Eimreiðin - 01.09.1902, Blaðsíða 4

IÓ4
Pó á hann að fara’ á fætur,
Fyrir mat í dag að vinna;
Eftir þrautir þreytu-nætur
Pola líka dagsverk hinna.
Kalt og dimt er kofa-hrofið;
Á hvílu sést: þar var ei sofið,
Hálmsæng forn er uppreidd enn;
Ofninn kaldur fyrir löngu;
Skrifborð halt í horni þröngu,
Hlaðið skræðum, svignar senn!
Saman-rótað rúnablöðum,
Ritföng stráð á víð’ og dreifi —
Lampa-skarið skímum glöðum
Skýtur, og hjaðnar annað veifi.
Mein hans er nú augljóst, sjáðu’ hann,
Andi lampans hefir þjáð hann!
Komið, þessi voldug vera,
Við þann mund er sofna skyldi’ hann,
Spurt hann höstugt: Hvað sér vildi’ hann,
Albúinn til alt að gera —
Andinn er hans hjú, hann herra,
Hlýðið, röskt og trúrra vonum;
í>ó er öllu angri verra
Erindi að svíkja’ af honum.
— Hefir þú átt við anda lampans
Einn, við týru stjörnu-glampans?
Hafir þú ekki, hræðstu’ hann, flýð’ hann!
Hann er allra-römust vofa.
Aðrir vættir aldrei sofa
Vaki’ hann hjá þér. Viltu líða’ hann?
Hús þitt fylla ótal andar
— Aldrei gefst þér ró né friður —
Sumt eru englar, aðrir fjandar,
AUir mæta’: að kveðast niður.