Eimreiðin - 01.05.1906, Qupperneq 37

um stúlkur og vóru vísurnar eftir því á bragðið, hvort stúlkurnar
vóru honum »tagltækar« eða ekki. Pegar þær vóru hvimleiðar,
þá orti hann t. d. svona:
Heldur er á grönum grett,
gráum hleypir brúnum;
þína’ bera limi létt
lært hefirðu af kúnum.
þín er máluð myndin skær
mínu á sálar spjaldi.
Annars t. d. þannig:
Blossa á!a bríkin mær
blíðu strjálar valdi;
Baldvin hafði miklar ástríður til »betri hluta mannkynsins* og
drykkfeldur var hann, eins og flestöll alþýðuskáldin vóru, og stóð
honum vandi mikill af þeim málum um dagana. Af þeim sökum
ræktuðust hugtún skáldanna miður en orðið hefði að öðrum kosti.
En mörg vísa varð og til í víngleðinni, eða vínsorginni, eftir at-
vikum. Bað er til marks um skáldgáfu Baldvins, að eitt sinn valt
hann á höfuðið út úr búðardyrum, blindfullur af brennivíni og
meiddi sig á höfði. Þó komst hann á fætur og þá kvað hann:
— Stóð við vota staupalá,
stórt afbrot hef hlotið;
ég hefi hrotið hausinn á
og heilaslotið brotið.
Vísan er ekki gallalaus. En hún sýnir, að þessum mönnum varð
ekki orðfall, hvernig sem á þeim stóð.
Pegar hagyrðingar mættust, var þeim gjarnt að skora hvorn
annan á hólm — á sína vísu. ÍVí var það, að þegar þeir mætt-
ust Sigluvíkur-Sveinn og Sigurbjörn Jóhannsson, þá ljóðaði Sveinn
á Sigurbjörn. Pá kvað Björn:
Varla meina vil ég þér
vísnagreinir skorða;
komdu að reyna móti mér
mistilteininn orða.
Sveinn hefir verið gáfumaður og skáldmæltur. Vísa sú, sem
hér fer á eftir, og sem hann kvað af munni fram, ber þess vott.
Hún sýnir og það, hvemig högum alþýðuskálda landsins var
háttað og e r oftast nær:
Ekki bíður svarið Sveins, ég á ekki neitt til neins
sízt eru hagir duldir: nema börn og skuldir.
Betta er seinni hluti æfisögu almennings —• þeirra manna, sem
höfðu fleiri járn í eldinum en orfljáinn og prjónana. — Og svo
brunnu ölljárnin, ljárinn og prjónarnir sömuleiðis og »viljinn vopn-