Verkamaðurinn - 24.11.1968, Blaðsíða 55

★
Undarlegt, hve lítil athöfn,
getur orðið mikill örlagavaldur.
ÞaS eru ekki hin stóru stökkin,
sem breyta sköpum einstaklinga
og þjóða. Nei, miklu fremur
smátilhlaup, nauðaómerkileg at-
höfn eða orð.
Þvílík ósköp!
Eg var búinn að vera bæjar-
póstur til margra ára, næstum
allt mitt líf. Ég þekkti hvurja
manneskju í bænum og var allra
vinur. Ógiftur, hæglátur og
ástríðulítill bæjarpóstur.
Hvers er af slíkum að vænta?
Einskis. Hver veitir honum sér-
staka athygli? Enginn. Það er
að segja, ef hann gengur ekki
'upp úr hjólfarinu. Ef hann er
altaf svona eins og ég var. Þang-
að til....
Ó, enginn skilur hjartað, eins
og kellingin sagði. Hús nr. 13.
(Einkennilegt nr. 13). Ég hafði
borið þangað almennar rukkan-
ir og fundarboð. Ekki oft, ekki
regluíega. En alltaf þetta brúna
umslag frá bankanum í hverjumj
mánuði. Ég taldi það víxil. Og
ég var oft að hugsa með mér:
Skyldi ekkjan alltaf framlengja
hann óbreyttan og aðeins um
mánuð í senn. Það var tíma-
sóun, já, skrítið. Ég hugsaði
„ekkjan“, því það var hún, kon-
an í nr. 13. Hún leit ekki út fyr-
ir að vera blásnauð. En því þá að
framlengja endalaust? Því ekki
greiða víxilinn niður, Ijúka
þessu af?
Nema ég er að fara heim að
13, með eitt þetta brúna um-
slag.... (Hugsið ykkur: Ef
hún hefði nú greitt upp síðast,
þá hefði engin tilkynning verið
send nú. Ég aldrei farið heim í
13 þennan dag.... og þá
aldrei....) En það gerðu þessi
heilabrot tnn víxilinn og allt
þetta, sem maður tvinnar utan
um náungann í tilgangslausum
ferli daganna. Vitlaust að
hugsa. ... Ég hringi dyrabjöll-
unni. Ekkjan kemur til dyra eins
og hún er vön. Falleg kona,
þannig. Feitlagin og sæl í hragði
eins og hún væri alltaf að baka
jólabrauð.... Sko, þetta er ekki
sú mynd, sem skáld myndi
draga upp af konu, enda segir
það ekki neitt. En konur eru
öðruvísi þegar þær eru að baka.
Heitar í andliti og ábúðarfullar.
Það er í fasi þeirra einhverskon-
ar sjálfsfómar svipur og einnig
verndar-bragur. Þú mátt ekki
klípa utan úr skorpunni, skepn-
an þín, þá fellur kakan, segir
þessi svipur. Það þarf að vemda
nýtt brauð, sem kostar fé og
fyrirhöfn að baka. Þetta er í
isvip konunnar og fasi.
Konan kom til dyra, því ég,
bæjarpósturinn, kom með til-
kynningu frá bankanum eins og
vant var í hverjum mánuði.
Hún var svona í framan eins og
ég sagði. Þess vegna sjáfsagt
gerðist það. Ég kleip í þykkva-
lærið á henni alveg ósjálfrátt og
alls ekki fast, að mér fannst, og
ég sagði, Þess vegna sjálfsagt
að reyna að losa þig við hann
þennan skolla?
Ég átti við víxilinn og ekkert
annað og það vegna þess, að ég
hafði borið hingað tilkynning-
una svo oft og fór svo að hugsa
um þetta.
En maður ætti ekki að hugsa,
bara gera sitt verk og þegja svo.
En ekkjan umhverfðist alveg
gjörsamlega. Það var eins og
ósýnileg ban'kastjórahönd stryki
af henni jólabaksturs-andlitið og
hvolfdi yfir það hræðilegri víxil-
grímu.
— Hvum sjálfan djöfulinn
kemur þér þetta við, maður
minn? (Takið eftir úttalinu við
mig: Maður minn. . . . í staðinn
fyrir Steini póstur.) Og svo
klípið þér mig á mddalegasta
hátt. Þetta er líkamsárás. Kona,
stamaði ég. Ég gat ekkert sagt,
ég var svo óskaplega hræddur.
Sko, þetta offors fer kannski í
vana hjá giftu fólki, en ég var
óvanur því, hafði raunar aldrei
orðið fyrir neinu, menn verða
það ekki ógiftir.
— Til lögreglunnar skal það.
Ekki nema það þó, fertugur kall-
skrattinn. Hún skrækti þetta
framan í mig. (Þið sjáið að hún
var þá þegar komin í mikla geðs
hræringu, fyrst hún lét svona,
jafn róleg kona.) En það get ég
sagt, að þó ég óskaði mér burt,
eitthvað langt, langt burt — og
alveg sama hvurt, þá gat ég ekki
hreyft mig úr stað. Það var eins
og einhver hefði tekið fast utan
urn hjartað í mér. Ég gat ekki
flúið, máttlaus eins og ég var.
Ég stóð þarna í dyrunum og
fann að þetta var örlagastund.
Martröð var þetta þá strax.
Þeir voru ekki svifaseinir þá. Ég
efast um hún hafi verið búin
að hringja þegar þeir komu
brunandi í lögreglubílnum, með
fullum sírenum, þrír boltar.
(Þið sjáið sjálf að þeir hafa
brugðið við, fyrst mér fannst
það stuttur tími, í því ástandi,
sem ég var.)
Hún kom í dyrnar að innan
um leið og þeir að utan. Ég var
á milli og sá hana svona upp-
tendraða og þá eins og þrjá
hunda, sem bíða spenntir skip-
unar húsbónda síns. . . . Og ég
sá fleira, úr þessu skrúfstykki
sem ég var í, þar sem hún var
annar kjafthelmingurinn en þeir
hinn. f svona bæ, þið vitið, má
aldrei lögreglu, sjúkra, né bruna
trog hreyfa sig svo allur lýður-
inn fylgi ekki eftir. Það var
strax kominn hópur gapandi
krakka og hlustandi kellinga.
þetta hékk við girðinguna, tútn*
- ALLT MEÐ EIMNKIP -
Um 11 þúsund
ísiendingar
eiga EIMSKIP.
Þeir sem vilja
kaupa hlutabréf
í félaginu
snúi sér til
aðalskrifstofunnar
í Reykjavík
eða umboðsmanna
félagsins
úti ó landi.
Árið sem leið fóru skip félagsins og leiguskip þess 192 ferðir milli landa, og komu
við 739 sinnum ó 93 höfnum í 20 löndum og 990 sinnum ó 48 höfnum ó íslandi, til
þess að koma framleiðsluvörum fró landinu og sækja nauðsynjavörur.
HRAÐFERÐIRNAR fryggja örugga og fljóta jjjónustu.
H.F. EIMSKIPAFÉL4G ÍSLAIVDS
Verkamaðurinn 50 óra — 57