Norðurljósið - 01.01.1980, Page 76

76
NORÐURLJÓSIÐ
væri hlýtt. Hún var þessi: „Vilji einhver ekki vinna, þá
á hann heldur ekki að fá að eta.“ Hún skirrði mörgum
vandræðum. Bæri svo til, að sviksamir menn væru
teknir, sem ekki höfðu ánægju af heiðarlegu starfí,
fundu þeir brátt ástæðu til að hafa sig á brott. Til allrar
hamingju var sú landareign, sem hann átti enn, nægi-
lega stór til þess, að unnt væri að veita vinnu þó
nokkuð mörgum. Gestum sínum til hvatningar vann
hann með þeim. Fómaði hann svo miklum tíma sem
hann gat til líkamlegrar vinnu. Sú þekking á búskap,
er hann hafði aflað sér fyrst eftir það, að hann gerðist
kristinn, reyndist alveg ómetanleg. Hún gerði honum
kleift: bæði að stjórna vinnunni og að taka þátt í henni.
Þetta var samfélag, er átti annríkt. Séð var fyrir
nálega öllum þörfum heimilisins með heimavinnu.
Mjöl var malað, brauð bakað, vatn sótt, spunnið, ofíð,
saumað, smíðað, og hið mikilvægasta af öllu: lyfja-
framleiðslan. Allt þetta var nokkuð af þeim verkum,
sem troðfylltu stundir dagsins, meðan þær flugu
framhjá. Tími hans Hsi sjálfs fór mest í það að kenna
daglega námshópum, halda samkomur til að dýpka
trúarlífíð. Þetta var aðalmálefni hans. Allir, sem voru
undir þaki hans, voru sálir, sem annaðhvort átti að
vinna til trúar á Krist eða vinna aðra til trúar á hann.
Er heimilisfólki fjölgaði, þurfti stærri húsakynni.
Hsi varð duglegur húsameistari og byggingamaður.
Smám saman reisti hann nálægt þreskivellinum hóp af
litlum húsum og eldhús. Hlaðan ein var gerð að
kapellu. Heimilishald og heimilisstjóm tók frú Hsi að
sér að mestu leyti og systir hennar. Það voru þær, sem
hjálpuðu honum aðallega við framleiðsluna á töflun-
um við ópíumsnautn. En þeim voru Hælin háð. Það er
ánægjulegt að gefa því gaum, að systir hennar, litla
ungfrú Liang, gerði sífellt þar meira gagn. Þegar hún
fáum árum seinna, giftist einum af bestu samstarfs-
mönnum hans Hsi, varð hún upp frá því varanlega
tengd heimilisfólkinu.
Framleiðslan á töflunum var ekkert hóglífís
embætti. Er Hælunum fjölgaði, varð hún eitt af þýð-
ingarmestu fyrirtækjum hans Hsi. Þótt hann þjálfaði
hjálparmenn og notaði þá, fól hann þetta verk aldrei
öðrum algerlega.
Tímirm og vinnan, sem fóru í þetta, voru talsvert
mikil, svo að ekki sé nefnd leiknin, sem beita varð með
svo lélegum tækjum. En Hsi var ekki ánægður með, að
töflurnar væru einhvem veginn búnar til. Þær voru
ætlaðar starfí Guðs, þáttur í þeirri þjónustu, sem hon-
um hafði hlotnast. Þær voru ætlaðar verki Guðs og til
að „frelsa sálir manna“. Til að ná þessu markmiði var
hann sérlega vandfýsinn: að þær skyldu vera „vel
búnar til og aðlaðandi í útliti“. Til að ná þessu tak-
marki var ekkert nema karfa úr bárujámi, er sveiflað
var fram og aftur, meðan þær tóku á sig rétta lögun.
Umhyggjumálið mesta var, að blessun Guðs skyldi
hvfla svo yfir verkinu, að töflurnar gætu gegnt hlut-
verki sínu og flutt með sér andlega jafnt sem líkam-
lega lækningu. Hann treysti ekki lyfinu einu. En hann
var mjög viss um það, að Drottinn hafði leitt hann út í
þetta starf með Hælin og gefíð honum þessa forskrift
sem svar við bæn. Aðeins að því skapi, sem blessun
Guðs hvíldi yfír þeim, gætu og mundu pillumar verða
sálum fjölda fólks til blessunar. Er þörf varð á nýjum
birgðum, hóf hann verkið með bæn og föstu. Siður
hans var: að bragða ekki mat þann sólarhring, er
töflurnar vom framleiddar. Stundum varð hann svo
örmagna er kvölda tók, að hann gat varla staðið á
fótunum. Þá fór hann afsíðis í fáeinar mínútur til að
bíða frammi fyrir Guði. „Drottinn, þetta er starf þitt,
gefðu mér kraftinn þinn,“ var sárbeiðni hans. Avallt
kom hann aftur, ferskur og endurstyrktur, eins og
hann hefði neytt matar og hvflst.
Aðferðin var eins einföld og hún var hugvitssöm.
Fyrst var valinn góður dagur til að geta þurrkað töfl-
urnar jafnóðum og þær vom búnar til. Þá var efnun-
um í lyfin safnað saman, valin og rannsökuð. Efnin
urðu að vera hin bestu, sem völ var á. Síðan vom þau
rækilega barin með hrjúfum stauti í mortéli, blönduð
í réttum hlutföllum og hlaðið upp í stóra hauga rauð-
brúns dufts. Næsta stig var erfiðara. Annaðist Hsi
sjálfur um það venjulega. Duftið varð að bleyta með
nægilega miklu vatni, svo að það loddi saman og gæti
orðið að fallegum, litlum, fostum kúlum, er því væri
sveiflað á réttan hátt í körfunni. Síðasta stigið krafðist
bæði handlagni og þolinmæði. En er haldið var áfram
að róla körfunni, mátti framleiða hundruð, ef ekki
þúsundir þeirra á dag.
Með aðgætinni stjórnun og margvíslegri hjálp gesta
sinna gat Hsi látið heimili sitt bera sig að mestu leyti.
En önnur útgjöld bættust við: kostnaður við að taka á
móti gestum, einkanlega á sunnudögum, og svo með
því að styrkja Hælin og fjölga þeim. Ekki veitti bú-
skapurinn tekjur í peningum. Tekjumar af töflunum,
er hann seldi sjúklingunum, námu ekki mikilli fjár-
hæð. Mitt í hinni margvíslegu ábyrgð, sem hvfldi á
honum, var Hsi farinn að reyna, ekki vandræðin ein-
göngu, heldur líka blessunina, sem fylgir því, að fjár-
hirslan er tóm, en varpar manninum upp á forsjá
Guðs.
Ef til vill fannst erlendum vinum hans, kristniboð-
unum í P’ing-yang, að hann færi of geyst, einkanlega í
sambandi við gestrisni hans á sunnudögum. Þessu
gleymdi Hsi aldrei, og frásögn hans af málinu er þess
virði, að hún geymist, þó að hún sé mynd af veikleika
sumra hugmynda hans, hvernig átti að skilja
ritninguna.
Hann ritar: „Um þetta leyti voru í öllum Hælun-