Óðinn - 01.07.1934, Blaðsíða 30

78
Ó Ð I N N
og fór að skoða veðurskeytin að heiman. Þegar jeg
nú stóð þarna hálfgert í ólund, kemur til mín dreng-
hnokki á að giska 10 ára, hann heilsaði mjer kurt-
eislega og spurði, hvort jeg væri »Pastor Friðriks-
son«, og er hann heyrði það, kallaði hann: »Hæ,
drengir! hann er hjerna*. Komu þá þrír drengir
hlaupandi og tóku af mjer tösku mína og kvaðst sá,
er ávarpaði mig, eiga að fylgja mjer heim til föður
síns, þar sem jeg ætti að vera um nóttina. Svo báru
þeir töskuna, og á leiðinni komu drengir eins og
þeim snjóaði að, og þeir rjettu mjer höndina og
sögðu: »V/elkominn til Lögstör*. Mjer fór þá heldur
en ekki að hlýna um hjartaræturnar, og var kominn
í besta sólskinsskap, er jeg kom til áætlunarstaðar-
ns; hafði jeg þá 25 drengi að fylgdarmönnum. Faðiri
drengsins, sem sótti mig á stöðina, var barnaskóla-
stjóri í bænnm og hjet Fredborg, en sonur hans
hjet Rúdolf, Svo hjelt jeg drengjafund klukkatíma
eftir að jeg var kominn; 70 — 80 drengir voru á þeim
fundi. Láritz Jensen var þar. Það var hár og fallegur
ungur maður, og fann jeg að hann hafði afar gott
lag á drengjunum. Jeg fann að þeir höfðu hlakkað
til komu minnar, það þurfti svo lítið til að hrífa þá.
Jeg varð alveg forviða, hve fallegur hópur þetta var
af drengjum í litlum útkjálkabæ með 2000 íbúa eða
rúmlega það. Um kvöldið hjelt jeg almenna samkomu
og var þar margt manna. Fredborg kennari lagði
mjög að mjer að vera til sunnudags, og með því að
mjer fanst vera hjer verkefni fyrir mig, þá gerði jeg
það. Jeg hjelt aftur drengjasamkomu á laugardag og
kl. 4 á sunnudag. Prófasturinn bað mig að prjedika
í kirkjunni við hámessu, og gerði jeg það. Þegar jeg
kom út úr kirkjunni, stóð þar maður við dyrnar,
sem mjer hálfhnykti við að sjá. Hann heilsaði mjer
glaðlega og nefndi nafn sitf; jeg þurfti þess ekki, því
hann stóð lifandi fyrir hugskotssjónum mínum frá því
jeg sá hann síðast, og var hann nú samt allmikið
breyttur. Hann hjet Sidenius og hafði jeg hitt hann
1902 í Randers. Það var skömmu áður en jeg fór
heim um haustið. Þá lá hann í rúminu yfirkominn af
tæringu, og orðinn svo magur að jeg bjóst ekki við
að hann ætti meira eftir en einn mánuð eða svo í
hæsta lagi. Hann lá uppi á lofti í K. F. U. M. Jeg
var beðinn að tala við hann. Hann var þá um
tvítugt, trúaður maður, hafði verið húsgagnasmiður.
Hann talaði um dauða sinn eins og hann ætlaði að
fara í lerð, og hafði sætt sig algerlega við þá hugs-
un. Við töluðum um dauðann, en samt meira um
Krist og handleiðslu Guðs. Svo áður en jeg færi,
kraup jeg niður við rúm hans og bað fyrir honum.
En alt í einu kom sú tilfinning afarsterk yfir mig
að hann ætti að lifa, og er jeg kvaddi hann, sagði
jeg: »Jeg held áreiðanlega að þú lifir*. Mjer þótti
þetta leitt og sendi honum langt brjef, er jeg skrif-
aði á leiðinni yfir Norðursjóinn og sendi frá Leith.
Svo 1906 fjekk jeg brjef frá honum, þar sem hann
tjáði mjer, að nú væri hann orðinn heilbrigður, en
með því að hann mætti ekki vinna að handiðn sinni,
þá væri hann nú að hugsa um að læra og taka kenn-
arapróf. Og nú stóð hann þarna við kirkjudyrnar;
mjer fanst eins og jeg sæi mann risinn upp frá
dauðum. Hann kvaðst vera á Ranum kennaraskóla,
ekki mjög langt þaðan, og væri hann sendur af skól-
anum til þess að fá mig þangað eitt kvöld. Jeg sá í
þessu leiðbeiningu og lofaði að tala þar næsta dag.
Jeg hjelt svo samkomu sunnudagskvöldið í Lögstör,
og næsta dag fór jeg með dagvagni til Ranum og
var mjer tekið þar mæta vel. Jeg talaði fyrir öllum
skólanum seinni part dagsins og hjelt almenna sam-
komu um kvöldíð í þorpinu. Svo næsta morgun fór
jeg kl. 6 árdegis með dagvagninum til Lögstör og
ætlaði þaðan kl. 8 með morgunlestinni til Alaborgar.
En er jeg kom til Fredborgs kennara, sem jeg hafði
dvalið hjá þessa daga, til þess að sækja dót mitt, þá
lá fyrir mjer opið brjef frá heilmörgum af yngstu-
deildardrengjum þess efnis, að biðja mig að fara ekki
fyr en með lestinni kl. 4J/2 síðd., svo að þeir gætu
komið og kvatt mig. Jeg gerði þetta, og þegar jeg á
þessum tilsetta tíma kom á stöðina, voru þar komnir
milli 60 — 70 drengir. Tveir af þeim færðu mjer sinn
rósavöndinn hvor, og eftir að jeg var kominn inn í
lestina og hallaði mjer út um gluggann, þá stóðu
þeir í þjettum hnapp, að kveðja mig. Hve hjarta mitt
svall af gleði yfir þessum ungu vinum, og jeg sá að
jeg hefði mist af miklu, ef jeg hefði eigi viljað fara
þangað. Þegar lestin rann út af stöðinni, hljómuðu
lengi húrra-ópin í eyrum mjer. Úti við gluggann í
næsta klefa stóð maður einn fyrirmannlegur og vel
búinn. Jeg hafði tekið eftir honum, er jeg var að
kveðja drengina. Jeg var einn í klefa til næstu stöðva,
en þá kom þessi maður inn í klefann til mín og
spurði, hvort jeg hefði nokkuð á móti að hann væri
þessum klefa. Hann kvaðst vera frá Árósum. Hann
spurði, hvort jeg hefði verið kennari lengi í Lögstör,
en jeg sagðist hafa verið þar eina fjóra daga af æfi
minni. Hann varð alveg hissa á þessari hyllingu
drengjanna. Hann kvaðst fá alt aðra hugmynd um
K. F. U. M. á eftir. Hann var hinn skemtilegasti
ferðafjelagi og við urðum samferða til Aars. Eitthvað
um kl. 7 kom jeg til Álaborgar. Þar á stöðinni tók