Norðurljósið - 01.01.1980, Qupperneq 77

NORÐURLJÓSIÐ
77
um menn, sem trúðu á Drottin Jesúm, en voru sumir
vinalausir og fátækir. Aðrir þörfnuðust fræðslu eða
voru líkamlega sjúkir, en höfðu ekkert til að lifa af.
Þeir komu allir heim til mín til að læra kenninguna og
fá að borða. Stöðugt voru tuttugu til þrjátíu menn að
koma o£ fara. Ég treysti Drottni og tók fúslega á móti
þeim. Ég vonaði, að þeir mundu frelsast til fulls og
verða til gagns í verki Guðs.
„Ennfremur, hvem sunnudag komu fímmtíu eða
sextíu menn úr þorpunum í kring til að tilbiðja
(Drottin). I trausti til Drottins tók ég á móti þeim líka,
ekki hryggur yfír því, að efni mín voru ekki næg til að
mæta þörfínni. Von mín var, að ég gæti veitt sálir
fjöldamargar eins og menn veiða físk.
„Útlendi Hirðirinn kom að lokum, áminnti mig
vinsamlega. Hann kvaðst hafa heimsótt marga
söfnuði, en aldrei séð þessa aðferð viðhafða áður.
„Ég er fáfróður um starfíð á öðmm stöðum,“ svar-
aði ég, „en er vinir koma langa leið til guðsþjónustu
undir þaki mínu, þá get ég ekki þolað, að þeir fari
hungraðir á brott.“
„Síðar meir kom Hirðirinn aftur. „ ,Ég skil,‘ sagði
hann, ,að þú ert að fylgja dæmi Drottins, er hann
mettaði 5000 manns. En gleymdu því ekki, að
Drottinn gerði þetta aðeins tvisvar, ekki stöðugt.1 “
„ ,Já,‘ svaraði ég með glöðu hjarta. ,Drottinn mett-
aði mannfjöldann til að gefa lærisveinum sínum fyrir-
mjmd. Það hefði verið nóg, að hann gerði það einu
sinni. Hve miklu meir er það bindandi, fyrst hann
gerði það tvisvar.1 “
Augljóst er, að ekki var auðvelt að láta hann skilja
hlutina á þessum dögum, ef það braut í bág við sann-
færing hans sjálfs. Hætt er við, að kristniboðunum
hafí reynst hann þrályndur og einþykkur stundum, og
allt of óþolinmóður, ef halda átti aftur af honum. En
þeim var augljós guðrækni hans og kærleikur hans til
sálnanna og mátu það mikils, þótt þeir gætu ekki sam-
sinnt öllu. En Hsi var einlægur og gerði hið besta, sem
hann vissi. Og Drottinn sá um hann dásamlega þrátt
fyrir mistök hans. Eitt var merkilegt við hann, og
þegar frá upphafí, hvað hann var laus við að elska
peninga eða að þrá fjárhagslegt endurgjald sér til
hagnaðar. Auðvitað varð hann að láta Hælin bera sig
að svo miklu leyti, sem þau gátu það. Ef hagnaður varð
af einu þeirra, þá var hann látinn ganga til annarra
Hæla. En peningamálin máttu aldrei skipa æðsta
sessinn. Varð greinilega ljóst, er tímar liðu, að hann
var ekki að leita persónulegs hagnaðar.
Til merkis um þetta: hann krafðist aldrei borgunar.
Gjöldin fyrir lyfín voru tveir til sex skillingar
(shillings). Fór það eftir því hve erfítt var úrlausnar
vandamál sjúklingsins. Sjúklingar flestir höfðu með
sér mat. En gæti sjúklingur ekki greitt svo mikið, þá
endurgreiddi hann hluta fjárins eða fór með hann
heim til sín til ókeypis dvalar. Og væru þeir óráð-
vandir svo að þeir neituðu að borga, þótt talað væri um
fyrir þeim, þá gerði hann málið blátt áfram að bænar-
efni og lét Guði eftir að sjá um afleiðingamar. Ekki var
það fátítt, að alvarlegar yrðu þær fyrir prakkarann.
Annað var það við hegðun hans, sem var óvenju-
legt. Væru honum gefnir peningar til starfsins, hikaði
hann ekki við að endursenda þá, ef hann fann, að
blessun Guðs fylgdi þeim ekki. Gjöf, sem gefin var af
röngum hvötum eða með tregðu, fann hann, að engin
hjálp væri með henni. „Hún verður að koma frá
hreinu hjarta,“ var hann vanur að segja, „og af fúsum
huga til þess að Drottinn blessi hana og veiti henni
viðtöku. Vantaði þetta, gat hún annað en valdið tjóni?
Voru þeir að sækjast eftir peningum eða blessun
Guðs? Fátæktin gjörði þá Guði ennþá háðari. En pen-
ingar án blessunar Guðs mundu brátt hafa erfiðleika í
för með sér.
Þetta átti sér stað í sambandi við mann, sem nefnd-
ur var Ts’ui. Hann var játandi kristinnar trúar. Stein-
smiður var hann að iðn og hafði hagnast vel. Átti hann
meira en 15 pvrnd sterling (um 15-16 þús. kr., þegar
þetta er þýtt í júní 1980). Þetta var mikill auður í þeim
heimshluta á þessum dögum. En ekkert vildi hann
gefa af þessu til starfs Drottins. Engar beiðnir um
hjálp hrærðu hjarta hans. Varð þetta hneykslunar-
hella fátækari kristnum mönnum, sem urðu að gefa
meira vegna nísku hans.
Ts’ui varð að lokum alvarlega veikur. Virtist hann
vera í dauðans hættu. Sendi hann þegar eftir Hsi og
sárbændi hann að biðja fyrir sér, að hann yrði heil-
brigður.
„Ég er fús til þess,“ mælti hann stynjandi, „að gefa
fjörutíu þúsund (um 6000 kr.) ef þú einungis getur
komið mér út úr þessum erfíðleikum.“
„Hvað hefur þú verið að hafast að,“ hrópaði Hsi,
„að þú skulir hafa fallið í slíkt ástand? Gerir þú ráð
fyrir, að þú getir mútað Drottni og keypt líf þitt með
peningum? Játaðu syndir þínar með einlægni, og ég
skal biðja fyrir þér. Þetta er ekki tíminn til að ræða um
gjafír.“
Það virðist svo, að maðurinn hafí hrópað til Guðs
um miskunn. Hsi bað og fyrir honum, enda varð hann
skjótlega betri. En, eins og búast mátti við, hann
minntist ekki meir á peningana. Gjöfin, sem hann
hafði verið svo ákafur að vilja gefa, gleymdist alveg.
Ekki löngu síðar tók sjúkdómurinn sig upp.
Skelfdur sendi hann í skyndi boð eftir Hsi, lagði stóra
banka-ávísun í hönd honum og bað hann að biðja
undir eins um, að sér mætti batna. En Hsi fékk honum
peningana aftur og sagði hryggur:
„Æ, ég er hræddur um, að þetta sé orðið um seinan.