Eimreiðin - 01.05.1896, Qupperneq 52

132
hann flýtur með hraða, svo enginn veit af
hann óðara’ er horfinn í gleymskunnar haf.
Hinn stórlyndi leitar á strauminn sem lax
og sterklega bylgjurnar klýfur;
hann stiklar upp flúðir og fossa, og strax
hann fyrirstöð sjerhverja rýfur;
en þegar að haustar, hann hopa má þó
og hverfa til rnarar, þar’s áður hann bjó.
Hinn jafnlyndi’ og fastlyndi stendur sem steinn
í straumi, sem beljar og æðir;
og laxinn, sem stritar mót strauminum beinn,
og stráið, sem flýtur, hann hæðir;
en þótt hann sje fastur, hann samt mun um síð
þó sverfast og hverfa með líðandi tíð.
Hinn þunglyndi velkist og hverfist sem hjól
í hringiðu svalköldum straumi;
hann marar í kafi og sjer aldrei sól,
en svolitla glætu í draumi, —
unz hringiðustraumurinn hrifur hann snar
í hyldýpið niður og grefur hann þar.
Valdimar Briem.
t
Jarðeplasykin.
Á sýki þessari bólaði fyrst á írlandi (1843) og í Ameríku; þar
geisaði hún á árunum 1843—44. En 1845 tóku menn fyrst almennt
að gefa henni gaum, þvi þá geisaði hún ákaft víða í Norðurálfunni.
Fannst það brátt, hvað sýki þessari olli, og er það ofurlítill sveppur, er
lifir í jarðeplunum. Pað kom einnig skjótt i ljós, að sýkin var næm,
og reyndu menn á ýmsan hátt að sporna við henni. Hefur nú svo
mikið áunnizt, að auðið er að verja jarðeplagarða, ef rjett er að farið.
Ef sýkin er látin eiga sig, gjörir hún jarðepladýrkendum stórtjón.
Eigi hefur orðið vart við sýki þessa á íslandi, að þvi er mjer er
kunnugt, fyr en sumarið 1895. I3á bar á heríni i Reykjavik, og skrifaði
jeg þá nokkrar leiðbeiningar fyrir almenning i ísafold.
Með því að sýki þessi er allskæð og getur auðvitað valdið tjóni i