Eimreiðin - 01.09.1902, Blaðsíða 71

231
Og kringum oss gnæfa kirkjur,
og krær og bankar og þing
og auðlegð og ógnar kynstur
af örbirgð og svívirðing.
Vér svitnum og sýtum og dæsum
ef svíkur oss gróðinn hreinn,
vér hömumst í heljarstriti,
en hvers vegna? Pað veit ei neinn.
Og flestir vér syngjum ið sama:
»þú suðandi masldnu-baks,
ef alt á að enda með skelfing,
því endar það þá ekki strax?«
Svo greiðið þá seglin, sveinar!
nú set ég út miðjan fjörð,
því flatari, flatari gerist
nú foldin vor gamla jörð.
Upp voðir, og vindið á húna,
ég völinn tek sjálfur í hönd,
og látum svo gamminn geysa,
ég gista vil Islands strönd.
Par situr hún gamla Saga
og syngur um fornan þrótt,
þar lýsir in logandi Hekla
svo ljómar in þrúðuga nótt.
Við eld sinn í öndvegi situr
alein in göfga snót,
um hvarmana gneistar glitra
sem gnesti við hjálma spjót.
Sjáirðu djarflega 'í setið
er sjón hennar hvöss og stygg,
þá finst þér hann Geysir gjósi
í gegnum þinn lamaða hrygg.
skáld« eftir Holger Drachmann. Skáldið Matthias Jochumsson hefir nú þýttkvæðið,
og er það prentað í »hjóð(31fi«. Eimreiðin teiur sér skylt, at flytja lesendum sínum
kvæðið í þessari þýðingu.