Óðinn - 01.07.1934, Síða 34

82
ÓÐINN
Tryggvi Pórhallsson bankastjóri,
áöur forsætisráðherra, form. Bændaflokksins.
skemtibækur fram á nætur, og væri því illa undir-
búinn og syfjaður í tímunum. Jeg Iofaði því með því
móti, að mega segja honum frá heimildarmönnum
mínum fyrir þessari vitneskju um framferði hans. Svo
talaði jeg við hann, og sýndi honum fram á, hvílíkt
tjón hann gerði sjer sjálfum og jafnframt, hvílíka vin-
áttu þessir tveir hefðu til hans, er þeir bæru hann
svo fyrir brjósti. Þetta dugði og vinátta hans og
þessara tveggja varð enn sterkari en áður.
Margt varð mjer til mikils yndis í starfinu, og yrði
of langt, ef jeg ætti að lýsa nákvæmlega einstökum
atriðum. — Mörgum kyntist jeg annara drengja og
ungra manna þeirra er á aðra skóla gengu, eða
stunduðu ýmsar handiðnir. Smátt og smátt fjölgaði
mjög í yngri deildunum. Skólapiltasveitin komst brátt
upp í 72 að meðlimatölu, og unglingadeildin komst upp
í 200, og yngsta deildin fjekk 198 meðlimi.
Fundarsókn varð svo góð, að aldrei hef jeg betri
vitað nokkursstaðar. Fóru fjelagsstofur að fyllast svo
að ekki tóku þær meira, og var oft þröngt og heitt inni.
Jeg kom líka víða á heimili drengjanna og var
mjer þar vel fagnað, og eignaðist jeg þannig fjölda
góðra vina. Oft kom jeg til Bindslevs kaupmanns og
átti þar margar góðar stundir á því ágæta heimili.
Prestarnir voru mjer líka mjög góðir og komu oft
eftir beiðni minni að tala í fjelaginu, og einstaka
sinnum prjedikaði jeg í kirkjum þeirra. Starfið óx
hröðum skrefum, en það var eitthvað svo bjart yfir
öllu og ánægjulegt, að mjer finst dvölin í Álaborg
vera eitthvert sólskinsríkasta tímabil æfi minnar. Og
samt skygði eitt á. Það var umhugsunin um starfið
heima í Reykjavík; jeg treysti því samt, að það væri
í góðum höndum, og fanst mjer líka, að þeir mundu
þroskast betur, og verða sjálfstæðari í starfinu, að
mjer fjarverandi, því jeg vissi vel, að jeg var of ein-
ráður, svo að verið gæti, að jeg legði of mikil höft
á þá ósjálfrátt, en nú gætu þeir sjeð, að fjelagsmál-
inu væri vel borgið án mín. Að þessu leyti var mjer
vel vært, þótt heimför mín dveldist. En það var ann-
að mál, sem lá þyngra á mjer og olli mjer miklum
áhyggjum og kvíða. Það voru skuldir mínar, eða
rjettara, skuld mín við Landsbankann, ef hún kynni
að falla á þá velgerðamenn mína, sem höfðu gerst
ábyrgðarmenn mínir. ]eg hafði oft beðið Guð að
opna mjer leið út úr þessu, og nú bað jeg fyrir þessu
máli dagsdaglega, og lagði það í Guðs hönd, að finna
úrræði, svo að ekkert tjón hlytist af, en samt sat
broddurinn inni og kvaldi mig daga og nætur. Svo
var það einn morgun snemma í apríl, að jeg vaknaði
eftir órólega nótt og fór að klæða mig. Alt í einu
laust eins og eldingu niður í mig þeirri hugsun: »Þú
treystir ekki Guði; þú felur honum þetta málefni til
fullrar umsjár, og heldur þó áfram að pína þig með
kvíða og segir honum, að þú leggir það alt í hans
vald, en ert samt órólegur eins og hann hvorki geti
eða vilji hjálpa. Þetta væri móðgandi fyrir mann.
Ef þú fælir einhverjum góðum og mikils megnandi
vini í Kaupmannahöfn að greiða úr einhverju smá-
vægis máli, og vissir að hann væri þess megnugur
og þektir vilja hans í þinn garð, þá mundir þú vera
kvíðalaus og værir ekki að minna hann sífelt á þetta
með brjefum og skeytum. En svona færir þú að við
Guð. Svo kraup jeg niður til bænar og sagði við
Guð, að nú skyldi jeg aldrei nefna þetta mál framar,
hann skyldi láta það ganga eins og hann vildi. Er
jeg svo var að biðja, fann jeg alt í einu svo mikinn
ljettir, að það var sem stór byrði væri af mjer tekin
og mjer varð svo ljett um hjarta, og fann að öllu
var vel borgið. Frá þeim morgni get jeg ekki ságt
að jeg hafi fundið til áhyggju eða kvíða út af neinu
veraldlegu máli. Upp frá því naut jeg í fullum mæli