Eimreiðin - 01.05.1906, Qupperneq 40

120
Hann hefir verið reglumaður og átt barnaláni að fagna yfirleitt.
Hann getur tekið undir með Ragnari loðbrók:
Móðernis fékk mínum
mögum svo hjörtu dugðu.
Hins vegar veit hann það vel, að skáldið og bóndinn fátæki verða
ekki samrýnd:
Pörfin holds er þyngsladrjúg,
þegar fjaðrir lyftast;
háfleyg sál og basl við bú
banaspjótum skiftast.
Trúmaður hefir hann verið eins
Köld eru lífsins klaka spor,
kaunin fornu dreyra.
Láttu heimur lynda þér
lán, sem melir granda;
en virtu eins og verðugt er
viðfang göfugs anda.
og þessi vísa sýnir:
Mun oss eigi ætlað vor
og að blómgast meira?
Lífsskoðun Jóns er mjög heilbrigð, og sér þess vott í þeirri vísu,
sem hér fer næst á eftir:
Ástar samband vers og vífs Faðirinn deyr, en framsókn lífs
veröld enn þá dugar. frýjar börnum hugar.
Gamalt máltæki segir svo, að margur dansi, þótt hann dansi
nauðugur. Skáldin eru víst undir þá syndina seld, engum mun
síður en aðrir menn, og get ég ekki að því gert, þó það kunni
að þykja undrum sæta. Ég læt Jón Hinriksson halda á skildinum
fyrir okkur og hampa sverðinu:
Innan veggja þörf og þröng Vetrarnóttin leið og löng
þjáning dagsins elur. ljóð af skáldi kvelur.
Nú kemur vörnin:
Pegar fátt oss leggur lið, ég hef fylgt þeim sama sið,
leita verðum griða; sjálfan mig að friða.
Margar ákúrur fáum vér, sem hnoðum saman lím og leir hend-
inganna, bæði hjá góðum mönnum og skynsömum, en eigi síður
illum náunga og vitlitlum. En þarna er svarið. Og þarna er
okkar afsökun. Pegar fátæktin lokar sundunum, bannar far yfir
hafið, neitar um mentun og félagsskap, sem til framþróunar horfir,
— þá er þó altaf einn vegur opinn fyrir þann, sem hefir tök á
máli og hugmyndum, þótt af skornum skamti sé, hann getur