Óðinn - 01.07.1935, Síða 5

O Ð I N N
53
Stefán skáld frá Hvítadal.
Hann var aldrei ríkur af veraldar auð,
því vann hann sjer minna hrós.
Jeg vissi, að skáldið oft skorti brauð,
— en skært var hans gáfna-ljós.
Því fegurð í óðlist og andans snild
af allflestum langt hann bar.
Hans hljómur var þýður og harpan mild
og hrífandi söngurinn var.
Enginn fæst undan skilinn,
— allir þeir falla’ í val. —
Steyptist í stóra hylinn
Stefán frá Hvítadal.
Hljómar voru fagrir
þá hörpuna sló.
Dalanna söngva-svanur
til sóllanda floginn er. —
Ljóð-iðju var sá vanur
og vel hana tamdi sjer.
Hljómar voru fagrir
þá hörpuna sló.
Víðsýnn, á vængjum sárum
vatt sjer um himingeim.
Líðandi’ á bragar-bárum
blíðum með söngva-hreim.
Hljómar voru fagrir
þá hörpuna sló.
111 voru hans æfikjörin,
örbirgð, og heilsan veik;
en sigur hans söngva-förin,
sá kunni bragar-leik.
Hljómar voru fagrir
þá hörpuna sló.
Söng hann um sól og vorið,
sólelskur jafnan var.
Brast aldrei þrótt nje þorið,
af þjóðskáldum flestum bar.
Hljómar voru fagrir
þá hörpuna sló.
Margt var hans mæðusporið,
merkan þó batt sjer krans. —
Þeir svala’ eins og suðrænt vorið
söngvar þess förumanns.
Hljómar voru fagrir
þá hörpuna sló.
— — Klauf síðast kalda bylinn,
kvaddi lýð skálda-val. —
Steyptist í stóra hylinn
Stefán frá Hvítadal.
Hljómar voru fagrir
þá hörpuna sló.
Jens Sæmundsson.
Sárt nú skáldgyðjan grætur
gullfagra snillinginn. —
Söngurinn hans var sætur,
sveif hann til hjartans inn.
Hljómar voru fagrir
þá hörpuna sló.
En sætast sá Ijóða-svanur
söng undir dauðann hjer. —
Lífsstríði var hann vanur
og vissi best hvað leið sjer.
Hljómar voru fagrir
þá hörpuna sló.
Minning hans stöðugt stendur,
þó stöðvaðist hjartablóð. —
Oma við Islands strendur
hans ódauðleg snildarljóð.
Hljómar voru fagrir
þá hörpuna sló.
ættjarðarvinur, og svipaði mjög til hinna tignu og
þróttmiklu norrænu forfeðra. — Sagði að hann væri
þauilesinn og rótfastur í hinu íslenska fornmáli og
stæði þar vafalaust framar öllum öðrum skagfirskum
mentamönnum, sagði að »hann hefði lagt í það vanda-
verk fyrir ekki alllöngu, að sýna mönnum fram á það,
hvernig hinir miklu meistarar í íslenskri braglist og
höfuðskáld þjóðar vorrar, þeir Jónas Hallgrímsson og
Matthías Jochumsson, hefðu mótast og sótt snild sína
í hina fornu gullnámu mannvits og braglistar, sem
íslendingar eiga í skáldskap Eddukvæðanna, Völs-
ungakviðu, Hamdís- og Háva-mála og margra fleiri.
Hann gripur upp lokið af gullkistunni og bregður
upp fyrir okkur sýnishornum af dýrustu gimsteinum
hins forna mannvits, sem bundnir eru og geymdir
óbrotlegir í bragarsnild fornkvæðannac.
Að síðustu mintist hann á gjöf þá, sem fram-
kvæmdanefnd minningarhátíðarinnar hefði komið sjer