Óðinn - 01.07.1920, Blaðsíða 30

78
ÖÐINN
svo sem þeim, er bæru mesta ábyrgð á tilveru þeirra.
Að vera leiðtogi slíkra safnaða var því síður en áhættu-
laust fyrir hlutaðeigendur. Til þess þurfti bæði mikið
áræði og sterka trú og lifandi álniga á málefni kristnu
trúarinnar. Pegar því höfundur brjefsins brýnir fyrir
lesendum sínum að vera minnugir leiðtoga sinna, sem
guðs orð hafa til þeirra talað, þá hefur hann vafalaust
fyrst og fremst í huga þakklætjsskuldina, scra söfnuð-
irnir sjeu í við þessa menn fyrir það, sem þeir hafl í
sölurnar lagt fyrir trúna, fyrir þrif safnaðarins og fyrir
málefni Jesú Krists. Og þegar hann hvetur þá til að
»virða fyrir sjer hvernig æfl þeirra hafi lokið«, þá er
lítill vafi á, að átt er við píslarvættisdauða, er hafl orðið
hlutskifti þessara manna — að þeir að lokum hafi stað-
fest vitnisburð sinn með blóði sínu. En jafnframt hefur
höfundur brjefsins vitanlega í huga þá þakkarskuld, sem
söfnuðurinn er í við leiðtoga sína fyrir þann boðskap,
sem þeir hafa flutt þeim, fyrir það orð hjálpræðisins
frá guði, sem þeir hafa prjedikað fyrir þeim og fyrir þá
svölun alla, þá huggun og upphvatningu og leiðbein-
ingu til guði helgaðs lífs, sem þeim hefur hlotnast við
prjedikun þeirra, að ógleymdri þeirri fyrirmynd, sem
þessir menn hafa söfnuðinum geflð með staðfestu trúar
sinnar og óbifanlegri djörfung í lifi og dauða.
En þessi fyrirmæli hins óþekta kristna höfundar ná
lengra en til kristinna safnaða þeirra tíma. Pau ná til
kristinna safnaða á öllum tímum. Pótt tímarnir hafl breytst,
svo að það sje nú sjaldnast samfara nokkurri
áhættu að hafa á hendi leiðtogastarf innan
kristins safnaðar, þá er það þó ávalt kristi-
leg skylda safnaðanna að minnast með
þakklátum hug leiðtoga sinna, sem verið
hafa það í sannleika, fyrir þann áhuga, sem
þeir sýndu á andlegri velferð safnaðarins,
hversu þeir helguðu líf sitt umhyggjunni
fyrir andlegum framförum hans og fluttu
honum guðs góða orð honum til styrk-
ingar, viðrjettingar og andlegrar svölunar
— í fæstum orðum, hversu þeir miðluðu
söfnuðinum því besta, sem þeir áttu til í
eigu sinni.
Einnig söfnuðir þessa lands hafa margir
hverjir átt leiðtoga, sem bæði er maklegt
og skylt að minnast fyrir lifandi áhuga
þeirra á málefnum guðs ríkis og á frelsun
sálnanna, sem þeim var trúað fyrir, skyldu-
rækni þeirra í starfi sínu og ósjerhlífni, og
fyrir lifandi, hreinan og djarfan vitnisburð
þeirra um hjálpræðið i drotni vorum Jesú
Kristi, — um synd og um náð, um sekt og
um fyrirgcfningu. Nöfn flestra þessara
manna, sem með vorri þjóð liclguðu líf
sitt starfinu að frelsun sálnanna, eru nú að
vísu gleymd á jörðu, þótt þau að sjálf-
sögðu sjeu geymd i lífsins bók á himnum.
Mörg þeirra lifa þó enn þá í þakklátri
endurminningu íslenskrar kristni og munu
lifa þar einnig á komandi tímum. 1 fremstu
röð þessara manna, sem íslensk kristni
telur sig í þakkarskuld við, er Jún biskup
Vidalín, sem vjer i dag minnumst i kirkjum
vorum víðsvegur um land í tilefni þess, að
á morgun eru liðnar tvær aldir fullar síðan
er hann andaðist í tjaldi sínu að Sæluliús-
um við Kvígindisfell. En því fremur er
ástæða til að minnast þess manns sjerstak-
lega sem hann hefur með rjettu verið
talinn öndvegishöldur islenskrar kenni-
mannastjettar fyr og síðar og getið sjer þann orðstír i
sögu kirkju vorrar, sem um margar aldir mun varðveita
nafn hans frá gleymsku. Með guðsorðabókum sínum
hetur hann verið liöfuðkennifaðir íslensks kristnilýðs
kynslóð eftir kynslóð og haft meiri áhrif en nokkur
einstakur kennimaður á trúarlíf og hugsunarhátt þjóðar
vorrar á síðari öldum. Pess vegna er oss bæði rjett og
skylt, meðal allra þeirra leiðtoga, sem guðs orð hafa til
vor talað, fyrst og fremst að halda uppi minningu hans
og láta hana knýja oss til þakklætis við drottin, sem
uppvakti þjóð vorri slíkan kennimann á einhverjum