Lögrétta - 01.07.1932, Qupperneq 58

403
L ÖGRJETTA
404
með hræðilega hvellum skræk,
Helgi í Sálmakoti".
Hús Helga við Laugaveginn kölluðum við
skólasveinar Rama. En það er líkast því
sem samherjar hans, Matthías og Valde-
inar, hafi skygt á hann í augum fjöldans,
sem hjer í landi hefur aldrei trúað öðru
en því, sem honum þótti trúlegast í þann
og þann svipinn; sjest þetta á mýmörgu,
að íslendingar hafa yfirleitt verið „irr-reli-
giösir“ (M a g n ú s
Stephensen:
Vor guð, Jehóva,
Júppíter(I), Páll
Sigurðsson í
G a u1v e rj abæ:
Því satt að segja
er ekki annað tak-
andi trúanlegt, en
það, sem er skyn-
samlegt! E i n a r
H j ö r 1 e i f sson:
Það sem trúaðir,
eða trúhneigðir
menn nú á dögum
heimta, eru sann-
anir! — stóð þetta
eftir E. H. í með-
mælagrein með
Spiritisme).
Kunnugur mað-
ur sagði mjer, að
sjera Valdemar
hefði breytst mik-
ið í þessu efni, á
efri árum — og
fvartaði sá undan; maður sá var heiðingi,
Gestur Einarssonar frá Hæli.
Hverf jeg enn að því, hversu það er inn-
gróið í íslenskt eðli, að þvkjast, að minsta
kosti, trúlausir. Þorsteinn Erlings-
s o n var að þessu og fjöldinn allur, en
flestir hverfa fyr eða síðar frá því, enda
segir Þ. E.----------„en ef hár mín grána,
er hún (: trúin) að vona auminginn, að
sjer kunni að skána“. Sagt var samt, að
J ó n rektor Þorkelsson hafi af þakkað
heimsókn prests, er hann lá banaleguna og
staðfestir þetta einmitt orð mín — því ekki
hefði verið haft orð á þessu, ef ekki hefði
þetta þótt í frásögu færandi, eða óvenju-
legt.
Það á sjer aðrar rætur þegar menn segja:
Guð hjálpi mjer, guð hjálpi þjer (þegar
börn hnerra) o. s. frv. og merkir sama sem
upphrópunarmerki í lesmáli. Líkt og eu! í
grísku þýðir ýmist húrra, hvert í heitasta.
hver þremillinn!
— — Sjera Valdemar átti mjög mikið
og prýðilega bundið bókasafn og gladdist
mjög af hverri
bókagjöf, sem hon-
um áskotnaðist.
Einhverju sinni
sendu útgefendur
Sameiningarinnar,
þeir Jón Bjarna-
son — bekkjar-
bróðir hans —,
sjera Friðrik Berg-
mann o. fl., honum
öll verk sálma-
skáldsins Gerok’s
í skrautlegum ljer-
eftsbindum, sem
að vísu þættu nú
síst ofborgun fyrir
alla sálmana, sem
hann sendi þeim;
en honum1 þótti
þetta „raritet" og
setti í skápinn svo
sem mest bæri á.
Björn Ólsen sendi
honum iðulega
bækur og er ein sú
sending mjer mjög minnisstæð, því hann
bað Jón Stefánsson fyrir hana um hávetur,
er hann fór fótgangandi alla leið austur og
bar á bakinu; en Jón, kend.ur við Ásólfs-
staði, var ramur að afli og þrekmikill, eins
og flestir í þeirri ætt, svo sem Páll bróðir
hans, Páll Þorvaldsson frá Skaftholti, Sig-
urður í Hrepphólum og margir fleiri.
Stáss-stofa var á Stóranúpi. Þar voru
bækurnar og báru þær í rauninni húsið
(: stofuna) ofurliði. Skatthol stóð þar stórt
og mjög fallegt og hengilampi; en aldrei
sá jeg kveykt á honum og aldrei lagt í ofn-
inn, enda var stofa þessi oftast lokuð og

Valdemar Brieni.