Óðinn - 01.07.1920, Blaðsíða 7

ÓÐINN
55
Kristin (þegir).
Björn (tekur utanum hana): Jeg veit hversu þunghært
það hefur verið fyrir þig, kæra Kristin! — Jeg spurði
hvort þú værir viðbúin með föt hennar.
Kristin (verður órólegri og órólegri): Nei — það er
jeg raunar ekki!
Björn: Jeg undirbjó þig þó í brjefunum!
Kristin: Já, að vísu gerðurðu það.
Björn: Jeg varð svo hræddur þegar jeg ijekk brjefið
frá þjer. Mjer fanst jeg geta lesið einhverja óttalega sorg
milli línanna.
Kristin (leggur hendur um háls manni sínum): Manstu
þá daga, þegar við vorum ung og glöð?
Björn: Já, Krislín!
Kristín: Þá lofuðum við livort öðru, að engin sorg
skyldi megna að yfirbuga okkui!
Björn: Við þektum ekki alvöru lifsins! Æskan strýkur
manni með silkiglófum — en liendur alvörunnar eru
hníflóttar og rifnar.
Kristin: Aldrci hefur okkur riðið meira á að cfna heit
okkar en nú.
Björn (hræddur): Ifvað hcfur komið fyrir? Ilvar er
Ragnar?
Kristin (í sligandi geðshræringu): lijörn! Kystu mig og
lofaðu mjer, að þú skulir ekki æðrast, hvað sem fyrir
kemur!
Björn: Pú gerir illa, að gera mig svona hræddan!
Er Ragnar dauður eða lifandi! Jeg vil fá að sjá hann
strax! (Ætlar inn til Ragnars).
Kristin (aftrar honum frá því): Nei — farðu ekki inn!
Þá er þó betra að segja þjer það! Ragnar er lika orð .. .
Björn (í mikilli angist): Segðu það ekki — segðu ekki
þetta hræðilega orð!
Kristín (leggur hendur um háls honum): Mundu æsku-
heit þín!
Björn: Pví sagðirðu ekki heldur að hann væri dauður!
Kristin: Nú skulum við aftur verða ung og sterk! Ef
þú elskar mig eins heitt og þú gerðir fyrir 25 árum,
þá skal jeg brosa við ógæfunni!
Björn: Itagnar blindur — hann líka! (Sterkara). Pað
er ómögulegt!
Kristin: Pú verður að vera rólegur, þegar þú sjerð
liann. Hann er vart þekkjanlegur!
Björn: Allar sorgir aðrar en þessa! Pennan kross fæ
jeg ekki borið!
Kristín: Pú gleymir, að þú ckki ert einn um að bera hann!
Björn: Nei, elsku Kristin — en byrðin er of þung.
Dauður — hvað væri það hjá þessu? Petta er i fyrsta
skifti á æfinni að jeg tapa kjarkinum. En við verðum
með guðs hjálp að bera sorgina með þögn og þolin-
mæði. Jeg fann undir eins til einhvers óróa, þegar jeg
spurði þig eftir honum niður við skipið. Rjer varð
orðfall.
Kristín: Jcg gat ekki sagt þjcr það þar. Og mjer fanst
jeg aldrei mundu geta það. . . . Jeg varð fyrst vör við
hvað var að gerast sama kvöldið og þú fórst. Jeg
vonaði þó lengi, að það væri ekki annað en þessi gamli
höfuðverkur sem gengi að honum. En brátt komst jeg
að raun um, að það var annað og alvarlegra. Hann fór
að loka sig inni. Jeg vissi aldrei fyrir víst, hvenœr hann
misti sjónina til fulls. Hann forðaðist að tala um hvernig
sjer liði. Mig langaði þó til þess að hugga hann.
Björn: Vesling drengurinn minn!
Kristín: Fjelagar hans voru altaf að koma, en hann
harðbannaði að hleypa nokkrum inn til sín. En svo
var það einn dag fyrir hálfum mánuði síðan að þeir
Ottó og Geiri komu. Peir vissu ekki hvernig á stóð.
Ragnari og þeim hefur víst orðið eitthvað sundurorða
því jeg held hann hafi rekið þá út. Rjett þegar þeir voru
farnir, kom Hildur. Ekki veit jeg hvað þeim hefur farið
á milli, en hún hefur ekki komið hjer síðan.
Björn: Vertu viss — hún kemur hjer aldrei oftar.
(Rögn.) Viltu vera viðstödd, þegar jeg heilsa honum?
Kri8iin: Nei! Jeg fer inn. . . . Jeg . . . nei . . . það var
annars ekki neitt.
Björn: Hvað langaði þig til þess að segja!
Kristín (grúfir sig við barm hans): Nei — jeg get ekki
sagl það!
Björn: Elskan min! Hvað gengur að þjer. Pvi græturðu,
Kristín?
Kristín: Pú veitst ekki það óttalegasla af því öllu.
Ó, Björn!
Björn: Hvað hefur þá komið fyrir?
Kristin: Rú mátt ekki spyrja. Jeg get ekki sagl þjer
það. (Fer).
Björn (í því Kristin hverfur): Jeg hefi þungan grun!
Ragnar (kemur inn í stofuna): Pabbi!
Björn (snýr sjer við — horfir hryggur á Ragnar).
Ragnar: Komdu sæll pabbi!
Björn (heilsar honum): Komdu sæll drcngurinn minn!
(Pögn á milli setninganna).
Ragnar: Og velkominn!
Björn: Pakka þjer fyrir!
Ragnar: Veðrið? Fjekstu gott veður á heimleiðinni?
Björn (þegir).
Ragnar: Jeg spurði, hvort þú hefðir verið heppinn
með veðrið?
Björn: Já, þakka þjer fyrir — við fengum vist gott
veður! Jeg spurði læknana . . .
Ragnar (gripur um stólbak).
Björn: Hvað er að þjcr?
Ragnar: Ó, ekki svo sem neitl! Jeg er bara ekki vel
frískur.
Björn: Pú baðst mig að spyrja læknana, livort rjelt
mundi hafa verið að skera Kristinu upp.
Ragnar (ákafur): Og hvað sögðu þeir?
Björn: Peir hjeldu ckki, nema ef hún hcfði skaðast
einhverntíma. Jeg fullvissaði þá um, að hún hefði aldrei
meilt sig.
Ragnar: Rað hefði þó mátt reyna það -- að minsta
kosti til þess, að Ijelta sökinni af henni. Ef til vill verðið
þið krafinn til reikningsskapar á þvi, að það varekkigert.
Björn: Það hefði verið hart að neyða hana til þess.
Og jeg fyrir mitt leyti hefi ætíð verið á móti því.
Ragnar: Gamlar bábyljur hafa engan rjett til að eyði-
leggja líf manna.
Björn: Dæmdu ekki um það, sem þú ekkert veitst um.
Ragnar: Nú gildir það Iíka einu, hvað jeg veit og hvað
jeg ekki veit. En það hefði þó ekki skaðað, að hlýða
því, sem jeg vildi.