Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1918, Side 64

64
Frá írlandi
til þess að auðgast, en eigi tii þess að eyða kristni og
menningu, nema Porgísl konungur í Dyflinni (d. 845).
Peir eyðilögðu ekki heldur hið írska þjóðlíf og þjóðerni.
Og er þeir höfðu tekið sjer bólfestu á Irlandi, urðu þeir
að halda þar uppi friði og lögum í bygðum sínum, rjett
eins og þeir gerðu sín á meðal, er þeir voru í siglingum.
Pá hófust friðsamleg viðskifti með þeim og landsmönnum,
og tengdir komust á milli margra þeirra. Af þeim kom
upp norræn-keltnesk kynslóð á Irlandi, sem kölluð var
»Gall-Gaedhel«, þ. e. útlendir Gelar, útlendir Irar. Margir
víkingar tóku þá kristni af Irum og sumir snerust í lið
með þeim. Peir áttu þó oft í ófriði við Ira og gjörðu
þeim mikinn skaða, og veitti ýmsum betur, þangað til
Brjánn (Brian Boromha, frb. Brían Böru), stórkonungur
Ira, vann sigur á þeim á Clontarf-völlum, norðan til
við Dyflinn, 23. apríl 1014. Eftir það lækkaði veldi vík-
inganna á Irlandi, þótt þeir sætu þar enn lengi í borgum
sínum, í hinum stærstu til 1170, er Englendingar unnu
þær. Peir reyndu eigi eftir þetta að leggja þar lönd
undir sig, en friðsamleg viðskifti jukust á milli þeirra og
landsmanna. Hins vegar herjaði Magnús berfættur, Nor-
egs konungur, á Irland 1103, en beið ósigur og fjell.
Víkingarnir gáfu landi þessu nafnið Irland og hefur
það haldið því síðan, þótt enn sje það ofl nefnt Eirin
eða Erin.
Víkingarnir bjuggu í bæjum á Irlandi, en stunduðu
lítið jarðyrkju og landbúnað. Peir voru miklir siglinga-
menn og gáfu sig allmikið að kaupskap. Peir fóru í
kaupferðir til Englands, Norðurlanda og í Austurveg,
einnig suður á bóginn til Frakklands, Spánar og alla leið
um Miðjarðarhafið til Austurlanda. Pað risu því upp
kaupstaðir á Irlandi, þar sem víkingarnir höfðu setst að,
og hafa Irar haft hag af því og velmegun þeirra vaxið.
I annál einum, sem ritaður var í Angouléme, sunnarlega