Norðurljósið - 01.01.1980, Blaðsíða 78

78
NORÐURLJÓSIÐ
Samt getur verið, að Guð vilji miskunna sál þinni.
Hrópaðu til hans í Jesú nafni og bið um fyrirgefningu.
Ég get ekki tekið á móti peningunum.“
Einum degi eða tveimur síðar dó Ts’ui. Innan fárra
mánaða giftist ekkjan hans aftur. - Það var hræðileg
smán fyrir minningu hins dauða manns, - og allur
hans samansafnaði auður dreifðist.
Hsi var sjálfstæður í breytni sinni vegna heiðurs
nafns Meistarans. Hann stjórnaði búgarði sínum og
Hælunum með hagsýni, gætti hvers eyris eins vel og
honum var unnt. Samt var erfítt að láta tekjur og gjöld
standast á. Það var annað að tala um að fylgja fyrir-
mynd Drottins og veita mannfjölda mat. En fram-
kvæmdin kostaði annaðhvort gjaldþrot eða guðlega
hjálp.
Er nálgast fóru lok ársins, er kristniboðinn, vinur
hans, hafði gefíð það ráð: að harm drægi saman seglin,
tók Hsi að huga að reikningum sínum. Sá hann sér til
skapraunar, að gjöldin fóru langt fram úr tekjum.
Vantaði um átta tugi þúsunda cash-s. Þetta var
einmitt, sem útlendi Hirðirinn hafði óttast. Þessu
voru heiðnir menn umhverfis hann alltaf að spá. Hann
sá leið til að greiða um þriðjung þessarar upphæðar.
En hann skorti fimmtíu þúsund í viðbót. Peninga gat
hann ekki tekið að láni. Það braut í bág við fyrirmælin:
„Skuldið ekki neinum neitt.“ Hvernig sem hann
braut heilann um þetta, sá hann enga leið til að fá svo
mikið fé. Ættingjar hans, þeir, sem heiðnir voru,
sögðu reiðilega, að hann mundi leiða þá alla út í ógæfu.
Kona hans og samverkamenn voru þögul og kvíðafull.
En Hsi tók að bíða eftir Guði.
Óvæntur atburður gerðist þá. Úr höfuðborg fylkis-
ins kom merkilegt blað í nágrenni hans Hsi og svo í
hendur honum. I því var skrá yfír ýmiss konar efni
tilheyrandi kristinni trú. Var lærðum mönnum boðið
upp á: að skrifa ritgerðir og keppa um verðlaun. Máttu
þær vera hvort sem vildi í bundnu eða óbundnu máli.
En hæstu verðlaunin voru veitt fyrir skáldleg ljóð.
Voru þau rúmlega þrettán og hálft kg. af silfri. Tilboð
þetta kom frá kristniboðunum í T’ai-yuan og náði til
allra bókmenntamanna í fylkinu.
„Þetta,“ hrópaði Hsi með áhuga, „er svar Drottins
við bænum okkar. Fyrstu verðlaunin skulu hlotnast
mér.“
Með trú og kjarki tók hann til starfa. Tíundi mán-
uður ársins var þegar kominn, og enginn tími afgangs.
Fyrstu verðlaun voru aðeins veitt fyrir ljóð. Hann batt
sig því við það form.
Þótt hann gerði sér það ekki ljóst þá, var dýpri til-
gangur bak við það: að orkt væru ljóð. Vaxandi söfn-
uður umhverfis hann, á hæðum og í dölum, þarfnað-
ist nýrra sálma, eitthvað sem væri þeirra eigið, á máli
þeirra og túlkaði reynslu hjartans. Hsi vissi óljóst af
þörfínni. Hann vissi, að sálmarnir sem notaðir voru,
áttu ekki vel við fólkið. En aldrei hafði honum hug-
kvæmst, að honum gæti gefíst að rita sálma, sem næðu
til þess. Er hann velti þessu fyrir sér, með pennann í
hendinni, vöknuðu hjá honum hugsanir, og versin
streymdu fram. Hvert ljóðið tók við af öðru, og þau
leiddu í ljós gáfu, sem aldrei var misst sjónar af.
Skömmu síðar kom kristniboðinn aftur í heimsókn
til Vestur Chang þorpsins. Nú var það ekki til að ráð-
leggja varfærni heldur til að færa þeim, er sigrað hafði í
samkeppninni, skó úr silfri. Verðgildi hans var sjötíu
þúsund cash. Varð tekjuhliðin þannig þyngri á met-
unum en hin. Þetta varð Hsi minnisverð reynsla,
nokkurs konar áfangi á ævibraut hans.
Upp frá þessu hélt hann áfram, svipað og Davíð
konungur, að klæða allan breytileik lífsins í lofgerðar-
söngva og bænarljóð. Þeir námskaflar lífsins, er hann
lærði, er að höndum bar gleði eða sorg, ósigur eða
lausn úr erfíðleikum, streymdu nú frá penna hans, í
einföldum og oft fögrum versum. Kristna fólkið í
Shan-si lærði þessa sálma með unun. Sextíu eða fleiri
sálmar urðu samofnir lífí fólksins og lifa því áfram, þó
að elskuð rödd hans sé þögnuð.
Þegar komu tímar örðugs fjárhags, voru þeir ekki
einu tækifærin, sem gáfust til að reyna mátt og trú-
festi Guðs. Aðrir, sem ollu meiri sársauka, komu frá
eðlisfari mannanna, sem Hsi varð að skipta við. Sumir
voru ágætir þegar frá byrjun og urðu gagnlegir heima-
menn á önnum köfnu heimili. Aðra varð að umgangast
með þolinmæði og viturleik. Það tók langan tíma, uns
þeir losnuðu úr fjötrum hins liðna. Sambúðin við þá
var örðug, meðan á þessu stóð. En fáeinir voru svo
spilltir og ómóttækilegir, að tilraunir að bjarga þeim
virtust alveg vonlausar. Að vera undir sama þaki og
þeir, mánuð eftir mánuð og bera ábyrgð á þeim, var
alvarleg raun. En ekki varð hún umflúin. Er tímar
liðu, varð Hsi stöðugt varkárari með, hverja hann tók á
heimili sitt. En tæki hann mann að sér, gat ekkert
komið honum til að yfirgefa manninn.
„Nei,“ sagði hann, „ég þori ekki að byrja á verki og
hætta svo skjótt við það aftur, vegna erfiðleika, sem
eru á veginum. Sé verkið ekki frá Guði, ætti alls ekki
að byrja það. Sé það frá Guði, er synd að hætta við það.
Gerði ég það, gæti hann hætt með mig líka, að því er
víkur að gagnlegri þjónustu.“
Vegna þessa var það regla hans: að senda mann
aldrei á brott. Hann trúði því, að kraftur Guðs gæti
jafnvel frelsað þann mann, sem ólíklegastur væri til
þess. En væri einhver, sem ekki væri unnt að bjarga,
mundi hann fara burt af sjálfsdáðum til síns eigin
staðar. Það gæti valdið langri og viðvarandi þjáningu
þeim, sem reyndu að frelsa hann. En er það ekki sjálf-
ur Guð, sem líður mest? Hann bað því fyrir þessum