Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Qupperneq 16

208
Englands til þess að vinna þar kórónu, og til hennar
ætlaði hann að berjast, hvernig sem alt gengi.
m.
Haraldur konúngur Guðinason sat að sigurveizlu
norður í Jórvík er honum kom sú fregn, að Vilhjálm-
ur var kominn og herjaði landið. Báru allir eitt og
hið sama: að sú hersaga væri sönn, og beiddu kon-
únginn hjálpa sínum mönnum. Haraldur hafði, eins og
kunnugt er, eigi getað við snúizt til landvarnar þá er
Vilhjálmur kom, og nú var sú þraut fyrir höndum er
þýngri var, að reka hann aftur úr landi, eftir að hann
hafði náð þar fótfestu. Haraldur hafði fyrir skömmu
unnið sigur á útlendum óvinaher, nú stóð annar fyrir
dyrum öllu geigvænlegri; konungur lét þó eigi hug-
fallast; kvaddi hann menn sína til ráðstefnu og sagði
þeim frá tíðindum; en allir hétu honum sinni fylgd.
|>á bauð konungur, að þegar skyidi halda liðinu suð-
ur í land, og jafnframt bauð hann út almenningi af
Englandi; dreif þá til hans mikið lið.
Haraldur stefndi öllu liði sínu til Lundúna og
kom þangað, að öllum líkindum, viku síðar en Vil-
hjálmur lendti við Pevensey, og þótti vel áfram hald-
ið. Meðan Haraldur beið manna sinna i Lundúnum
fór hann til kirkju hins helga kross, er hann hafði
sjálfur látið reisa, og baðst þar fyrir og greiddi offur
í hinsta sinni, en hét að láta meira af hendi rakna, ef
guð gæfi sér sigur.
Meðan Haraldur dvaldist í Lúndúnum, kom til
hans sendimaður frá Vilhjálmi með þau skilaboð, að
hann, uppreistarmaðurinn, skyldi þegar leggja niður
konúngdóminn. Sendimaður leiddi Haraldi fyrir sjónir
þann rétt, er Vilhjálmur hefði til konúngdóms á Eng-
landi, og tjáði honum, að Vilhjálmur væri fús á að
láta prófa sinn málstað eftir enskum lögum eða