Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1918, Qupperneq 10

IO
t’orv. Thoroddsen
svipaðar breytingar orðið. Enskt illgresi breiðist þar út
með mesta hraða. Oddvari (Polygonum avicularé), sem er
svo algengur á Islandi, var eigi til á Nýja-Sjálandi í
öndverðu, en vex þar nú alstaðar; enskar súrutegundir,
arfi og þistlar hafa útbreiðslu um alt land og enskar
vatnajurtir fylla læki og síki. Hvítur smári hefur fengið
mikla útbreiðslu og virðist vera háskalegur keppinautur
fyrir innlendu plönturnar og kvað jafnvel drepa hinn þar-
lenda hör {Phormium tenax), sem er ákaflega sterk og
seig planta og var áður til mikillar nytsemdar fyrir íbú-
ana. Svín tímgvuðust þar fljótt, eru víða út af þeim
komnir miklir villisvínahópar, sem róta upp moldinni og
gera mikinn usla á jurtagróðrinum. Nýja-Sjáland er smátt
og smátt að missa sinn fagra, forna og einkennilega
gróður, en er að íklæðast aftur hátízkugróðri frá Evrópu,
sem er alt annað en glæsilegur. Eað eru allskonar upp-
skafningstegundir, sem eiga hægt með að laga sig eftir
öllu umhverfi, allra-sveita-kvikindi, sem hafa lag og lip-
urð á að smeygja sjer inn hvervetna, eru ekki til neins
gagns fyrir mennina og koma víða fram sem skaðleg ill-
gresi. Evrópumönnum fylgir yfirleitt allskonar óværa hvar
sem þeir koma, rottur og mýs, flugur og veggjalýs og
margt fleira. Alt þetta dót sigrar í samkepninni og út-
rýmir innlendum tegundum. Frumbyggjar á Nýja-Sjálandi,
Maóríar, segja: »rottur hvíta mantisins hafa eytt vorum
rottum, og húsflugur Evrópumanna reka burtu vorar
flugur, smárinn drepur hörinn og burknana, og eins
munu Maóríar hverfa fyrir hvítu mönnunumc. Yfirleitt er
það auðsjeð, að dýr og jurtir frá Evrópu eiga hægt með
að eyða og útrýma hinum innlendu tegundum, en þrátt
fyrir örar samgöngur hefur ekki ein einasta tegund af
suðurhveli jarðar getað setst að í Evrópu að staðaldri.
í hverju þessi sigursæld tegunda frá Evrópu er innifalin,