Eimreiðin - 01.09.1902, Blaðsíða 34

194
Annars er R. Joh. vanalega kallaður Hrólfur, og lætur hann sér
bæði nöfnin jafnkær.
Eitt er og víst, að það mikið eða lítið, sem eldra og þrosk-
aða fólkið talar af íslenzku, er í heild sinni hreinna og nær bók-
málinu en margt það, sem við hinir sleppum hversdagslega.
En um börn allra þessara manna gildir það nær undantekn-
ingarlaust, að enginn maður heyrir annað, en þau eigi alíslenzka
foreldra öll saman.
Eg sé ekki betur en að þessi börn hinna innfluttu útlendinga
séu að öllu leyti jafngildir og ómengaðir Islendingar, eins og vér
erum hinir. Ekki getur málinu orðið hætta búin frá þeim, því
þar verða þau að öllu jafnsnjöll jafnöldrum sínum öðrum, og þjóð-
erninu ekki heldur, því það er jafnvel sumum af þeim kappsmál
að heita og vera lslendingar og kannast ekki við annað þjóðerni.
Enda er það með öllu réttmæli og samkvæmt málsvenju forn-
manna bæði á íslandi og í Noregi.
Eg hefi hvergi orðið annars var, en að þessi börn öll hefði
sama ræktar- og velvildarhug til þessa fósturlands síns sem við
öll og það eins, hvort sem þau eru borin hér eða í Noregi, enda
sjá þau ekki annað fyrir sér hjá foreldrum sínum, því þeir skoða
líka þetta land sem aðra ættjörð sína, þar sem þeir sjálfir ætla
að bera beinin og láta börn sín taka við, þar sem þeir hætta.
Peir verja því efnum sínum og kröftum með þarfir lands og
þjóðar fyrir augum, engu síður en vér, elska heill og framfarir
landsins, engu síður en vér, og taka sumir hverjir með trúleik og
áhuga þátt í landsmálum, sem þeir innbornir menn, er bezt gera.
Innflutningur útlendinga og blöndun þjóðernanna sýnist því
ekki hafa haft neitt skaðsamlegt í för með sér, en ýmislegt gott.
Málinu hefir þetta ekki spilt. Pað mun ekki vera verra á Seyðis-
firði en í öðrum kaupstöðum umhverfis land, að Reykjavík máske
undantekinni, þar sem fólkið berst að jafnharðan í hópum úr
sveitunum
Rækt til landsins munu þessir menn hvorki spilla né heldur
niðjar þeirra. ?eir gætu þvert á móti verið þeim holl bending,
sem miklast af því, að vera ættbornir hér kynslóð eftir kynslóð,
en fara þó af landi burt að nauðsynjalausu og gera það svo