Eimreiðin - 01.09.1902, Blaðsíða 18

17»
Hans glott er svo biturt, sem glirnur hans brenni,,
mót glerinu þrýstir hann nefi og enni;
svip hans er eitthvað svo æsandi, tryllandi,
alt í hans veru af hrylling mig fyllandi.
Svo heyri ég lágan og hásan róminn
en hiklausan, hvassan, sem síðasta dóminn:
»— Pið hrópið á frið, frið,
og haldið að þessi nótt færi’ ykkur frið!
Nei, þeir munu hafa heyrt það skakt
þessi hirðara-grey, það var aldrei sagt.
Hann kom ekki til þess að færa’ ykkur friðr
sá sem fæddist í nótt — þetta vitið þið.
Hann hóf fyrir alvöru eilífa stríðið.
Pá var andlega jafnvægið brotið og þrotið
og logandi brandi í bygðirnar skotið;
þá byrjaði lífið
með stríðið og kífið,
sem alt hefir síðan undir sig brotið,
þar allir kraftarnir hafa sín notið,
og heimurinn allur í auðmýkt lotið
og atgervi sitt gegnum blóðstrauma hlotið —
Þá varð orustuvöllur hvert einasta kotið.
Sko þarna, hátt — fyrir hásæti mána,
þar hefjast í dansinn sögunnar myndir;
í skýjanna löðri hver sýningin syndir. —
En á bak við þær hyldýpi himinsins blána.
Sko þarna hinn rómverska ríkisfána,
þar roðar af keisarans dýrðargöngum;
en blysin, sem förinni birtuna lána,
eru’ brennandi menn, sem hefjast á stöngum.
Og þarna er rándýrum hleypt úr hafti —
svo hrinda þeir mönnum í klær þeirra niður..
Sko blóðið, sem lekur úr ljónsins kjafti —
þeim líkar að sjá, er það kroppana bryður..