Óðinn - 01.07.1920, Blaðsíða 15

ÓÐINN
63
Ólöf: Jeg bið þig — jeg grátbæni þig: Komdu heim
með mjer!
Ragnar: Nei — nei! — Ó — hlustaðu á hornin! Fáðu
mjer kassann! (Hann tekur kassann).
Ólöf: Og jeg sem lijelt jeg hefði sigrað.
Ragnar: Jeg vil syngja með hornunum! (Tekur undir
lagið . . . ). Syngdu með!
Ólöf: Jeg skal sigra! Nú fer jeg lieim og sæki sann-
leikann! (Flýtir sjer burt með Einar).
Ragnar: Nei — nei! Það máttu ekki. Pess bið jeg þig!
Ólöf! Ólöf! (Setst — tekur skauta upp úr kassanum —
bindur pá á sig).
(Fjöldi fólks kemur eftir svellinu. Hornin pegja).
Ottó (fyrst óskýrt — svo): Já, skemla sjer! Pví pá
ekki að skemta sjer á meðan alt leikur í lyndi! (Hóp-
urinn stansar í nánd við vökina). Horfið í kringum
ykkur! Sjáið dýrð vetrarkvöldsins! Já, speglast ekki
jafnvel fegurð himinsins í köldum isnum? Alt petta
eigið pið vetrarkvöldinu að pakka. Pað lifi! (Langt
húrra — glaðar raddir, samtöl og hlátrar).
Pilturinn: Er lnin ekki yndisleg?
Stúlkan: Jeg harðbanna pjer að horfa svona á Hildi!
Pilturinn: Liklega má jeg horfa á hana stúlkuna!
Rödd: Farið ekki of nærri vökinni! Skörin er veik!
Hildur (við hliðina á Ottó): Petta var falleg ræða, Ottó.
Enginn hefði gert pjer pað eftir, enginn, ekki einu sinni ..
Ottó: Nú situr veslings Magga heima með sárt ennið!
Og Stefán! Ifvað heldurðu að hann segi?
Hildur: Hefurðu samviskubit? Blessað barn ertu!
Rödd: Gætið ykkar! ísinn polir ekki allan pennan punga!
Ragnar (sem er staðinn upp og kominn ofanað vök-
inni — heldur á stafnum): Gott kvöld, góðir hálsar!
Margir: ltagnar!
Rödd: Pað er pá skreytni, að hann sje blindur!
Rödd: Nei — pað er dagsanna!
Rödd: Osköp eru að sjá manninn!
Rödd: Ilann lítur út eins og villimaður!
Nokkrir: Uss pei! Hann ætlar að segja eitthvað!
Ragnar: Jeg vildi bara taka undir með ykkur og segja:
Lengi liíi petta yndislega kvöld!
Rödd (aftarlega): Hvað sagði hann?
Margir: Uss —.pei!
Geiri: Pað er gleðilegt að sjá pig aftur i okkar hóp!
Velkominn!
Fáeinir: Já, já!
Ragnar: Mjer heyrðust pað vera svo fáir, sem sögðu
já. (Sumir hlæja). Jeg heyri, að sumir hlæja! Gott eiga
þeir, sem geta hlegið. (Nú hlæja margir hátt).
Geiri: Ekki veit jeg, að hverju fólkið hlær!
Ragnar: Sumir hlæja af gleði — sumir hlæja af sorg.
Og til eru þeir, sem hlæja að sinni eigin heimsku!
(Hláturinn pagnar).
Ottó: Eins og þjer er kunnugt, var haldinn fundur í
kvöld. Menn óskuðu eftir að pú skýrðir afstöðu þína
gagnvart fjelaginu!
Flestir: Rjett, rjett! (Orð þau og setningar, sem fjöld-
inn segir, endurtakast tvisvar og sumar þrisvar sinnum).
Geiri: Hjer er enginn fundur. Látum því málið bíða!
Ottó: Jeg leyfi mjer að setja fund og . . .
Margir: Heyr, heyr!
Ottó: . . og gefa Ragnari Björnssjmi orðið!
Nokkrir: Bravo!
Ragnar: Jeg er formaður i pessu fjelagi. Að formann-
inum viðstöddum, getur varaformaður ekki sett fund!
(Hlátur).
Rödd: Hertu pig, Ottó!
Ottó: Pað stendur í lögunum, að vanræki einliver prjá
fundi í röð, sje hann rækur úr ijelaginu! (Menn hlæja).
Rödd: Pið færið ykkur altaf nær og nær vökinni!
Ragnar: Petta ákvæði gildir ekki um formanninn!
Ottó: Hvar stendur petta í lögunum? (Menn skelli-
hlæja).
Nokkrir: Atkvæði, atkvæði!
Ottó: Peir, sem eru með pvi, að vikja formanni burt
úr fjelaginu, geri svo vel að rjetta upp liendurnar!
(Allir rjetta upp hendurnar).
Rödd: Allir mcð því. — Nú vantar illa úrsmiðinn!
Hann prjedikar í hjálpræðishernum í kvöld.
Geiri: Hjer er pó einn, sem er á móti því — sá sami
segir hjermeð af sjer skrifarastöðunni — og mun aldrei
koma á fundi fjelagsins framar!
Ottó: Hvaða vitleysa, Geiri — hvaða vitleysa!
Ragnar (hátt): Pótt jeg sje ekki Iengur í fjelaginu, leyfi
jeg mjer að stinga uppá embættismönnum í stað peirra
fráförnu!
Nokkrir: Ileyr!
Ragnar: Pá sting jeg uppá Ottó sem formanni og peirri
sem við hlið hans stendur fyrir skrifara. (Hlátur). Pá
mun klikunni vel farnast.
Ottó: Petta mál verður rætt á næsta fundi!
Ragnar: Svo pakka jeg fyrir góða samvinnu. Pið hafið
rekið mig úr fjelaginu. Væruð þið alt mannkynið,
tnunduð pið reka mig úr mannfjelaginu! En hversvegna
gerið þið það?
Ottó: Fyrst vegna vanrækslu þinnar við fjelagið og
svo . . .
Ragnar: Og svo hvað . . . komdu með pað.
Ottó: Og svo vegna orðróms pins!
Ragnar: Vegna orðróms míns? Af pví jeg hefi framið
stórvirki ?
Rödd: Hann hælist af pvi að hafa skorið upp augun
í úrsmiðnum?
Ragnar: Jeg hælist ekki um pað, en stórvirki var það
samt sem áður. Ef jeg væri sá eini, sem framið liefði
stórvirki, mundi jeg þykjast af því. En pað er jeg ekki.
Hver maður er fæddur til þess að drýgja einhverja
dáð — jafnvel sá minsti á meðal j'kkar!
Ottó: Hver er sá minsti á meðal okkar? (Fliss).
Ragnar: Sá, sem af hræðslu við sjálfan sig og aðra,
hrekkur en ekki stekkur.
Ottó: Nú er jeg hættur að skilja!
Ragnar: Hreykinn maður er höfði hærri en alt fólkið,
þótt hann sje sá minsti á meðal peirra. Skilurðu petta
betur? (Háreysti meðal manna).
Margir: Uss þei!
Geiri: Pú ættir ekki að reita pá til reiði!
Ragnar: Pú veitst mjer pykir gaman að þræta. Præta
er sannleikur.
Ottó: Bæði sá mikli og sá litli á að standa Guði og
mönnum reikningsskap orða sinna og verka.