Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Qupperneq 25

217
litlu gagni koma á þessum orustustað. Meðan Nor-
menn sæktu á brekkuna, mundu skotspjót Englendinga
vinna þeim mikið tjón, en þegar að girðingunum væri
komið og höggorusta tækist, mundu axir Englendinga
ríða Normönnum að fullu.
fegar konúngur hafði haft tal af njósnarmanni
sínum, reið hann þangað fram sem merki hans var,
steig af hestinum, og baðst fyrir. Hálsinn var þakinn
mönnum, niður um brekkurnar voru girðingarnar, fylk-
ingar stóðu þétt og var það sem á skjaldborg eina
sæi; eigi var þar árennilegt til uppgöngu. Suðvestan
á hálsinum stóð það liðið, er óstyrkast þótti; hafði það
komið saman í skyndi suður í landi; var að mestu
hlífarlaust, höfðu nokkrir af þeim boga, aðrir sverð
eða axir, en flestir spjót eða kylfur, sumir broddstafi
eða járnkvíslar, og jafnvel steinvopn. En það var eigi
þessum mönnum, sem Haraldur treysti til varnar eður
framgöngu. Vaskasta liðið var umhverfis konúnginn
sjálfan, var það einvalalið, og hafði fylgt honum í öll-
um hans orustum. þ’að lið hafði hjálma og hringa-
brynjur, eins og Normenn, skjöldu aflanga, en sumir
höfðu buklara; spjótin voru eins og hjá Rómverjum,
og var þeim skotið f byrjun orustunnar, en gripið til
höggvopna, þegar menn gengust að; sumir báru stór
sverð, en sumir axir og hjuggu tveim höndum; höfðu
axir eigi tíðkazt á Englandi fyrir daga Knúts ríka, en
Haraldur Guðinason hafði haldið því vopni mjög fram,
og varð það síðan aðalvopn hjá Englendingum. f>að
er eins og sagnariturum Normanna rísi hugur við, er
þeir minnast á það vopn. Exin var í hendi sterkra
manna hið geigvænlegasta vopn, og sagt var, að Har-
aldur feldi bæði manninn og hestinn til jarðar í einu
höggi. En þeim er axir báru og hjuggu tveim hönd-
um, var hins vegar hætta búin af öllum skot-
vopnum.