Dagblaðið Vísir - DV - 27.11.1982, Qupperneq 26

26
DV. LAUGARDAGUR 27. NOVEMBER1982.
Sérstæð sakamál Sérstæð sakamál — Sérstæð sakamál — Sérstæð sakamál — Sérstæð í
rurnariamoiu, /o ara yarnan varsiunaraiyanui, uuriu ar rnurusiaunurn.
Ftngraför leiddu lög
regliina á villigötur
Um klukkan hálfátta að morgni!
hins 12. febrúar 1981 gekk viðskipta-i
vinur upp að matvöruverslun
Elmers Hoffert í Pekin í Hlinois.
Þegar hann kemur upp að dyrunum
stendur einn afgreiðslumaðurinn þar
í vandræðum sínum og segir að
verslunin sé lokuð, þótt hann kunni
enga skýringu á því. Þeim kom
saman um að ekki væri allt meö
felldu, þar sem hinn 78 ára gamli
eigandi verslunarinnar væri vanur
aö opna stundvíslega klukkan sex á
morgnana.
Bíli eigandans stóð eins og venja
var á bílastæðinu fyrir framan versl-
unina. Eftir að hafa bankað lengi á
framdyr verslunarinnar gekk
afgreiöslumaðurinn á bak við húsið
og gægðist inn um glugga á bakdyr-
unum. Þar sá hann skýringuna á því
hvers vegna verslunin var enn lokuö.
ElmerHoffert lá á bakinu í blóöi sínu
á gólfinu fyrir innan. Hann hljóp.
þegar í næsta hús og hringdi á
lögreglu og sjúkrabíl.
Var um slys eða
morð að ræða?
Lögreglan varð að brjóta sér leið
inn í verslunina með því að sprengja
upp bakdyrnar. Hvergi var sjáanlegt
að brotist hefði verið inn í versl-
unina. Hins vegar höfðu nágrann-
amir tekiö eftir því aö bíll Hofferts
hafði staðið á bilastæðinu alla
nóttina. Fólki haföi fundist það
undarlegt, en enginn taldi sig hafa
næga ástæðu til aö kalla á lögreglu
vegna þess eöa fara og aðgæta
hverju það sætti. Fólkið sem
safnaðist i kringum verslunina á
meöan lögreglan var að brjóta upp
dymar taldi einnig að þarna hefði
verið um slys að rseða. Gamli
maðurinn hefði fengið aðsvif og
dottið aftur yf ir sig, eða þá að hann
hefði fengið ofsalegar blóðnasir eins
og hann hefði áður átt vanda til.
En lögreglumennina, sem skoöuöu
vettvanginn, grunaði annaö. Þeir
þóttust sjá áverka á höfði líksins,
sem ekki gætu veriö til komnir af
falli einu saman. Rannsóknar-
lögreglumennirnir Jim Conover og
Bob Dubois voru því kallaðir til.
Dubois hafði ekki litið yfir vett-
vanginn nema örskamma stund
þegar hann kvað upp þann úrskurð
aö um morö væri aö ræða. Dubois
rökstuddi þessa fullyrðingu sína með
því að benda á örsmáar blóðslettur á
vömstæðu rétt við líkið. Hann taldi
aö þær bentu ótvírætt til þess að
Hoffert hefðu verið greidd þung högg
sem leitt hefðu til blæöinga.
Vettvangurinn var þá lokaður af
og rannsóknarlögreglumennirnir
hófu að rannsaka verslunina betur.
Svo virtist sem Hoffert hefði verið að
yfirgefa verslunina þegar hann lést.
Hann var klæddur frakka og við
hliðina á honum lá poki með matvöru
sem hann virtist hafa ætiað að taka
með heim. Aöeins var kveikt á þeim
lampa í versluninni sem Hoffert var,
vanur að skilja eftir yfir nóttina.
Brotnar gosdrykkjaflöskur, sem
voru í stæðu rétt hjá líkinu, vöktu
athygli rannsóknarlögreglumann-
anna. Þeir töldu útilokað að þær
hefðu brotnað viö fall Hofferts,
heldur hlytu þær að hafa brotnað
vegna barsmíða.
Hoffert bar á sér peningabelti sem
í vom nokkrir dollarar. Búðar-
kassinn sjálfur var hins vegar
tómur. Ekkert veski var í vasa hans,
en þegar lögreglumennirnir voru að
gæta að því tóku þeir eftir blóöugum
fingraförum við vasann. Dubois tók
sýni af blóðinu til að rannsaka hvort
það væri af hendi Hofferts sjálfs eöa
ef til vill annars manns sem þama
hefði verið að verki. Ýmislegt virtist
benda til þess að verslunareigandinn
heföi látið lifiö vegna ráns, þótt ekki
væri enn ljóst hvort einhverjir fjár-
munir hefðu verið í versluninni við
lokun hennar.
Við rannsóknina fundust einnig
slettur af sódavatni hátt uppi á einni
vörustæðunni og á vegg í nokkurri
fjarlægð frá líkinu. Lögreglumenn-
irnir drógu af því þá ályktun að gos-
flaska hefði verið notuð við barsmíð-
arnar og hefði hún brotnað í átök-
unum. Dubois taldi sig renna enn
frekari stoðum undir þessa ályktún
þegar honum tókst að greina fingra-
för á einni flöskunni. Fingraförin
virtust vera af mjög handsmáum
karlmanni, — eða ef til vill voru þau
alls ekkiaf karlmanni.
Rannsóknarlögreglumennirnir
ráku einnig augun í miða sem
hengdir höfðu verið á prjón við búö-
arkassann. A öörum þeirra var skrif-
uð dagsetningin 11. febrúar og fyrir
neðan stóö: 2 pakkar af sígarettum
— 1,50$. Hinn miðinn hafði greinilega
verið rifinn af brúnum umbúðapoka
og þar stóð skrifað: Butch Masterson
— 2,75$. Þetta vom minnismiðar
Hofferts frá deginum áður um lán til
viöskiptavina því að venslun hans
bar enn þau merki kaupmannsins á
hominu að hinir föstu viöskiptavinir
gátu fengiö að taka vömr út á krít ef
eitthvaö kortaðist um fé hjá þeim.
Líkskoðun var sérstaklega hraðað
að beiðni lögreglunnar. Niðurstaða
hennar var að Hoffert hefði kafnað í
eigin blóði, — það var dánarorsökin.
En það sem var athyglisverðara frá
sjónarmiði rannsóknarinnar var að
skoðunin leiddi í ljós áverka í
kringum eyra og á hálsi hins myrta,
sem bentu til þess að hann hefði
verið barinn með þungum, hörðum
hlut. Nefbeinið var brákað og háls-
liður hafði færst úr stað. Andláts-
stund var ekki hægt að úrskurða með
neinni nákvæmni en taliö var að
Hoffert hefði ekki iátist samstundis
eftir árásina. En eftir ítarleg viðtöl
viö íbúa i nágrenninu fékk lögreglan
þær upplýsingar að síðasti viðskipta-
vinurinn, sem sá Hoffert á lífi, kom í
verslunina kortér fyrir sjö um
kvöldið.
Myrtur vegna
fáeinna dollara
Bókhaldari Hofferts hafði farið úr
vereluninni um klukkan hálftvö um
daginn. Þá hafði hann skráð öll láns-
viðskipti inn í séretaka bók, en þar
sem hann hefði uppgötvað um leið og
hann var á leið út að hann væri síga-
rettulaus hefði hann tekið tvo pakka
og skráð það á miða við kassann. Þar
var komin skýringin á öðrum
miðanum. Bókhaldarinn reiknaði
einnig út að við lokun hefðu verið
rúmir 43 doliarar í kassanum, en þaö
fé fannst ekki á þeim stað sem
venjan var að geyma það á. Morðið
virtist því hafa verið framið vegna
ráns á þessari smánarupphæð.
Athygli rannsóknariögreglunnar
beindist nú að hinum, sem merktur
var Butch Masterson. Lögreglu-
mennimir könnuðust við nafnið.
Russell Mastereon haföi verið hand-
tekinn nokkrum dögum áður en
Hoffert var myrtur, vegna innbrots í
verslun. Aðseturestaður Mastersons
var skráöur í skýrelum lögreglunnar
og hann var sóttur til yfirheyrelu.
Það fyrsta sem vakti athygli Cono-
vere rannsóknarlögreglumanns var
að Masterson var með sárabindi
vafið um aðra höndina. Hann sagði
að það væri vegna þess að hann hefði
skoriö sig á gírstönginni í bíl sínum
er hnúðurinn losnaöi af henni. Við
rannsókn lögreglunnar kom þó í ljós
að meiri líkur voru á að skurðimir á
hendi hans hefðu komiö af gosflösku
eins og þeirri sem notuð hafði verið
sem morðvopn.
Mastereon viðurkenndi að hafa
komið í verslun Hofferts sama kvöld
og hann var myrtur til að versla.
Hann sagöist hafa borgaö út í hönd i
þetta sinn, en ætti þó mánaðargamla
skuld i versluninni. Mastereon sagði
að kona hans heföi beðiö i bílnum á
meðan hann verelaði og síðan hefðu
þau farið saman til systur hennar
þar sem þau heföu dvaliö allt
kvöldið. Fingraförin sem fundust á
flöskunni í vereluninni reyndust ekki
vera af Masterson. Skurðirnir á
hendi hans voru heldur ekki hald-
góðar sannanir, en lögreglu-
mönnunum þóttu þeir nægilega vís-
bending til að athuga mál hans
frekar. Þá kom í ljós að blóðugu
fingraförin, sem fundust viö vasa
Hofferts, reyndust af sama blóð-
flokki og Mastersons sjálfs. En
ömggari sannanir þurfti tíl ef takast
átti að sanna sekt hans.
Eigandi fingra-
faranna f innst
Rannsóknarlögreglumennirnir töl-
uðu því næst við konu Mastereons.
Hún haföi litlu við aö bæta og sagðist
hafa setið úti í bílnum á meöan
Masterson fór inn að verela. En
henni var greinilega brugðið þegar
Conover fór fram á það viö hana að
fá að taka fingraför hennar, sem
hann taldi nauðsynlegt aö gera ef
ætti að hreinsa hana af öllum grun.
Samanburður á fingrafömm hennar
og þeim sem fundust á flöskunni i
versluninni leiddi til sláandi niður-
stööu, — þar var um sömu fingra-
förin að ræða. Hún var þegar
úrskurðuð til ótímabundins gæslu-
varðhalds og ákærð fyrir morðið á
ElmerHoffert.
Nokkrum klukkustundum eftir að
þetta var tilkynnt opinberlega
hringdi Russel Mastereon til
Conover rannsóknarlögreglumanns
og lét í Ijós furðu sína yfir að kona
hans hefði verið ákærð fyrir morðið.
Hann baö Conover að hitta sig i
kirkjugarðinum en benti honum á aö
hann yrði að koma einn og óvopn-
aður og án segulbands. Conover
sagðist mundu koma á staðinn.
Þegar þeir hittust sagðist hann þó
þurfá að koma nokkrum atriðum á
hreint áður en um frekari viðræður
þeirra á milli yrði að ræða. Hann
sagðist koma sem rannsóknar-
lögreglumaður sem vildi ræða við
hvern sem væri ef það yrði til að
upplýsa glæpinn. Sem lögreglu-
maður væri hann ávallt vopnaður, en
hann hefði ekkert segulband
meðferðis. Conover þótti ekki ástæða
til að segja Masterson frá því að
tveir aðrir lögreglumenn fylgdust
með þeim, reiðubúnir til að grípa inn
í ef eitthvaö færi úrekeiðis.