Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.04.1883, Blaðsíða 30

112
fagran enn að spenna—
sem eg vil
enn eiga auðinn nógan
og allan heim með seimi:
það er nú víst80.
71. „Hverr mun, haglegr svarri,
hljóta þig, fegurst snótin ?“—
„Get eg, að yðr sé eigi
undir því“,—kvað sprundið.
„Fyrst kýs eg með ástum
yðar blíðu, hin þýða“.—
„þ»at skaltu þeygi hljóta
—þrífumst svo“—,kvað vífið.
74. Kyssumst, kæran, vissa
kemr ein stund, sú er meinar;
sjám við aldrei síðan
sól á einum hóli;
meinendr eru mundar
mínir frændr og þínir;
öllum gangi þeim illa,
er okkr vilja, rjóð, skilja.
79. Vist hafa lógazt lystir,
línspöng, um göng of löng
mér til gamans gera
grundum, sprundum, stundum31;
mun því mærðin réna
mætri að bœta sætu;
Loptur ljóðum sleppti
við líneik, sína Kristínu.
30) Háttrinn við ð. og 24. erindi nefnist dlagsháttr, en við
27. 28. og 68. erindi dróttkveðið með hnykk.
31) þenna fyrra helming 79. erindis virðist svo mega sam-
an taka : »Línspöng; mér hafa víst lógazt lystir um of löng
göng að gera stundum til gamans grundum, sprundumn.