Óðinn - 01.07.1934, Síða 37

Ó Ð I N N
85
Jónas Jónsson,
form. Framsóknarflokksins.
Jón Baldvinsson,
form. Alþýðuflokksins.
Hjeðinn Valdimarsson,
framkv.stjóri og alþm.
landi, og . . . . En nú er jeg skrifa þetta, streyma
inn í huga minn nöfn og andlit, dýrmæt fyrir mjer,
en auðvitað hljómur einn fyrir íslenskum lesendum,
svo jeg verð með valdi að stöðva löngun mína til
þess að minnast þeirra allra.
Afmælisdagur minn 25. maí það ár verður mjer
ætíð ógleymanlegur. Mjer var boðið til miðdegis hjá
Bindslev kaupmanni og var það hreinasta veisla í
tilefni dagsins. í einu horni í stórstofunni var lítið
borð, þakið ýmis konar afmælisgjöfum; síðdegis var
jeg heima í K. F. U. M., og kom þá þangað allur
skólapiltaflokkurinn og færði mjer að gjöf »Æfintýri
H. C. Andersens* í 5 bindum í logagiitu bandi, og
um kvöldið var samvera með aðaldeildinni. Jeg var
þá rjettra 40 ára og sá kærleikur, sem flóði til mín,
var nægilegt veganesti til annara 40 ára.
En nú leið brátt að þeim tíma, að jeg yrði að fara
alfarinn burtu. Jeg kveið fyrir því, en fann um leið
að jeg mætti ekki verða rótgrónari þar. Þann 13.
júní var svo hinn fastákveðni burtfarardagur. Jeg
hafði lofað að heimsækja nokkra staði bæði í Vinda-
sýslu og víðar um Jótland, og áttu þær heimsóknir
að taka það, sem eftir var af júnímánuði. Burtfarar-
dagurinn kom. Fjöldi af fjelagsbræðrum úr öllum
deildum fjelagsins söfnuðust saman í K. F. U. M.
og fylgdu mjer á járnbrautarstöðina; þar voru flestir
af latínudrengjunum mínum, sem jeg kallaði svo.
Það tók tíma og tár að kveðja þessa hjartgrónu ungu
vini. Jeg hjelt með valdi viðkvæmni minni í skjefjum.
Svo steig jeg inn í lestina og hallaði mjer út um
gluggann á klefanum og horfði á þennan stóra hóp
Það var dauðaþögn. Jeg fann að jeg mátti ekki segja
neitt til þess að sorgin brytist ekki sýnilega fram.
Þá steig einn 13 ára latínudrengur, sem var mjer
sjerstaklega kær, upp á gangborð lestarinnar og rjetti
mjer höndina og steig svo niður á stjettina og brast
í grát; jeg fann að það gekk sem bylgja gegnum
drengjahópinn og jeg varð hræddur um að of mikið
yrði úr tilfinningasemi piltanna, og þótt það væri
sem kökkur sæti í hálsi mjer, byrjaði jeg á ofurlítilli
ræðu í gamansömum stíl, en hvernig mjer hefði tek-
ist það veit jeg til allrar hamingju ekki, því er jeg
hafði talað hálfa eða heila mínútu, gall eimpípan við
og lestin brunaði af stað. Það var veifað höndum,
en ekkert sagt; Engin kveðjuköll, Þegar lestin rann
undir gangbrúna, sá jeg vinahópinn standa þegjandi,
og svo hurfu þeir úr augsýn, og feginn var jeg að
jeg var einn í klefanum. Þetta var á laugardegi.
Eftir klukkutíma kom jeg til Aggersted og tók sjera
Höjrup á móti mjer, því jeg átti að tala næsta dag
við hámessu í kirkjunni. Presturinn var vel að sjer
í enskum bókmentum og var hinn skemtilegasti; kona
hans var svo ungleg og svo auðsýnilegur aldursmun-
ur að jeg hjelt fyrst að það væri dóttir hans. Jeg
prjedikaði næsta dag og talaði um kvöldið í K. F.
U. M. þar. Þaðan hjelt jeg til Hals, þorps sem ligg-
ur rjett við minnið á Limafirði. Jeg var þar í tvo
daga og hjelt samkomur. Jeg dvaldi hjá Dr. Inger-
slev, sem var trúaður læknir og kristindómsfrömuður
á þeim slóðum. Þar var unaðslegt að vera. Þau
hjónin áttu tvo syni; var sá eldri 5 ára, Páll að
nafni, yndislegur drengur. Hann varð svo hændur að
L