Eimreiðin - 01.05.1906, Síða 20

IOO
hvítri vaðmálsskyrtu með líningum og kraga úr vaðmáli, hneptri eða öllu
heldur krókaðri — eins og karlmannsskyrtu. Nærbuxum var hún aldrei
í, sumar né vetur. Hárið var snúið upp í vöngunum og fest upp undir
húfuna í hnakkanum með látúnsprjón stórum. Laufaprjóna úr silfri átti
hún ekki, og þótti þó fallegt að láta festina milli þeirra, með laufinu á,
lafa aftan í hnakkanum ofan á hárlykkjunum.
Hversdagsfatnaður konunnar: Svört prjónuð síðpeysa, krókuð
með látúnspörum, brydd á ermum og börmum með vaðmáli. — Krókapör
okkar beygði bróðir minn úr látúnsvír; til þess hafði hann einungis beygi-
töng og spýtu litla, með þremur járntittum í endanum. Tinhnappa steypti
hann líka í heinismóti; voru þeir með upphleyptum hring í kring, dálítilli
bólu í miðjunni og fimm smærri í kring; það var krotið. — Pils hennar
var svo stagbætt, að varla sá fyrir upprunalegu efni þess, sauðsvört dúk-
svunta með ljósbláum langröndum, — dúkurinn svo varpaður, að ekki
sást í fyrirvaf. Húfan þykk og djúp með pínulitlum silfurborða sem hólk
og skúfstert, sem tæpast náði niður á kjálkabarð, enda var alla tíð hafður
aftur á hnakkann. Húfa sú fór aldrei af höfði hennar, hvað sem fyrir
kom, nema meðan hún svaf. Húfuna setti hún á sig um leið og hún
settist upp á morgnana og tók hana ofan um leið og hún fór úr skyrt-
unni til að leggjast út af. — 011 sváfum við nakin. — 011 vöfðum við
prjónatreflana um hálsana á okkur, smærri og stærri, sýknt og heilagt.
Sauðsvartir voru þeir flestir með sílabeinsprjóni. Fótofin, röndótt sokka-
bönd og einlit bryddingarbönd, úr svörtum þelþræði, voru á okkur öllum.
Úr hrafnsvörtu togi var spunninn fínn og sléttur þráður til að sauma
með hnezlur og línrósir — aftursting — í stað silkitvinna.
Nákvæmlega samskonar klæðnaður var á okkur krökkum eins og á
fullorðna fólkinu. Fyrst þegar ég man eftir mér, var ég á svörtu vað-
málspilsi, þykku og þungu, prjónapeysu, peysuhúfu með ofboð litlum silfur-
borðahólk og silkitvinnaskúf, uppétnum, elgdömlum í, með dúksvuntu,
vaðmálsskyrtu, prjónabrók opinni, þykkri og harðri eins og tré, enda var
ég oftast með fleiðrum og þótti mér mjög vera ábótavant með hreysti
og þol alt; en enginn lagði brók minni last til, þó hún néri ónýta skinnið
mitt af mér. Það var ég auminginn, sem var linka, limpía og heimótt,
öllum mínum til skapraunar. Ekki átti ég nema eitt pils frá því að ég
man fyrst eftir mér, þangað til ég var n—12 ára. Við systur tvær
áttum í sameiningu spariföt og fengum að fara í þeim til skiftis til kirkju,
einu sinni, tvisvar á ári. Þegar systkini okkar voru fermd, voru lánuð
föt á aðra okkar. svo við þá gætum báðar farið, því allir voru á einu
máli um það, að til kirkju þyrftum við þá að komast. Eg man það
lengst, hvað fín og fögur ég liélt að ég væri, þegar ég loks vann þann
sigur yfir systur minni, að fá að vera á lánaða léreftskjólnum, en með
peysuhúfuna mína má ég segja að ég var við þann léreftskjól, og ekk-
ert man ég eftir því, að karlmennirnir dáðust að fegurð minni og var
það þó einmitt þess vegna, að ég vildi komast til kirkjunnar og í kjól-
inn; því áður en ég bar skynbragð á nokkurn skapaðan hlut milli himins
og jarðar, var ég farin að hugsa um það, að reyna að láta manni nokkr-
um fullorðnum lítast á mig. Hann orti ljóð, það vissi ég, hafði heyrt
hann hafa þau yfir fyrir móður mína, giftast honum ætlaði ég því endi-
lega. Pá var ég 6—7 ára, en hann löngu fullorðinn. Eg vissi að sönnu,