Óðinn - 01.07.1920, Side 15

Óðinn - 01.07.1920, Side 15
ÓÐINN 63 Ólöf: Jeg bið þig — jeg grátbæni þig: Komdu heim með mjer! Ragnar: Nei — nei! — Ó — hlustaðu á hornin! Fáðu mjer kassann! (Hann tekur kassann). Ólöf: Og jeg sem lijelt jeg hefði sigrað. Ragnar: Jeg vil syngja með hornunum! (Tekur undir lagið . . . ). Syngdu með! Ólöf: Jeg skal sigra! Nú fer jeg lieim og sæki sann- leikann! (Flýtir sjer burt með Einar). Ragnar: Nei — nei! Það máttu ekki. Pess bið jeg þig! Ólöf! Ólöf! (Setst — tekur skauta upp úr kassanum — bindur pá á sig). (Fjöldi fólks kemur eftir svellinu. Hornin pegja). Ottó (fyrst óskýrt — svo): Já, skemla sjer! Pví pá ekki að skemta sjer á meðan alt leikur í lyndi! (Hóp- urinn stansar í nánd við vökina). Horfið í kringum ykkur! Sjáið dýrð vetrarkvöldsins! Já, speglast ekki jafnvel fegurð himinsins í köldum isnum? Alt petta eigið pið vetrarkvöldinu að pakka. Pað lifi! (Langt húrra — glaðar raddir, samtöl og hlátrar). Pilturinn: Er lnin ekki yndisleg? Stúlkan: Jeg harðbanna pjer að horfa svona á Hildi! Pilturinn: Liklega má jeg horfa á hana stúlkuna! Rödd: Farið ekki of nærri vökinni! Skörin er veik! Hildur (við hliðina á Ottó): Petta var falleg ræða, Ottó. Enginn hefði gert pjer pað eftir, enginn, ekki einu sinni .. Ottó: Nú situr veslings Magga heima með sárt ennið! Og Stefán! Ifvað heldurðu að hann segi? Hildur: Hefurðu samviskubit? Blessað barn ertu! Rödd: Gætið ykkar! ísinn polir ekki allan pennan punga! Ragnar (sem er staðinn upp og kominn ofanað vök- inni — heldur á stafnum): Gott kvöld, góðir hálsar! Margir: ltagnar! Rödd: Pað er pá skreytni, að hann sje blindur! Rödd: Nei — pað er dagsanna! Rödd: Osköp eru að sjá manninn! Rödd: Ilann lítur út eins og villimaður! Nokkrir: Uss pei! Hann ætlar að segja eitthvað! Ragnar: Jeg vildi bara taka undir með ykkur og segja: Lengi liíi petta yndislega kvöld! Rödd (aftarlega): Hvað sagði hann? Margir: Uss —.pei! Geiri: Pað er gleðilegt að sjá pig aftur i okkar hóp! Velkominn! Fáeinir: Já, já! Ragnar: Mjer heyrðust pað vera svo fáir, sem sögðu já. (Sumir hlæja). Jeg heyri, að sumir hlæja! Gott eiga þeir, sem geta hlegið. (Nú hlæja margir hátt). Geiri: Ekki veit jeg, að hverju fólkið hlær! Ragnar: Sumir hlæja af gleði — sumir hlæja af sorg. Og til eru þeir, sem hlæja að sinni eigin heimsku! (Hláturinn pagnar). Ottó: Eins og þjer er kunnugt, var haldinn fundur í kvöld. Menn óskuðu eftir að pú skýrðir afstöðu þína gagnvart fjelaginu! Flestir: Rjett, rjett! (Orð þau og setningar, sem fjöld- inn segir, endurtakast tvisvar og sumar þrisvar sinnum). Geiri: Hjer er enginn fundur. Látum því málið bíða! Ottó: Jeg leyfi mjer að setja fund og . . . Margir: Heyr, heyr! Ottó: . . og gefa Ragnari Björnssjmi orðið! Nokkrir: Bravo! Ragnar: Jeg er formaður i pessu fjelagi. Að formann- inum viðstöddum, getur varaformaður ekki sett fund! (Hlátur). Rödd: Hertu pig, Ottó! Ottó: Pað stendur í lögunum, að vanræki einliver prjá fundi í röð, sje hann rækur úr ijelaginu! (Menn hlæja). Rödd: Pið færið ykkur altaf nær og nær vökinni! Ragnar: Petta ákvæði gildir ekki um formanninn! Ottó: Hvar stendur petta í lögunum? (Menn skelli- hlæja). Nokkrir: Atkvæði, atkvæði! Ottó: Peir, sem eru með pvi, að vikja formanni burt úr fjelaginu, geri svo vel að rjetta upp liendurnar! (Allir rjetta upp hendurnar). Rödd: Allir mcð því. — Nú vantar illa úrsmiðinn! Hann prjedikar í hjálpræðishernum í kvöld. Geiri: Hjer er pó einn, sem er á móti því — sá sami segir hjermeð af sjer skrifarastöðunni — og mun aldrei koma á fundi fjelagsins framar! Ottó: Hvaða vitleysa, Geiri — hvaða vitleysa! Ragnar (hátt): Pótt jeg sje ekki Iengur í fjelaginu, leyfi jeg mjer að stinga uppá embættismönnum í stað peirra fráförnu! Nokkrir: Ileyr! Ragnar: Pá sting jeg uppá Ottó sem formanni og peirri sem við hlið hans stendur fyrir skrifara. (Hlátur). Pá mun klikunni vel farnast. Ottó: Petta mál verður rætt á næsta fundi! Ragnar: Svo pakka jeg fyrir góða samvinnu. Pið hafið rekið mig úr fjelaginu. Væruð þið alt mannkynið, tnunduð pið reka mig úr mannfjelaginu! En hversvegna gerið þið það? Ottó: Fyrst vegna vanrækslu þinnar við fjelagið og svo . . . Ragnar: Og svo hvað . . . komdu með pað. Ottó: Og svo vegna orðróms pins! Ragnar: Vegna orðróms míns? Af pví jeg hefi framið stórvirki ? Rödd: Hann hælist af pvi að hafa skorið upp augun í úrsmiðnum? Ragnar: Jeg hælist ekki um pað, en stórvirki var það samt sem áður. Ef jeg væri sá eini, sem framið liefði stórvirki, mundi jeg þykjast af því. En pað er jeg ekki. Hver maður er fæddur til þess að drýgja einhverja dáð — jafnvel sá minsti á meðal j'kkar! Ottó: Hver er sá minsti á meðal okkar? (Fliss). Ragnar: Sá, sem af hræðslu við sjálfan sig og aðra, hrekkur en ekki stekkur. Ottó: Nú er jeg hættur að skilja! Ragnar: Hreykinn maður er höfði hærri en alt fólkið, þótt hann sje sá minsti á meðal peirra. Skilurðu petta betur? (Háreysti meðal manna). Margir: Uss þei! Geiri: Pú ættir ekki að reita pá til reiði! Ragnar: Pú veitst mjer pykir gaman að þræta. Præta er sannleikur. Ottó: Bæði sá mikli og sá litli á að standa Guði og mönnum reikningsskap orða sinna og verka.

x

Óðinn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.