Óðinn - 01.07.1934, Síða 24

72
ÓÐINN
Hin dimma nótt.
Komið er haust og húmið hrimritar vetrarboð: Breiðist á blómarúmið hin bleika hjeluvoð. Gekk jeg í græna lundinn. — Gatan var tæp og löng. — Blóm eru fegurst fundin fremst í gljúfra-þröng. Nær býður nóttin svarta nakin á feigðar-skör. Brent hefur blett í hjarta brosið af hennar vör.
Breytt hefur búning mörkin. Blómrósum máttur þraut. Lagt hefur birki-björkin barr sitt í móðurskaut. Pyrnirós eina’ ég þekki þar í blómaskál. Lengur þó eigi ekki itök í hennar sál. Og nær má ei nokkur una, er nóttin heldur vörð, döpur sem dauðastuna deyjandi barns á jörð.
Hallar sjer hálfur máni hátt yflr bleika storð, og leynir að sje að láni ljós sitt og spádóms-orð. Fann jeg í bauga brotum braghring handa þjer. Lagið er: Prek á þrotum þess, er um veginn fer. Ei má frá sköpum skeika þótt skaði nornaráö. Par verður hjartað veika viltum lýð að bráð.
Valkyrjan föl á vanga þeim vilta gefur ráð: »Gott er með sjó að ganga, ef geð er sorgum háð«. Særður af svikabragði, sjálfræði og eirðarlaus. Blektur af fögru flagöi, förumanns-æfi kaus. Vel mætti vitrings tunga vefjast um tönn í góm. Par flytur ástin unga eiðrolans sakadóm.
Svarrar með ógnarafli alda, i tryldum róm, og skörðóttum fannaskafli skellir i holan góm. Tryldur af töfra-gulli, tældur af húmsins brá, stefndi að fagnaðs-fulli, fanginn af viltri þrá. Margt er, sem letur lúinn leiðviltan förusvein, örvasa og illa búinn úti’ við marka-stein.
Bergmálar kletta borgin brimsins þunga lag. — Svo hefur lika sorgin sungið við mig í dag. Áður af heimi hyltur og hafínn skýja til, stendur nú vega viltur og veit ei átta skil. Er titrandi’ úr trúarveigum teigar nýjan þrótt, og kýs nú af alheimseigum eina friðarnótt. Helgi BjÖrnSSOIl frá Akranesi.
mannfelli á öðru heimilinu, með dæmafáum
dugnaði og kostnaði. Hann flutti hey yfir brattan
fjallveg, sem af öðrum var álitinn ófær vegna
snjóþyngsla, og ruddi að lokum braut fyrir fjenað
þann, er gangfær var yfir fjallið. — Hef jeg ritað
nm þær ferðir í 28. árg. »óðins«.
Vorið 1903 styrkti hann frændfólk sitt til
vesturfarar, um 20 manns, og sá flestu því fólki
farborða meðan þess þurfti með — þar á meðal
var sá, er þetta ritar, með stóra fjölskyldu. —
Borgun á þeirri skuld vildi hann ekki heyra
nefnda, fyr en eftir mörg ár. Komst hann þó í
allmiklar skuldir fyrir þessa hjálpsemi.
Ekki var Jón Sigurðsson fjesýslumaður á sama
hátt og flestir stórgróðamenn. Hann vildi aldrei
auðgast á annara kostnað. En hann var hagsýnn
og snarráður að nota tækifæri þau, er engum
voru til meins. Dugnaður og fyrirhyggja fleyttu
honum best áfram.
Jón bjó í þjóðbraut bæði hjer og heima; var
því ætíð gestkvæmt hjá honum. En ekki græddi
hann á greiðasölu. Viðmót hans og gestrisni lað-
aði til hans gesti, þótt smá væru erindi. Hann
var sjálfkjörinn leiðtogi nágranna sinna, jafnt
hjer sem heima. Til hans báru allir traust, og
leituðu ráða hans og aðstoðar, þvf hann vildi
allra manna vandræði Ieysa. En ómjúkt tók
hann stundum á beiðnum þeim, er hann á-
leit sprottnar af leti eða ágengni, og það sveið
undan orðum hans þegar honum rann í skap.
Meðan Jón var heima á íslandi hafði hann á
hendi ýms trúnaðarstörf i sveit sinni, og leysti
hann þau vel af hendi. Hjer var hann líka braut-
ryðjandi að ýmsum framfaramálum, svo sem
stofnun smjörgerðarfjelags bænda o. fl. — Ásíðari
árum dró hann sig fremur í hlje frá fjelagsmál-
um, en hvatli hina yngri menn til framkvæmda.
Sá, er þetta ritar, kyntist Jóni Sigurðssyni frá
barnæsku, fyrst heima og siðar hjer í landi.
Engan vissi jeg vinsælli, eða meira metinn af
nágrönnum, hvorki hjer nje heima. Engan hef
jeg þekt þann, er líktist eins fornmönnum þeim,
er göfugastir voru, bæði að skaplyndi og mann-
kostum. Engan hef jeg þekt sem kunni betur
að skemta gestum sínum en hann. Engan eins
hjálpsaman og tryggan vinum sinum.
Hans mun því lengi minst með hlýjum hug.
Jeg enda svo þessar línur með hinni gullvægu
bendingu hans I’orsteins Erlingssonar:
»Við getum þó, lyddurnar, leitast við eitt,
að láta’ ekki nöfn þeirra gleymast«.
Ritað í október 1933. Vogar P. O. Man.
Gllðin. JÓIlSSOn frá Ilúsey.