Eimreiðin - 01.09.1902, Blaðsíða 73

233
Fj allbúinn.
Hvað vilt þú frá daladjúpi,
drengur, upp að vorum fjöllum ?
Polirðu’ skin af hjarnsins hjúpi?
Hefirðu'’ ekki beyg af tröllum ?
— Fjalla-ás, þú lokkar, laðar,
lætur gull um ennið brenna;
mér finst eins og æskuglaðar
yndissjónir þar ég kenna. —
Pú hefir snemma lært að ljúga,
lært þinn innra mann að dylja;
jafnvel lært að látast trúa,
og lífsins þyngstu gátur skilja.
Pú hefir lært að bera bakið
bogið fyrir auðsins dyngjum;
jafnvel lært að heiðra hrakið,
hafi það veifað gildum pyngjum.
Mannaþefur, mannaþefur! —
Mjög svo smátt í fórum þínum
áttu, það er aögang gefur
upp að helgidómi mínum.
Hvað vilt þú frá daladjúpi,
drengur, upp að vorum fjöllum?
Polirðu’ skin af hjarnsins hjúpi?
Hefirðu’ ekki beyg af tröllum?
Hefirðu’ í stríði og stímabraki
stæling hlotið krafta þinna,
svo þig ekki sveigi og skaki
sviftibyljir fjalla minna?
Petta er vætta’ og risaríki,
rúnaheimur bygður öndum,
óspilt jörð í upphafslíki
eins og hún kom frá guðs síns höndum.
Hátt er upp í öndveg fjalla,
erfið leið aö vorum sölum.
Pað er held ég hægra að lalla
í höfðingsstólinn niðri’ í dölum.
Um sinn tilgang alt hér dreymir
eins og barn í reifalindum;
andi drottins enn þá streymir
yfir þessum björtu tindum.
Hér þarf meira en höndumstrjúka
hlýtt og mjúkt og fægjaskinnið —
þú þarft líka að láta rjúka
löðurstorm í gegnum sinnið.
Pú ert alinn upp í syndum
almúgans — það skaltu’ ei dylja.
Markaður, ásamt öðrum kindum,
aldar þinnar ráði og vilja.
Pú hefir snemma að þér andað
illum daun úr bæjargryfjum;
fremur sjaldan frá þér bandað
flóna og dóna kynjalyfjum.
Horfðu á mitt enni brenna;
eilífir geislar brána krýna.
Eflaust muntu endurkenna
indælustu drauma þína.
Horfðu inn í helgidóminn,
höfuðsetur minna goða!
Heillar þig ekki yndisljóminn,
er þar slær um salinn roða?
Slít þig fyrst úr faðmi dalsins,
fleygðu burt hans þokumyndum.
Énginn verður vinur fjallsins
vafinn dalsins erfðasyndum.