Lögrétta - 01.07.1932, Blaðsíða 59

405
LÖGRJETTA
406
ónotuð, nema þegar heldri menn bar að
garði á sumrum; var það alloft síðari hluta
sumars. Öðrum gestum var boðið í þing-
húsið, sem stóð í húsaröðinni.
Einhverju sinni komu þeir Ólsen, Hannes
Hafstein og Tvede lyfsali úr Reykjavík og
var þá glatt á hjalla og vín drukkið —
konjakstoddý — talsvert fram eftir nóttu.
Það var um það bil að Stúdentabókin var
í aðsigi og bað Hannes sjera Valdemar um
eitthvað í hana; — „jeg skal gera það, ef
þú sendir mjer sálm“, sagði prestur. Kom
þá töluvert síðar „Sálmur yfir víni“, öðru
nafni „Guð ljet fögur vínber vaxa“, í gamla
„Sunnanfara“, eftir Hannes.; en prestur
svaraði með Parodi upp á kvæði Gríms, eða
rjettara sagt stælingu, af „Goðmundi á
Glæsivöllum" og man jeg nokkuð af því.
Ekki hef jeg sjeð hana á prenti.
Iljá Guönnmdi í Laugardtclum glcði er í liöll.
(dymja iilátrasköll.
Og prestar og leikmenn láta þar sem tröll —
en læknirinn verstur er allra.
Fúl er hún Ölfusá, Flóanum lijá
ferleg rennur á;
en fúlla er i glösunum Guðmundi lijá
jeg meina aðeins meðalaglösin.
Guðmundur iæknir er lítið eitt hýr.
Hann er lagardýr.
— — — — — — — — — — n. s. frv.
en engir þola drykkinn nema klerkar.
Sá siður var á Núpi og hann góður, að
húsbændurnir skrifuðu í smábók hjá sjer
hitt og þetta, sem þeim fanst vanhaga um
til heimilisins jafnóðum og hvað eftir, að
þau hjónin tóku eftir því. Bók þessi var
síðan endurskoðuð daginn áður, en sent
var í kaupstaðinn og það strikað út aftur
og flutt í nýja bók, sem þótti mega bíða til
næsta árs. Man jeg, að skrifaðir stóðu
hengilampinri í stofuna og borðlampi handa
honum sjálfum; fram að því hafði hann
notast við strokk-kerti og formakerti, en
leiddist að vera sí og æ að taka af skarið.
En við endurskoðunina strikaði hann út
lampann hjá sjer, í það skifti; lampinn í
gestastofuna gekk fyrir, enda var það og
er ef til vill enn siður í sveitum, að gestum
er geymt og ætlað alt, sem er bezt í koti
karls.
Gestkvæmt var mjög að sumrinu til og
ekki síst af útlendingum, þótt merkilegt
megi heita, þegar þess er gætt, að Núpur
var síst í þjóðbraut; einkum komu þeir, sem
ætluðu Sprengisand, eða til Heklu — en
þá var hvorug áin brúuð, Ölvesá nje Þjórsá.
Aftur á móti sást naumast gestur að vetri,
nema frá nágrannabæjunum; þeir komu oft
og einkum af einum þeirra á máltíðum. Ein-
hverju sinni komu tveir Englendingar og
höfðu 2 —tvo — fylgdarmenn, og marga
hesta; var jeg látinn vaka yfir þeim
um nóttina og koma heim með þá á dag-
málum. Annar útlendinganna ætlaði að
borga mjer eina krónu fyrir, en jeg tók
ekki við henni; hvort það var af gikks-
hætti, eða jeg kunni ekki við að þiggja
Lorgun, man jeg nú ekki. Heslarnir voru
sextán.
Einn gestur kom úr fjarlægð, á hverjum
vetri og var velkominn, Sigurður Magnús-
son á Kópsvatni; reið hann litlum hesti
jarpskjóttum, sem kallaður var Kópsvatns-
skjóni og var gammvakur og taumlipur;
reið Sigurður þó við digra kaðaltauma.
Sigurður var einstakt prúðmenni og gáf-
aður og hæglætisfyndinn. Hann var að sjálf-
sögðu í hreppsnefndinni. Sögð var sú saga,
ein af mörgum, af honum, að einhverju
sinni væri þeir nefndarmennirnir við niður-
jöfnun og þar til heyrði að „setja niður“
niðursetningana, sveitarómagana, þ. e. að
útvega, eða ætla hverjum þeim samastað;
enda áttu sumir bændur hægara um, að
greiða útsvar sitt á þennan hátt, en borga
í beinhörðum peningum í myntlausu, eða
myntlitlu landi. (Efnabændur, sem árum
saman áttu inni í Lefolis verslun, eða Eyr-
arbakkabúð, fengu samt einhverja sæmilega
úrlausn í peningum í kauptíðarlokin, eða þá
um það leyti, að þeir hjeldu heim til sín.
En það dróst oft marga daga, að röðin kæmi
að viðskiftamanni). Hittist þá svo á, að einn
þeirra gleymdist, eða varð einhvern veginn
útundan, þegar alt var að öðru leyti klapp-
að og klárt. Sagði Sigurður þá, að það væri