Eimreiðin - 01.09.1902, Blaðsíða 68

228
þungt og stynja. Dick riðaði í hnakknum, og himininn varð bjart-
ari og bjartari.
Ríddu, Richard! Hlauptu, Jovita! Bíddu, dagur!
Síðustu faðmana var farið að suða fyrir eyrum hans. Hver
var orsökin? Preyta og blóðmissir? Hann fékk ofbirtu í augun
og hann sundlaði, þegar hann hleypti niður brekkuna, og kannað-
ist eigi við umhverfin. Hafði hann farið villur vegar, eöa var
þetta Rattlesnake Creek?
Já. En beljandi lækurinn, sem hann nýlega hafði látið reið-
skjóta sinn synda yfir, hafði vaxið, og var nú vatnsmegn hans
orðið helmingi meira: Straumhörð og ófær á valt áfram milli Dick’s
og Rattlesnake Hill. I fyrsta sinni á nóttu þessari brast Richard
hug. Áin, fjallið, dagsbrún í austri rann saman í eitt fyrir augum
hans. Hann lokaði augunum til þess að geta áttað sig. Seið-
magn hugsjónarinnar leiddi þá undir eins fram fyrir hugskotsaugu
hans litla herbergið í Simpson’s Bar, þar sem faðirinn og sonur-
inn sváfu. Hann opnaði augun í æði, kastaði frakkanum, skam-
byssunni, stígvélunum og hnakknum burt, batt dýrmæta böggul-
inn fastan um herðar sér, þrýsti berum hnjánum að berum síðum
hryssunnar, rak upp óp og hleypti út í gulmórautt vatnið. Á
bakkanum hinumegin var rekið upp hljóð, þegar höfði manns og
hrossi, sem börðust örfá augnablik gegn straumkastinu, var sópað
burt í hringiðunni innan um rekavið og tré, sem straumurinn reif
upp með rótum.
*
*
Gamli hrökk við og vaknaði. Eldurinn í eldstónni var dauður.
Kertið í ytra herberginu blalrti á skari niðri í kertastikunni. Pað
var barið að dyrum. Gamli opnaði dyrnar, hrökk aftur á bak og
rak upp hljóð: Hann sá alvotan, hálfnakinn mann hníga niður að
dyrastafnum.
'>Dick?«
»Pei — þei! Er hann vaknaður?«
»Nei. — En Dick?« —
»Haltu þér saman, gamli asninn þinn! Gefðu mér dálítið af
brennivíni, fljótt!« Gamli hljóp inn og kom aftur með — tóma
flösku! Dick hafði eigi krafta til að »láta út sér« blótsyrði, ann-
ars hefði hann gert það. Hann reikaði, greip í hurðarlokuna og
benti Gamla.