Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1918, Side 89

Frá trlandi
89-
nefnt annálar hinna fjögra meistara. Margt fleira
mætti telja, sem sýnir, hve mikið írar lögðu í sölurnar til
þess að halda uppi fornum fræðum sínum og mentum,
enda eiga þeir allmiklar bókmentir frá allri 17. öldinni og
fyrri helming 18. aldar. Ýms merk írsk skáld voru þá
uppi, en á síðari hluta 18. aldar hnignaði bókmentum
fra mjög uns þær tóku aftur að lifna við í lok 19.
aldar.
I öðrum löndum gátu og margir írar sjer frægðar á
þessum tímum og komust þar til æðstu metorða, bæði
sem hershöfðingjar og sjóliðsforingjar, sendiherrar, ráð-
gjafar, vísindamenn, læknar, kaupmenn, verksmiðjustofn-
endur, hermenn og verkamenn (sjá A. S. Green, Irish
Nationality, bls. 179—80). Hve mikill fjöldi íra flýði
fósturjörðuna má ráða af því, að á árunum 1691 ti! 1745
fjellu 450000 írskir hermenn í herþjónustu hjá Frökkum.
3. I írska þinginu áttu að eins mótmælendur sæti,
þ. e. enskir og skotskir nýbyggjendur og niðjar þeirra;
kaþólskir menn áttu engin borgararjettinai. Irska þingið
var því eigi þing íra, heldur þing enskra og skotskra
manna á Irlandi. Hvernig það var, má meðal annars
sjá á því, að það samþykti bann Hinriks 8. gegn því að
flytja ull frá írlandi; 1663—1665 samþykti það, að ekki
mætti flytja til annara landa korn, kjöt, skinn eða aðrar
landbúnaðarafurðir; 1663 samþykti það, að loka skyldi
öllum höfnum í ríkinu fyrir írskum skipum; 1698 sam-
þykti það, að eigi mætti flytja neinar ullarvörur frá ír-
landi; 1716 samþykti það, að eigi mætti rækta meira land
á Irlandi en þegar var búið að rækta. írar máttu eigi
selja vörur sínar öðrum þjóðum, til þess að keppa eigi
við Englendinga í verslunarviðskiftum. Allir atvinnuvegir
á írlandi voru annaðhvort alveg bannaðir eða undirokaðir
vegna hagsmuna Englendinga, nema í enskum bæjum
sem Belfast og Londonderry; þar höfðu bæjarmenn eink-