Óðinn - 01.07.1935, Síða 34

82
Ó Ð I N N
Knattspyrnu-þáttur.
Nú hefst hjer þáttur, sem er mjer einna hugljúf-
astur af minningum þessara ára; minningum, sem
reyndust drjúgum þýðingarmiklir fyrir mig seinna
meir. Það eru minningarnar um það, hvernig jeg
komst í kynni við Knattspyrnu-íþróttina. Tildrögin
voru komin áður en jeg fór austur. Nokkrir piltar
komu til mín og spurðu, hvort þeir mættu ekki stofna
knattspyrnuflokk á grundvelli K. F. U. M. Jeg gaf
samþykki mitt til þess með því móti að alt færi sið-
samlega fram. Jeg hafði aldrei haft aðra hugmynd
um knattspyrnu, en að það væru hlaup eftir knett;
eða bolta, sem sparkað væri í, svo að hann kæmist
sem lengst, og hlypu menn svo hver í kapp við
annan að ná knettinum. Jeg þóttist sjá að þetta væri
holl og góð hreyfing úti í vor- og sumarloftinu. —
Að þetta væri reglubundin íþrótt, datt mjer ekki í
hug. Svo var fjelag stofnað meðan jeg var fyrir
austan, og í fullum gangi, er jeg kom heim. Jeg
vissi varla um það, og skifti mjer heldur ekki af því.
í þessu voru margir af mínum bestu piltum, sem jeg
treysti hið besta til allrar siðlegrar framkomu. —
Svo skömmu eftir heimkomu mína komu forstöðu-
menn flokksins og báðu um leyfi til að halda fund
inni í litla sal eitt kvöld. Svo var fundurinn haldinn.
Jeg sat á lestrarstofunni að skrifa, og heyrði aðeins
óminn af því, sem talað var, og einstaka orð.
Mjer fanst á tóninum að eitthvað væri að, og ein-
hver gremja; mjer datt ekki í hug að blanda mjer í
það, en mjer duldist ekki að eitthvert sundurlyndi
ætti sjer stað. Svo, er fundurinn var að enda, kom
einhver til mín og bað mig um að koma inn og enda
fundinn með bæn og guðsorði. Jeg gjörði það og
valdi nokkur vers úr 2. kap. brjefsins til Filippíborg-
armanna: »Ef nokkuð má sín upphvatning vegna
Krists......þá gjörið gleði mína fullkomna með
því að vera samhuga, hafa sama kærleika og hafa
með einni sál eitt í huga. Gjörið ekkert af eigingirni
eða hjegómagirnd o. s. frv.< Jeg talaði út frá þessu
um samdrægni í leik og fjelagsskap og hvernig sjer-
drægni með monti og yfirgangi sundraði allri gleði í
leik og lífi. Jeg talaði um þá, er í fjelagsskap væru
»fjelagsskítir* o. s. frv. án þess að gefa nokkuð í
skyn, að jeg væri hræddur um að eitthvað væri bog-
ið hjá þeim. Svo skildu menn, en tveim dögum seinna
komu þrír af forgöngumönnum knattspyrnuflokksins
og færðu mjer frá fjelagsmönnum nýjan hatt að gjöf,
sem þakklæti fyrir orð mín á fundinum, og jafnframt
ljetu þeir þá ósk í ljós, að jeg vildi einhvern tíma
koma suður á mela og enda hjá þeim. Jeg varð mjög
hrærður af þessu og lofaði að koma. Næsta æfingar-
kvöld fór jeg suður á mela. Á óruddu svæði, óaf-
mörkuðu, rjett við veginn fram á Grímsstaðaholt, voru
þeir að leik sínum. Þeir þeyttu þessum knetti og
hlupu; mjer fanst það vera einn hringlandi og gaura-
gangur. Jeg tók eftir því, að einn af piltunum sat
langt fyrir sunnan þá, sem voru að leika sjer, og
hann var þar einmana eins og í öngum. Jeg varð
hræddur um að þeir hefðu rekið hann úr leiknum,
og gekk því til hans og spurði, því hann væri ekki
með í leiknum. Hann var hinn kátasti og sagðist
vera hjer að verja markið, og væri hann í »gulli«.
Jeg sá tvær litlar grjóthrúgur með dálitlu millibili.
Mig furðaði á þessu, og brátt sá jeg að leikurinn
færðist nær og þá varð hann í fjöri og funa og jeg
skildi, að það ætti að koma knettinum milli hrúganna
og hann ætti að reyna að afstýra því. Mjer varð og
ljóst að tveir jafnmannmargir flokkar keptu og heyrði
hve mörg »gull« hver hafði fengið. Vms fleiri orða-
tiltæki heyrði jeg, sem jeg botnaði ekkert í. Þegar
leikurinn var búinn og allir söfnuðust saman í hóp til
að heyra guðs orð, og jeg var búinn að halda stutta
bænagjörð, þá datt mjer í hug að gaman væri að
sjá, hvernig menn röðuðu sjer upp til byrjunar. Þeir
gjörðu það, en á minna svæði. Jeg stóð fyrir utan,
við miðlínuna. Það stóðu 5 hver á móti öðrum, þrír
þar fyrir aftan, þannig að þeir báru í millibilin; þá
þar fyrir aftan tveir og svo einn sjer aftast. Alt í
einu skeði nokkuð, sem jeg aldrei hef getað gjört
mjer fulla grein fyrir. Það var sem elding lysti niður
beint fyrir framan mig. Jeg slóð litla stund alveg
agndofa. Jeg sá víðan orustu völl og rómverska
»Iegio« uppraðaða til bardaga. Jeg sá hvernig
skorirnar í fremstu línu stóðu með sínum millibilum.
Jeg sá skorir annarar línunnar standa þannig að hver
skor í aftari línu svaraði til millibils í hinni fremstu,
og þriðja línan var þar á bak við. Sýnin hvarf og
önnur kom í staðinn. Það var taflborð með reitum
sínum og mönnum. Jeg fann að leikur, sem þannig
væri skipaður, væri Iögbundinn af sinni hernaðarlist,
þar sem hver maður hefði þýðingu á sínum stað, og
væri liður í heild. Jeg fann að þessi leikur gæti haft
afarmikla uppeldisþýðingu. Jeg fann að það fór titr-
ingur um mig af áfjáðleik eftir að kynnast þessum
leik út í æsar. — Alt þetta tók miklu styttri tíma,
en þarf til að lýsa því. Þetta varaði ekki svo lengi
að það vekti athygli piltanna. Vjer gengum svo heim
á leið, og jeg var talsvert hljóður, Næsta dag fór
jeg og náði mjer í enska bók um þennan leik. Síðan
vantaði mig ekki á nokkru leikkvöldi, er jeg gat