Lögrétta - 01.07.1932, Blaðsíða 63

413
LÖGRJETTA
414
um skemtileg, þrungin fjöri og góðlátlegri
kímni, og svo lifandi, að áheyrendurnir sáu
alt fyrir hugskotssjónum sínum, er hún
sagði frá. Á síðari árum þráði Dame Bertha
að koma aítur til íslands, en þorði ekki að
fara svo langt frá föður sínum ellihrumum.
f landi sínu — og víðar um heim — var
Miss Phillpotts mikils metin fyrir lærdóm
sinn, gáfur og margvísleg störf. Sjálf hafði
hún mestan hug á vísindalegum ritstörfum.
1913 kom út eftir hana bókin „Kinred and
Clan“, er fjallar um ættabönd germanskra
þjóða. Fyrir þá bók hlaut hún doktorsnafn-
bót við háskólann í Dublin. 1920 kom út
„The Elder Edda“ með mjög frumlegum
kenningum um uppruna eddukvæðanna.
Báðar þessar bækur vöktu mikla athygli.
Seinna þýddi hún á ensku Sögu Jóns Ólafs-
sonar Indíafara, og skömmu fyrir andlát
hennar kom út í „Home University Library“
útgáfunni „Edda and Saga“, alþýðlegt rit
um gullaldarbókmentir vorar, skemtilegt og
fróðlegt fyrir alla, sem þeim unna. Öll rit
Miss Phillpotts bera merki strangrar vís-
indamensku, þróttmikillar, frumlegrar hugs-
unar og ágætrar framsetningargáfu.
En Miss Phillpotts fjekk ekki að vera ó-
skift við vísindastörfin, því margvísleg
verkefni kölluðu að, og Miss Phillpotts
spurði aldrei um sínar eigin óskir, heldur
hvernig hún gæti gert mest gagn. Að loknu
háskólaprófi var hún nokkur ár bókavörður
við Girton College, Cambridge, og auk þess
einkaritari hins þekta ensk-austurríska
heimspekings, Pr. von Hiigels baróns. 1914
fór hún til Stokkhólms og gerðist bústýra
fyrir bróður sinn, sem starfaði þar við
bretsku sendisveitina, og auk þess einkarit-
ari enska sendiherrans. Englendingar áttu
mjög erfitt uppdráttar í Svíþjóð á ófriðar-
árunum, og Miss Phillpotts lagði svo mik-
ið á sig, að heilsa hennar beið þess aldrei
bætur. Fyrir þetta starf sæmdi enska
stjórnin hana orðunni 0. B. E.
1918 varð Miss Phillpotts forstöðukona
Westfield College, sem er deild af Lundúna-
háskóla. I þeirri stöðu naut hún sín ágæt-
lega. Vísindamenska hennar varpaði ljóma
á þá mentastofnun, sem hún veitti forstöðu,
og mannkostir hennar voru slíkir, að hún
gat í smáu sem stóru verið fyrirmynd hinna
mörgu ungu kvenna, er leituðu sjer ment-
unar undir umsjá hennar. Samkennarar
hennar elskuðu hana og virtu. Við nem-
endurnir mikluðumst af henni. Það bar
n arga góða gesti að garði á Westfield, ekki
síst á þeim dögum, og á látbragði þeirra
allra lásum við aðdáun á forstöðukonunni.
Miss Phillpotts mun hafa verið rúmlega
fertug um þetta leyti, en okkur fanst hún
altaf ung. Fjörið var svo mikið og áhuginn,
samfara kvenlega feimnislegu viðmóti, sem
var mjög aðlaðandi.
Jeg hef aldrei orðið vör við eins djúpa
og samhuga hrygð og ríkti í samkomusaln-
um á Westfield, þegar Miss Phillpotts til-
kynti, að hún ætlaði að fara þaðan og verða
forstöðukona Girton College. Sjálf fór hún
ófús frá Westfield, og ekki gekst hún fyrir
upphefðinni, þó að Girton væri elsta og'
frægasta kvenna „College“ á Englandi, og
forstaða þess veglegasta staða, sem enskri
mentakonu gat hlotnast. Hún fór til Girton
af því að það var hennar College (hún hafði
stundað þar nám) og þurfti hennar við.
Háskóladeildir kvenna í Cambrigde voru um
þetta leyti í vanda staddar. Aðrir enskir
háskólar, fyrst og fremst Lundúnaháskóli,
höfðu fyrir löngu veitt konum öll sömu
rjettindi og karlmönnum. 1920 var gengið
tiJ atkvæða um það bæði í Oxford og Cam-
bridge, hvort veita skyldi konum rjett há-
skólaborgara (prófrjettindi o. s. frv.). Ox-
ford veitti hann, en Cambridge synjaði. Um
þetta leyti losnaði forstöðukonustaðan við
Girton, og stjórn skólans bað Miss Phill-
potts að taka við henni. Var leitað til henn-
ar vegna þess, að hún var álitin fremsta
vísindakona Englands. Henni var best af
öllum enskum mentakonum treyst til að
halda fyrirlestra, er yrðu viðurkendir af
körlum jafnt sem konum að vera meðal
ldnna fremstu, er völ væri á í Cambridge.
1923 var skipuð nefnd til þess að endur-
skoða skipulag Cambridge-háskólans, og var
Miss Phillpotts eina konan, sem átti sæti í
þeirri nefnd. 1928 átti hún sæti í svipaðri
nefnd fyrir Lundúnaháskóla. Mun það að
mestu hafa verið Miss Phillpotts að þakka,
að kvenstúdentar í Cambridge fengu að lok-