
þá mest, Honum, sem þeir innst í hjörtum sínum
elskuðu í sannleika. Þá sneri hann sér beint að Chang-
bræðrunum og ávarpaði þá með auðmýkt og blíðu,
sem erfitt hefði verið að standa gegn. Hann talaði um
sigurhrós óvinarins mikla, um sorgina í hjarta Krists,
sem þeir höfðu krossfest á ný, og leitt hann fram til
opinberrar háðungar. Af heilum huga bað hann þá að
viðurkenna, að breytni þeirra hafði verið röng, því að
báðum væri þetta að kenna. Hann minnti þá á, hversu
miklu ver hefði getað farið, hefði Guð ekki af miskunn
sinni gripið fram í.
„Chang, yngri bróðir,“ mælti hann hátt, „farðu og
þakkaðu Drottni krjúpandi niður, að hann frelsaði þig
frá takmarkalausri eymd og eftirsjá. Hefði hann ekki
snúið högginu til hliðar, gæti dauði bróður þíns nú
hvflt á þér.“
„Og hvað Koh viðvíkur,“ mælti hann og sneri sér
að mannfjöldanum, „þá á hann þakkir sannarlega
skilið. Því að með því að taka á sig sárið, sem öðrum
var ætlað, hefur hann afstýrt ennþá meiri skaða, og
sennilega afstýrt dauða vinar síns.“
Þetta var nýtt sjónarmið. Farið var að líta til Koh
með viðurkenningar augnaráði, hann var farinn að
gegna hlutverki velgerðarmanns. Gegn vilja sínum
voru hans ættingjar afvopnaðir. A meðan höfðu
Chang-bræðurnir haft tíma til að jafna sig. Viður-
kenningar athugasemdir fylgdu uppörvandi orðum
hans, sem féllu vel í geð bæði kristnum mönnum og
heiðnum. Gat hann að lokum skýrt frá því, hver væru
grundvallaratriði þeirrar trúar, er hafði fengið svo
sorglega ranga kynningu.
En Hsi gekk feti lengra en þetta. Hann vissi, aðorð,
hve sannfærandi sem þau eru, geta aldrei gert hið
klofna heilt eða grætt særðan lim. Þörf var á að sýna
þetta í verki. Gagnslaust var að segja Chang-bræðrun-
um, að bæta fyrir þetta eða fólki Kohs að sýna fyrir-
gefningar anda. Aðilar voru ekki tilbúnir að gera þetta.
Fyrirmynd er auk þess sterkari predikun en orðin ein.
„Komið . . . fylgið mér,“ er sterkara en ræða flutt af
mestu orðsnilld.
Halda varð uppi bótum, því að Koh var ófær til
vinnu og þjáður þar að auki. Ættingjana varð að gera
ánægða og áhorfendur sannfærða um, að kristin trúer
rétt og virðuleg. Allra mestu máli skipti þó, að Chang-
bræður sættust til fulls. Kristna fólkið varð að finna,
að ekki verður gengið fram hjá synd með léttúð. Þó að
hún sé fyrirgefin, leiðir hún af sér þjáningar og skaða.
Hsi hafði ekki komið búinn undir peningaútlát. En