Eimreiðin - 01.09.1902, Blaðsíða 46

Mikill sá á velli var,
veifaði regnhlífinni;
206
kápu’ á öxlum báðum bar
brúna’ úr refaskinni.
Einna mestur skáldskapur og hagmælska kemur fram í Bakkusar-
rímunni (7.) og Arnarhólsrímunum tveimur (8. og 9.). í Arnarhóls-
rímunni fyrri eru þessar vísur:
Þar sem sólin signir lá
sæl með væna geisla-stafinn,
blikar hólinn Arnar á
iðjagrænum skrúða vafinn.
Þar er yndi út við sjá,
uppi’ er tindrar stjarnan skæra:
Fljóðin yndis-blíð á brá
bjarta í vindi lokka hræra.
Hólnum pískrað oft er und
ástmál dátt í kyrrum leynum;
þar má hvískra hal og sprund
heyra lágt hjá fjörusteinum.
Þingmenn unnu þessum stað,
þar var næði’ að hugsa málin;
þangað runnu, þegar að
þyrst var bæði líf og sálin.
Svo rennur einn góðan veðurdag skeið af hafi :
Stóð þar drós 1 stafni fríð,
stafaði ljós af hvarmi björtum,
fegri’ en rós í fjallahlíð,
fékk hún hrós í allra hjörtum.
Gullnir lokkar léku’ um háls,
liljur hvitar barminn skrýddu;
yndisþokki’ og fegurð frjáls
fljóðið íturvaxið prýddu.
Töfrum alla heilla hún
hölda snjalla mundi kunna,
sem á fjalla blikar brún
og blómin vallar morgunsunna.
Þótti landið frúnni frítt;
fögur skýin rauf þá sólin,
skein að vanda bjart og blítt
á »Batterí« og Arnarhólinn.
Ekki standa kosningarímurnar
þar margt spaugilegt á góma. Vér
steins við Hornstrendinga:
Hannes kom á Horn og lét
hátt sinn lúður gjalla,
og með röddu hárri hét
hann á galdra-kalla: —
Reisa vildi’ hún háa höll
hólnum á með skrautið glæsta;
af gulli skyldi’ hún glóa öll,
gleðin þá var fengin æzta.
Island vildi hún unnið fá,
Arnarhól og vígið sterka;
bezt með mildi og blíðu þá
baugasólin hugðist verka.
Frúin þá á þingið gekk,
þingmenn fann að máli snjalla;
brögðum gráum beitt hún fékk,
bráðum vann hún flesta’ að kalla.
Blóminn Hafnar hýreygur
hugum allra í skyndi sneri;
svo að jafnvel Sighvatur,
sjötugur kallinn, varð að sméri.
11.—13.) öðrum að baki, og ber
tökum t. d. ræðu Hannesar Haf-
»Surtur nú að sunnan fer,
»sólu byrgir skæra;
»í dauðans hættu okkar er
»ættaijörðin kæra.