Dagblaðið Vísir - DV - 27.11.1982, Blaðsíða 17

DV. LAUGARDAGUR 27. NOVEMBER1982.
17
DV^myndir:
Einar Ólason
GATANIRIGNINGU
ÚR LJÓÐALJÓÐUM
I hvílu minni um nótt leitaði eg hans,
sem sál mín elskar,
eg leitaði hans, en fann hann ekki.
2
Eg skal fara á fœtur og ganga um
borgina,
um strœtin og torgin.
Eg skal leita hans, sem sál mín elskar!
Eg leitaði hans, en fann hann ekki.
3
Verðirnir, sem ganga um borgina,
hittu mig:
„Hafið þér séð þann, sem sál mín elsk-
ar?”
4
Óðara en eg var frá þeim gengin,
fann egþann, sem sál mín elskar.
Eg þreifí hann og sleppi honum ekki,
fyr en eg hefi leitt hann í hús móður
minnar
og í herbergi hennar, er mig ól.
5
Eg særi yður, Jerúsalem-dœtur, við
skógargeiturnar
eða við hindirnar í haganum:
vekið ekki, vekið ekki elskuna,
fyr en hún sjálf vill.
EINRÆÐUR
Flókin er sú vargöld sem við mér horfir.
Um veginn hafði ég lært
en byrgi margt sem mœtti að vísu segjast
og menn nefna„tímabært”.
Vegurinn stefndi burt — út í biðina, vafann.
Breyttist allt sem var kennt.
Skegg mitt vex og vindurinn hvín fyrir utan.
Ég veit aðeins þetta tvennt.
- (Hannes Pétursson úr Rímblöðum)
Grátt malbikið gljáði regnvott í
kvöldsólinni og poÚarnir köstuðu
ljósspjótum í ýmsar áttir. Regn-
dropamir sáldruðust úr loftinu,
dmkku í sig ljósið og flögmðu nær og
nær jörðinni, eins og feig náttfiðrildi.
Hafrænan þaut í trjánum öðru
hvom, strauk eftir grasinu og bærði
þvottinn, sem hengdur hafði verið út
í fátækraþerrinn. —
Mér leið ónotalega, því votur kjóll-
inn límdist við mig og slóst um bera
fótleggina á mér eins og sjóblautt
segl. Ég sætti mig betur við það, af
því að nú rigndi minna, og fötin mín
hlutu að þoma bráðum.
Ég var þyrst og dálítið svöng, en
verst þótti mér að eiga ekki sígar-
ettu.
Vingjarnlegur trébekkur dró mig
til sín og ég lét fallast á hann
örþreytt.
Þarna var ég þá komín í almenn
sæti þessa stóra leikhúss án þess að
borga, og virti fyrir mér leiktjöldin
og sviðiö.
Mjallhvítir og okkurgulir húsgafl-
ar lýstu í bjarmanum eins og óskrif-
uð blöð, þökin glóðu í þúsund lit-
brigðum, græn, svört og rauð.
Eftir blýgráu asfaltinu gengu per-
sónur. Ungir menn, keikir og djarf-
legir, reigsuðu fram hjá mér með
hávæm glensi, ungar stúlkur, sem
leiddust arm í arm, hvískruðu hver
í annarrar eyra og ráku upp hvella
smáskræki, eins og brothljóð í gleri.
Lítill krakki grét sáran yfir eyði-
lögðum bíl hinumegin á götunni og
tárin komu jafnharðan aftur þótt
hann reyndi að þurrka þau af.
Gömul kona með bólgnar hendur
eigraði niðurlút með sorpfötu inn í
port.
Rétt hjá mér léku sér tvær hvítar
dúfur. Augun í þeim tindruðu dökk
og þær kurruðu ástfangnar út í heim
inn, lyftu hvítum vængjum og flögr-
uðu léttar í rennusteinunum. Glamp-
andi regndroparnir hrutu af þeim
eins og sindur. —
(Ásta Siguröardóttir
úr Sunnudagskvöldi til
mánudagsmorguns)

Spurðu
hvers sem er.
ÖIlu er svarað.
Hvernig voru:
Hljómleikarnir
Félagarnir
Kynlífspartíin
Endalokin?
vernig var:
Unglingurinn Elvis
Tónlistarnámið
Rokkkóngurinn Elvis
Hjónabandið? ___________
Hver var þáttur umboðsmannsins og hvað varð um
öll auðæfin?
Albert Goldman greinir hér
rækilega í sundur manninn
Elvis og goðsöguna um hann,
enda er þessi bók nefnd:
hin fyrsta rétta ævisaga
rokkkóngsins.