Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1918, Qupperneq 109

Norðurlönd
09
því hægt fyrir Islendinga að eignast hana og fræðast af
henni. Annars þyrfti að. gefa út handhæga bók á ís-
Jensku um þessi mál til leiðbeiningar fyrir landsmenn.
Pað er alt oflítið gert á Islandi til þess að upplýsa menn
um það, sem gerist í heiminum, og hvernig ástandið er
nú á tímum. Margt bendir líka á að margir landsmála-
menn og leiðtogar á íslandi sjeu harla ófróðir um það,
en slík fáfræði getur komið mjög hart niður á þjóðinni.
Islendingar þurfa að læra að átta sig á ástandinu í heim-
inum, eins og það er nú.
Ófriðurinn sýnir, hvernig alt er nú orðið samtvinnað
í heiminum, og að engin þjóð, ekki hið stærsta stórveldi,
fær þrifist fyllilega án mikilla viðskifta við aðrar þjóðir.
Engin þjóð, að minsta kosti ekki hjer í álfu, er sjálfri
sjer nóg. Hún verður að sækja svo margt til annara
þjóða. Á miðöldunum gátu þær það betur, að því að
lífið var þá miklu einfaldara en nú, og hvert heimili
reyndi þá að afla þess heima, sem það þurfti til lífsupp-
eldis; menn sniðu þá líf sitt sem mest eftir því. Nú er
það alt orðið breytt.
Ef Norðurlönd leggja saman, geta þau hjálpað mjög
mikið hvert öðru, en ýmislegar nauðsynjar verða þau þó
að sækja til annara landa, og mjög mikið af sumum
þeirra.
Danir framleiða sjálfir miklu meiri matvöru en Svíar
og Norðmenn. Landið flóir í mat, rjett eins og segja
má um Island að því er snertir mjólk og smjör, kjöt og
tólg, fisk og lýsi. Fjöldi fólks í Sviþjóð lifir af vinnu í
námum og verksmiðjum og af viðarhöggi, og verða þeir
allir að fá vistir aðfluttar á friðartíð. Kornyrkja er lítil í
Noregi, en námugröftur töluverður og skógarhögg. Sigl-
ingamenn eru Norðmenn miklir, og verða þeir illa staddir,
er siglingar teppast og aðflutningar.