Eimreiðin - 01.09.1902, Blaðsíða 19

179
Og þarna er náunginn klipinn og kreistur
og kvalinn og teygður — því nóg eru týgin;
hann yrði víst seint frá þeim ósköpum leystur,
ef ei hann að lokunum frelsaði — lygin.
Og þarna glittir í bál og í brennur,
en bak við það, lengra frá, þar sérðu stríðin;
þar brúka menn stál eða bál eða tennur
að brytja með heiðna’’ eða kristna lýðinn.
Pú sér þarna minningar-mynd yfir sverðunum
myrka í andliti, sjónirnar hvessa,
með blóðbrúðkaups-skikkjuna hangandi’ á herðunum
og hræglott um munn — það er Barthóloms’messa—«.
Burt! í*ú ert Satan, þú sýnir þaö versta —-!
»Nei segðu’ ekki þetta, með rósemd og stillingu
tökum við sökina. Heyrðu, í hillingu
horfum við þarna á fáeina presta.
Peir blessa, jú rétt, og þeir beita’ ekki skálmum,
en berjast með hugvekjum, ræðum og sálmum,
kveikjandi eldinn í almúgans sálum
svo allir, sem heyra þá, standa á nálum.
Peir kasta þar nagandi orm’ inn í anda
sem eitrar hugskotið, gleðina hrekur,
sem stríðið hið innra án vægðar vekur —
Hver vogar mót augnráði prestsins að standa!
Peir koma til sjúklingsins sængur, vinur,
og sækja hann heim, er hann lémagna stynur,
og bera á herðum sér huggara-feldinn —
en helia þá olíu’ í síðasta eldinn.«
Vík frá mér, Satan! — »Nei, vertu nú hægur,
þú verður svo óstiltur, reiður og ægur.
Nú sýni’ ég þér líka þau gull og þá gnótt,
sem gat hún af sér, þessi heilaga nótt.
12'