Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1918, Qupperneq 63

Frá írlandi
63
Siglingamenn voru írar eigi miklir, þótt þeir færu
víða, en verslunarviðskifti þeirra voru þó töluverð, eink-
um við Galla, og voru það gömul viðskifti; höfðu gall-
verskir kaupmenn þegar snemma á öldum flutt vopn til
Irlands og aðra gripi, sem voru grískir að gerð. Tacitus
getur um, hve greitt sje að sigla frá Gallíu til Irlands, og
um kaupmenn, sem sæki þangað og eigi verslunarviðskifti
við Ira. Hann segir, að Agrikólu hafi verið kunnugt þar
um hafnir og lendingar að frásögn kaupmanna. —
Á árunum 618—621 er sagt að sjóræningjar af Norður-
löndum hafi komið til Irlands, en víkingaöldin hófst eigi fyr
en í lok 8. aldar. Til Irlands komu víkingarnir fyrst 795, og
ræntu þá í Lambey við austurströnd landsins. Nokkru eftir
það tóku þeir að herja á Irland. Síðan settust þeir að í
nokkrum fjörðum og víkum, og víggirtu bygð sína og
bjuggu í herborgum eða víggirtum bæjum. Á austur-
strönd landsins settust þeir að á fimm stöðum, og var
bygð þeirra í Dyflinni langmerkust og aðalaðsetur víking-
anna á Irlandi. Á suðurströnd landsins bygðu víking-
arnir í Veðrafirði og í Cork, en á vesturströndinni í
Hlymrek (Limerick) við Shannonsósa; var þar önnur hin
mesta víkingabygð á Irlandi. Flestar voru nýbygðir þess-
ar norskar, nema í Cork og Hlymrek. Pær voru dansk-
ar, og um hríð var Dyflinn í höndum danskra víkinga.
Par sem víkingarnir reistu bygð á Irlandi, unnu þeir
að eins nokkuð land undir sig; var það alt til samans að
eins lítill hluti af Irlandi. Þeir hjuggu strandhögg og
fóru með ránum, og gerðu því mikinn skaða bæði á
mönnum og búfje og öðrum eignum landsmanna. Þeir ræntu
kirkjur og klaustur og eyðilögðu þau og mörg handrit,
brendu þau og »drektu« þeim, eins og segir í annálunum;
sum hafa þeir ef til vill selt sem gersemar. Margir munk-
ar flýðu þá undan með handrit sín til meginlandsins og
fengu á þann hátt borgið þeim. En víkingarnir rændu