Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Síða 12

204
mundi legfast lengur en varð sakir andviðris, þangað
til hann gæti sjálfur að unnum sigri komið aftur suð-
ur i land. En Vilhjálmur var svo hamingjusamur að
koma til Englands í tækan tíma. Hefði hann komið
litlu fyr eða litlu siðar, er mjög líklegt, að þar hefði
hann mætt harðri viðtöku og óvíst hver leikslok mundu
orðið hafa. En nú fór svo, að hann og menn hans
fengu þar enga mótstöðu; herinn allur gekk á land
með spekt og friði; skipin lágu fyrir akkerum og svo
nærri hvert öðru sem orðið gat. Normenn gengu
fylktu liði á land upp, og sá sem fyrstur steig fæti á
land var Vilhjálmur hertogi sjálfur, en honum skrik-
aði fótur svo hann féll á hendurnar, þótti liðinu það
illur fyrirburður, en Vilhjálmi varð eigi ráða fátt;
hann mælti: „eg vitna það til hins almáttuga guðs að
nú hefi eg tekið konungsríki mitt að veði, eg held enskri
jörð mér í höndum“. J>að er sagt, að einn af liðs-
mönnum hertogans hafi rétt honum hönd fulla heys,
er tákna skyldi yfirráð hans bæði yfir enskri lóð og
öllu er England snerti. „Eg tek við þessu, mælti her-
toginn, og guð veri með oss“.
Herinn gekk allur á land, eins og nú var sagt,
og gengu bogmenn fyrir, en hitt annað liðið á eftir.
Var landið því næst kannað þar umhverfis, og urðu
menn eigi varir við vopnaða menn. Hertoginn víg-
girti Pevensey, og lét þar lið eftir verða til varnar
þeim stað, er hann hafði fyrstan tekið á Englandi.
Skipin lét hann setja á land og stóðu þau þar í skjóli
virkisins. Daginn eftir hélt liðið austur eftir landi og
nam staðar við bæ einn, því að þaðan vildi hertoginn
stýra þessum minnistæða leiðángri, er vel þykir við
eiga að kenna við Hastings, því að þar lét hertoginn
sjálfur fyrirberast: en er menn tala um orustuna sjálfa
milli Vilhjálms og Haraldar, þá er réttara að kenna